Άρθρο του Νίκου Ιωάννου, τέως επαρχιακός Γραμματέας ΑΚΕΛ Αμμοχώστου. Μέλος Π. Γ. ΑΚΕΛ
Στις 9 του Ιούνη οι Αμμοχωστιανοί καλούνται να ψηφίσουν πρώτα για τη πόλη τους και μετά για το Δήμαρχο τους. Με την συμμετοχή τους στις εκλογές πρώτα απ΄ όλα θα δηλώσουν ότι οι Βαρωσιώτες δεν σηκώνουν τα χέρια ψηλά, δεν ξεχνούν. Αυτός είναι ο λόγος που οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι μια απλή αναμέτρηση, αλλά ένας πήχης για το αν ακόμα είμαστε εδώ, αν ακόμα διεκδικούμε το μέλλον της Αμμοχώστου, το μέλλον της Κύπρου.
Ασφαλώς η εκλογή ενός Δημάρχου δεν μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα. Μπορεί όμως ένας Δήμαρχος να κρατήσει τα κάρβουνα αναμμένα, τη φλόγα άσβεστη,και την κατάλληλη στιγμή να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο. Αυτό είναι που προσπάθησε τα τελευταία 7 χρόνια ο Σίμος Ιωάννου μέσα από διάφορες ενέργειες εντός και εκτός Κύπρου. Ο Δήμαρχος Αμμοχώστου διεκδικεί την ψήφο των βαρωσιωτών στηριζόμενος από το ΑΚΕΛ αλλά και από δυνάμεις που βάζουν την απελευθέρωση, τη λύση και την επανένωση του τόπου πάνω απ’ όλα.
Ο Σίμος Ιωάννου δεν έτυχε στήριξης απ’ ορισμένες πολιτικές δυνάμεις επειδή τόλμησε να καλέσει τον Τουρκοκύπριο Δήμαρχο της κατεχόμενης Αμμοχώστου να παρευρεθεί στην καθιερωμένη ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΗ εκδήλωση στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Επειδή πραγματοποίησε δικοινοτική εκδήλωση εντός των τειχών της κατεχόμενης πόλης ζητώντας λύση και επανένωση με τους Τουρκοκύπριους. Επειδή δεν αντιτάχθηκε στο άνοιγμα του οδοφράγματος της Δερύνειας όπως ήθελαν το ΔΗΚΟ, το ΕΛΑΜ, η ΕΔΕΚ. Όπως ήθελε ακόμα και ο τότε Δήμαρχος Αγίας Νάπας και μετέπειτα Υπουργός του Αναστασιάδη, ο κ. Καρούσος και διάφοροι κύκλοι που ένιωθαν τα οικονομικά τους συμφέροντα ν’ απειλούνται.
Ο Αναστασιάδης εισέπραξε το θυμό των Αμμοχωστιανών, γιουχαΐστηκε από τους λίγους παρευρεθέντες στην αντικατοχική του 2022 επειδή αντί να σκέφτεται πώς θα έρθουμε πιο κοντά στη λύση, την επανένωση και την επιστροφή της Αμμοχώστου, σκεφτόταν τους πύργους και τα χρυσά διαβατήρια. Οι ενδό -συναγερμικές κόντρες (όπως τότε με το τσουνάμι Αβέρωφ και την οργισμένη αντίδραση Αναστασιάδη) επιχειρείται εν όψει εκλογών να επικαλυφθούν.
Όμως οι ευθύνες του Συναγερμού δεν απαλείφονται. Πρώτα και κύρια γιατί έφεραν τον Ερντογάν στην Αμμόχωστο να πανηγυρίζει ότι επι δικής του προεδρίας άνοιξε η περιφραγμένη περιοχή και αυτοί παρακολουθούσαν αμήχανα. Ο δε Υπουργός Εξωτερικών του, ο σημερινός Πρόεδρος Ν. Χριστοδουλίδης, μιλούσε για μπλόφα της Τουρκίας για το άνοιγμα της Περιφραγμένης περιοχής. Πολιτική την οποία κανένας πλην της Αριστεράς δεν τόλμησε να καταγγείλει. Ούτε και ο σημερινός υποψήφιος του Συναγερμού, ο κ. Βραχίμης, δεδηλωμένος εκφραστής μιας πολιτικής η οποία σήκωσε το συρματόπλεγμα πιο ψηλά.
Μέσα σε όλα αυτά βρήκαν το θράσος οι ακροδεξιοί, τα παιδιά του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β’ να διεκδικούν τη Δημαρχία με δικό τους υποψήφιο, αμαυρώνοντας τη μνήμη εκείνων που χάθηκαν υπερασπιζόμενοι τηνΑμμόχωστο και την πατρίδα. Τα «καλά παιδιά» που χαιρετούν ναζιστικά είναι άλλες φάτσες αλλά το ίδιοπολιτικό DNA με αυτούς που το 74 κόρδωναν με τα καλάσνικωφ αλλά εγκατέλειπαν πρώτοι, όταν ο εισβολέας έμπαινε στη προδομένη πόλη.
Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τους να πουλούν εθνικοφροσύνη με το κιλό από τη μια και από την άλλη ν’ ανοίγουν την πίσω πόρτα στον όλεθρο. Όπως τότε. Μάγκες ως την ώρα που τα τουρκικά πλοία άγγιξαν την Κύπρο. Παλλικάρια ως την στιγμή που έπρεπε να παν να πολεμήσουν και έστειλαν άλλους στην θέση τους
Μπροστά τους η Αμμόχωστος βουβή, παραδομένη, έργο δικό τους, έγκλημα ασυγχώρητο.
Δίπλα τους ο δρόμος που περνά από την Πέρτζαινα που ακόμα μυρίζει αίμα, το αίμα εκείνων που νόμιζαν ότι θα γυρίσουν, διπλό έγκλημα και εκείνο δύο φορές δικό τους.
Στον αντίποδα, η Αριστερά έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανη για την ιστορία και τη προσφορά των Αριστερών Δημάρχων. Η Αμμόχωστος έγινε Βασιλεύουσα επειδή την υπηρέτησαν Λαϊκοί Δήμαρχοι και Λαϊκά Δημοτικά Συμβούλια όπως ο Αδάμαντος και ο Πούγιουρος και την έκτισαν αρκάτες. Μικρά και μεγάλα έργα υποδομής και ριζοσπαστικές πολιτικές με κοινωνικό πρόσημο ήταν το έργο της Αριστεράς στην Αμμόχωστο, που έγινε περηφάνια για τον κάθε Βαρωσιώτη.
Αυτή η περηφάνια είναι παρακαταθήκη, πείσμα και συνείδηση.
Και θα την συνεχίσουμε
