Sold out στην Αθήνα, απόψε η Βαλεντίνα! Το θέατρο ΡΟΗ της Λάρνακας, με καλλιτεχνική διευθύντρια την γνωστή Κύπρια ηθοποιό Βαλεντίνα Σοφοκλέους, παρουσιάζει απόψε, 10 Ιουνίου 2024, στην Αθήνα, το έργο “Μαρία Κάλλας πριν το τέλος” του ταλαντούχου Κύπριου συγγραφέα Ανδρέα Νικολαίδη.
Η παράσταση, μαζί με τους συντελεστές της, ταξίδεψε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση της Κυπριακής Πρεσβείας στην Αθήνα.
Με αφορμή την υπέροχη αυτή εξέλιξη για το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ, εμείς συναντηθήκαμε με τη Βαλεντίνα, πριν λίγες ημέρες στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο στη Λάρνακα, εκεί όπου στεγάζεται το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ και μιλήσαμε για την παράσταση στην Αθήνα, αλλά και για την επαναλαμβανόμενη αδικία που δέχεται το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ από το Υφυπουργείο Πολιτισμού.
Της Γιώτας Δημητρίου
Βαλεντίνα πηγαίνετε Αθήνα με το έργο «Μαρίας Κάλλας, πριν το τέλος», να ξεκινήσουμε με αυτό;
Πάμε Αθήνα με το έργο “Μαρία Κάλλας πριν το τέλος”, του Ανδρέα Νικολαϊδη, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ήταν ένα έργο που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια, έκανε τους κύκλους του κι ακόμα συνεχίζει, κι αυτό είναι το ωραίο. Είναι τα 100 χρόνια από την γέννηση της Κάλλας, έτσι η Κυπριακή Πρεσβεία στην Αθήνα μας κάλεσε να παρουσιάσουμε το έργο και από ότι φαίνεται πάμε πολύ καλά και θα δυσκολευτούμε να βρούμε θέσεις κι εμείς. Ευτυχώς που παίζω αλλιώς δεν θα έβρισκα θέση! (γέλια).
Η παράσταση είναι την Δευτέρα 10 Ιούνιου….
Δευτέρα 10 Ιουνίου στις 9 η ώρα.
Πως ήταν για σένα όταν ήρθε η πρόταση από την Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα;
Μεγάλη χαρά. Με τιμάει αυτό το πράγμα, η παράσταση μας ήταν εξαιρετική, το ξέρετε. Ήταν μια δουλειά που κάναμε με κόπο και μεράκι με τον Ανδρέα Νικολαϊδη. Ξέρετε επίσης ότι δεν στηρίχθηκε από το ΘΥΜΕΛΗ, τότε. Αλλά εμείς κάναμε το κόπο, βάλαμε το μεράκι, την αγάπη μας, το ταλέντο μας και το έργο έκανε ένα ωραίο μεγάλο κύκλο στην Κύπρο. Μετά το πήραμε Τουρκία στο τέταρτο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Θεάτρου και πήραμε βραβείο. Και μετά ήρθε αυτή η πρόταση, στην Αθήνα.
Έχουμε και άλλες προτάσεις για το εξωτερικό με τη Κάλλας γιατί είναι ένα ιδιαίτερο έργο, ένα έργο που δεν έχει κοινωνικό ή πολιτικό ας το πούμε περιεχόμενο, μιλά για συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποιο ήταν υπαρκτό, κι αυτή είναι και η δυσκολία πάνω στη σκηνή. Παίρνεις ένα πρόσωπο το οποίο θαύμασε ο κόσμος, συνεχίζει να θαυμάζει, είναι μια προσωπικότητα η Μαρία Κάλλας η οποία είναι αποδεκτή στο Παγκόσμιο, για την εμβέλεια της, για το τραγούδι της, για το ταλέντο της, αλλά είχει κι ένα άλλο κύκλο η Κάλλας, την προσωπική της ζωή η οποία τροφοδότησε για χρόνια τον Τύπο τότε, τα ΜΜΕ, τον κόσμο, και δημιουργήθηκε ένας μύθος γύρω από αυτό το πρόσωπο. Εμείς, χωρίς να θέλουμε να βλάψουμε το μύθο, λέμε κι αλήθειες πάνω στη σκηνή, αλλά διατηρούμε το μύθο της και τη σεβόμαστε.
Να ξέρεις ότι την αγαπώ ιδιαίτερα αυτή την περσόνα, αυτή την προσωπικότητα, επειδή πέρασε πολύ άσχημα, μέχρι να φτάσει στην κορυφή.
Έχω διαβάσει το θεατρικό του κ. Νικολαϊδη, να πούμε ότι υπάρχουν μηνύματα μέσα που μπορούν να αγγίξουν τον καθένα, είτε τον αναγνώστη είτε τον θεατή που θα δει την παράσταση.
Ναι, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ξεκίνησε με πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, δύσκολα παιδικά βιώματα….
Τα οποία κουβαλούσε και μετέπειτα αυτά τα τραύματα….
Πάντα τα παιδικά μας βιώματα τα κουβαλούμε μέχρι που να κλείσουμε τα μάτια μας. Τα κουβαλούσε και η Μαρία. Αλλά παράλληλα είχε μια πάρα πολύ σκληρή οδό να διανύσει, η οποία αυτή η σκληρή οδός, αλλά και η σκληρότητα με την οποία της συμπεριφέρθηκε η ελληνική τότε υψηλή κοινωνία, αυτή η σκληρότητα δεν την έριξε, την δυνάμωσε, την έκανε να παίρνει κουράγιο, να ανέβει ψηλά να γίνει αυτή που έγινε….Και μετά ήρθε ο έρωτας, ήρθαν οι μέλισσες που λέει και το άσμα! Ο έρωτας είναι καταλυτικός, μπορεί να σε ανεβάσει ή μπορεί να σε κατεβάσει. Στη Μαρία ήρθε ο έρωτας την ώρα που ήθελε ηρεμία και είχε ανάγκη τον έρωτα. Γιατί; Επειδή έκανε την πορεία της, έφτασε ψηλά στην καριέρα της και το μόνο που της έλειπε ήταν ο έρωτας. Βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο του Ωνάση, ο οποίος ήταν μια κτητική και πολύ δυνατή προσωπικότητα, (έχω τις απόψεις μου για τον Ωνάση αλλά δεν είναι της ώρας), ο οποίος έρωτας αντί να ανεβάσει την Μαρία την έκανε χίλια κομμάτια.
Μάλιστα. Θέλω να πάμε στα της ΡΟΗΣ. Το θέατρο της ΡΟΗ καταφέρνει τώρα με αυτό το έργο “Μαρία Κάλλας πριν το τέλος” αλλά και με προηγούμενες δουλειές του, να κερδίσει το κοινό όχι μόνο στη Κύπρο αλλά και το εξωτερικό. Όπως έχεις ήδη προαναφέρει υπάρχουν προτάσεις για το εξωτερικό…..
Ναι, να τις πούμε. Υπάρχουν προτάσεις από την Ελληνική Κοινότητα της Νοτίου Αφρικής να πάμε με την Μαρία Κάλλας. Στο Nelson Mandela Theatre, στο Γιοχάνεσμπουργκ.Δεν έχω λόγια, είναι μεγάλη μου τιμή.
Και Πορτογαλλία;
Πορτογαλλία πάμε με το Θέατρο ΡΟΗ με το έργο “River” το οποίο είναι κι αυτό του Ανδρέα Νικολαϊδη. Είναι το “άστρο” του Ανδρέα. Πάμε τον Ιούλιο.
Άρα, η ΡΟΗ, ένα θέατρο της πόλης μας κατάφερε στα τρία χρόνια “ζωής” να βγάζει τη Λάρνακα, το θέατρο της Λάρνακας και εκτός Κύπρου. Παρόλα αυτά, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου το πρόγραμμα ΘΥΜΕΛΗ έχει απορρίψει κατά επανάληψη τις προτάσεις σας. Θες να το σχολιάσεις λίγο αυτό;
Θέλω να το σχολιάσω. Είμαι αγανακτισμένη, είμαι θυμωμένη με τα αποτελέσματα του ΘΥΜΕΛΗ, η αδικία επαναλαμβάνετε, κι όταν επαναλαμβάνετε μια αδικία, την οποία αναγνώρισε το προηγούμενο εξάμηνο και η ίδια η Υφυπουργός ενώπιων του Κυπριακού λαού και ζήτησε συγνώμη διότι το Υφυπουργείο αδίκησε την ΡΟΗ το πρώτο εξάμηνο. Έρχεσαι τώρα και συμπεριφέρεσαι το ίδιο. Άρα λοιπόν εκείνες ήταν κουβέντες του αέρα. Εγώ γιατί να εμπιστεύομαι πλέον αυτό το Υφυπουργείο Πολιτισμού; Εγώ δεν ζητώ πλέον, απαιτώ από το Υφυπουργείο να βάλει τα πράγματα σε τάξη και δικαιοσύνη. Διότι αν δεν ζούμε με μια δικαιοσύνη τότε σημαίνει ότι κάτι πάει Χ σε τούτη την πατρίδα.
Λοιπόν, αν κάποιος διαβάσει τα αποτελέσματα ΘΥΜΕΛΗ αμέσως θα κατανοήσει πως έχουν παρθεί οι αποφάσεις.
Και δεν αφήνω αιχμές, αν θέλετε τα λέω έξω από τα δόντια! Οι αποφάσεις έχουν παρθεί με βάση την πολιτική ή κομματική δύναμη. Εγώ σαν Βαλεντίνα Σοφοκλέους και σαν ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ αυτό το πράγμα δεν το δέχομαι! Αν το παιχνίδι θα παιχτεί με αυτό το τρόπο, θέλω να ξέρω! Και το είπα πριν λίγους μήνες της Υφυπουργού. Αν το παιχνίδι θα παίζεται με τούτο το τρόπο, να το παίξουμε κι εμείς!
Μα πως μπορεί κάποιος να παίζει με αυτούς τους όρους με τον πολιτισμό μιας χώρας;
Και μάλιστα ένα Υφυπουργείο Πολιτισμού! Το Υφυπουργείο μου, το οποίο με καλύπτει υποτίθεται, υποτίθεται ότι πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες του καλλιτέχνη, όταν έρχεται και συμπεριφέρεται με αυτό το τρόπο σημαίνει ότι κάτι πάει Χ! Αυτό το Χ θέλω να το ανακαλύψουμε και να πάμε στο σωστό δρόμο!
Βεβαίως αυτή η αδικία δεν αφορά μόνο το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ αλλά μας αφορά όλους τους Λαρνακείς που αγαπάμε το θέατρο της πόλης μας και βεβαίως αφορά τον κάθε ένα που θέλει να στηρίξει τον πολιτισμό και που πιστεύει στις τέχνες.
Και τον καθένα που πιστεύει στο πολιτισμό και τον καθένα που ζει σε αυτή τη πόλη. Μπορεί να πηγαίνει ή μπορεί να μην πηγαίνει στο θέατρο αλλά θέλει η πόλη να προχωρά μπροστά.
Αν κάποιοι θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στον πολιτισμό της Λάρνακας θέλω να έρθουν να μας το πουν.
Διότι δεν είναι μόνο εμείς που μείναμε πίσω από τις αποφάσεις του ΘΥΜΕΛΗ, αλλά και το ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΑΛΑ.
Άρα λοιπόν η Λάρνακα, ως Λάρνακα, ως πόλη δεν θα πάρει καμιά χορηγία από το Σχέδιο ΘΥΜΕΛΗ.
Άρα ίσως να πρέπει να κινητοποιηθούμε ως Λάρνακα, κι όλοι οι φορείς και όλοι όσοι αγαπάμε και στηρίζουμε τον πολιτισμό και να ζητήσουμε αυτά που δικαιούνται τα θέατρα της πόλης μας
Βέβαια. Όχι μόνο δικαιούμαστε. Το Υφυπουργείο οφείλει να στηρίξει τις ομάδες που είναι εκτός Λευκωσίας. Δεν γίνεται να δίνω περισσότερο από τα 3/4 στη Λευκωσία και να πετώ και κάτι τις στη Λεμεσό, για ευνόητους λόγους, στην ΕΘΑΛ…Να αφήνω πίσω το VERSUS, για πάλι ευνόητους λόγους, να μην δίνω καθόλου στη Λάρνακα. Μα που ζούμε;
Λέγεται και είναι εμφανές ότι η ομοιότητα σου με την Κάλλας. Θέλω να μου το σχολιάσεις λίγο αυτό.
Ναι, το είπαμε…Η ιδέα για την Κάλλας ξεκινησε πριν πάρα πολλά χρόνια. Λόγω της μεσογειακής φυσιογνωμίας ειπώθηκε από πολλούς, θαυμαστές, να το πούμε έτσι, ότι “θα έπρεπε κυρία Βαλεντίνα μου να κάνεις την Κάλλας”. Οπόταν ο σπόρος, η ιδέα, γεννήθηκε από ανθρώπους που εντόπισαν την ομοιότητα του προσώπου μου με την ιέρεια τούτη.
Θα ήθελα να μου πεις τι σημαίνει για σένα το να είσαι η ψυχή αυτού του τριών ετών θεάτρου στη Λάρνακα, του θεάτρου ΡΟΗ. Είναι γνωστοί οι αγώνες που έχεις δώσει τα τελευταία χρόνια. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που έχεις δημιουργήσει δικό σου θέατρο;
Όχι, θέατρο δικό μου είχα. Αλλά τώρα δεν είναι δικό μου, είμαι η καλλιτεχνική διευθύντρια. Το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ είναι παιδί της Λάρνακας. Καθήσαμε άνθρωποι των τεχνών και αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα θεατρικό Σχήμα το οποίο δεν θα ανταγωνίζεται το παράλληλο θεατρικό σχήμα που προυπήρχε αλλά θα το συναγωνίζεται. Ο συναγωνισμός είναι υγεία. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον συναγωνισμό, πρέπει να τον θέλουμε, να θέλουμε να βγουν κι άλλοι για να μας φρεσκάρουν κι εμάς τους ίδιους. Διότι η ζωή αυτό είναι. Η ζωή θα φέρει μια άλλη Βαλεντίνα έναν άλλο Αντρέα, νεότερους οι οποίοι θα πάρουν την σκυτάλη και θα πουν “εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα απ’ ότι εσείς”. Αυτό πρέπει να γίνεται, αλλιώς δεν θα προχωράμε μπροστά.
Αυτή τη στιγμή κρατάμε εμείς τη σκυτάλη και τρέχουμε και φαίνεται ότι τρέχουμε με χίλια γιατί ξεφύγαμε κι από τη Κύπρο. Το καλό μας είναι αυτό ότι αναζωογονούμαστε από το εξωτερικό. Εδώ θα βάλω μια άνω τελεία και θα καλέσω το νέο δήμο να έρθει να προσφέρει σε αυτό το τομέα, διότι καλώς η καλώς το χρήμα κινεί κάποιες καταστάσεις. Εμείς έχουμε τις ιδέες, βάζουμε το ταλέντο τον κόπο, θέλουμε και το χρήμα για να κινηθεί η μηχανή. Και ζητώ από το νέο δημοτικό συμβούλιο, το νέο δήμαρχο, να έρθουν να μας στηρίξουν. Όταν στηρίζουν τον πολιτισμό είναι λες και στηρίζουν τα ίδια τους τα πόδια. Ο πολιτισμός είναι οι κολώνες που στέκεται μια πόλη.
Πες μας ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που είχες να αντιμετωπίσεις ως θέατρο ΡΟΗ και αν υπήρξε κάποια στιγμή που σε έκανε να νιώσεις ότι θες να τα παραιτήσεις.
Να τα παρατήσω όχι. Δυσκολεύτηκα πολλές φορές. Η πιο δύσκολη στιγμή για τη ΡΟΗ ήταν με το θέμα στέγης. Το θέμα στέγης, που να πάμε, που να στεγαστούμε. Όταν “γεννήθηκε” η ΡΟΗ δεχθήκαμε πάρα πολύ μεγάλο πόλεμο….Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο που εδώ βρισκόταστε σήμερα.
Το ΔΣ του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Λάρνακας όχι μόνο άνοιξε τις πόρτες του, άνοιξε τις αγκαλιές του. Είμαι εδώ και νιώθω κι εγώ και οι συνεργάτες μου πως εδώ είναι το σπίτι μας. Είναι ένας όμορφος χώρος που παράγει μόρφωση κι εμείς παράγουμε πολιτισμό. Και πάμε παράλληλα και μαζί. Η μόρφωση μαζί με τον πολιτισμό, τι πιο ωραίο!
Θα ήθελα να κλείσουμε με το μήνυμα σου….
Πριν πω το μήνυμα μου γίνεται να “αππωθούμε” λίον;
Βεβαίως!
Να πούμε ότι δύο βδομάδες πριν τις 10/6 η παράσταση στην Αθήνα ήταν sold out. Μόνο συγκίνηση νιώθω γι αυτό. Είναι η πρώτη φορά που θα παίξω στην Αθήνα. Έπαιξα στην Ελλάδα σε 14-15 παραστάσεις, αλλά από Θεσσαλονίκη και πάνω. Κάτω Αθήνα πρώτη φορά παίζω και πάω με μεγάλη συγκίνηση και αγάπη.
Να πούμε και τους συντελεστές της παράστασης πριν κλείσουμε;
Βεβαίως να τους πούμε διότι χωρίς τους συντελεστές δεν πας πουθενά! Ανδρέας Νικολαίδης συγγραφέας του έργου και σκηνοθέτης. Μαζί μου στη σκηνή είναι η Ναυσικά Απόστρατου. Πίσω από τη σκηνή αλλά δυναμικά είναι ο Σπυρίδωνας ΠΚ Σπύρου μαζί με τον Δημήτρη Γιαννακού. Και άλλοι πολλοί, όπως εσένα Γιώτα μου, που είσαι δίπλα μας και μας στηρίζεις. Πραγματικά έχουμε ανάγκη τη στήριξη σας. Αυτό να πω και να κλείσω κι αυτό να είναι και το μήνυμα μου. Εμείς δεν έχουμε πλάτες, δεν έχουμε κανένα δίπλα μας, η μόνη μας στήριξη είστε εσείς, ο κόσμος, η αγάπη σας!
