Της Μαρίας Αθανασιάσου
Νομικός
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Λάρνακας
1η Ιουνίου Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας των Παιδιών.
Φεστιβάλ, εορτασμοί, παραστάσεις, μουσική, γέλια και χαρούμενες φωνές σήμερα. Αλλά όχι παντού…
Γιατί κάπου υπάρχει μόνο μαύρο, κραυγές, κλάματα, και μετά σιωπή και άψυχα σώματα. Κάπου υπάρχουν νεκρά παιδιά, που θαρρείς ότι είναι αόρατα για τους πανίσχυρους αυτού του κόσμου.
Γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Παλαιστίνη. Αυτό αντιμετωπίζουν τα παιδιά της Παλαιστίνης. Παιδιά που πεθαίνουν πριν ακόμα μεγαλώσουν. Τουλάχιστον 1 κάθε 10 λεπτά. Παιδιά που ακρωτηριάζονται, που αγνοούνται, που πεινάνε. Παιδιά που ζουν σε μια υπαίθρια φυλακή. Παιδιά για τα οποία η έννοια της «ειρήνης» μοιάζει με ψευδαίσθηση και ο πόλεμος, η συνεχής αυθαίρετη, αδιάκριτη και υπερβολική χρήση βίας αποτελούν καθημερινότητα.
Δεν είμαι γονιός και δεν ξέρω πότε και αν θα γίνω ποτέ. Υπήρξα όμως παιδί. Όπως όλοι μας. Και ξέρω σίγουρα ότι τα παιδιά είναι το μέλλον. Είναι αυτά που πρέπει να προστατεύουμε. Να προστατεύουμε τις ζωές τους, τα δικαιώματα τους, τα σπίτια τους, τα όνειρα τους. Να τους παρέχουμε ασφάλεια και να τα εφοδιάζουμε με αξίες και αρχές που θα τα κάνουν να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζούμε εμείς.
Μου είναι αδιάφορο το τι πιστεύει ο καθένας προσωπικά και σε ποια πλευρά της ιστορίας θεωρεί ότι στέκεται. Μια είναι η αλήθεια. Εδώ μιλάμε για ένα αιματοκύλημα, μια σφαγή χωρίς τέλος. Τα παιδιά της Παλαιστίνης είναι αντιμέτωπα με την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
Δεν μπορείς να θεωρείς ότι είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ όταν αδιαφορείς, ανέχεσαι, κλείνεις τα μάτια και σιωπάς στη δολοφονία χιλιάδων ΠΑΙΔΙΩΝ.
Απάντα μου σε παρακαλώ. Εσένα πόσα δολοφονημένα παιδιά αντέχει η συνείδηση σου σήμερα;
