«Για να μεταχειριστώ τη φρασεολογία του Μακρυγιάννη, οι Έλληνες, από τα παλιά εκείνα χρόνια, είναι στο “εμείς”, δεν είναι στο “εγώ”. Γιατί μόλις το εγώ γυρέψει να ξεπεράσει το εμείς, αμέσως η Άτη, η αυστηρή μοίρα που φροντίζει για την ισορροπία του κόσμου, το κεραυνώνει. Ολάκερη η αρχαία μας τραγωδία είναι γεμάτη από τα σύμβολα αυτής της ιδέας»
-Γιώργος Σεφέρης
Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, που κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να βάζουν το εμείς πάνω από το εγώ.
Κάποτε είναι το “εμείς” της οικογένειας.
Κάποτε είναι το “εμείς” ενός έρωτα.
Κάποτε είναι το “εμείς” μιας φιλίας.
Κάποτε είναι το “εμείς” μιας κοινωνίας.
Κάποτε είναι το “εμείς” μιας χώρας.
Κάποτε είναι το “εμείς” της ανθρωπότητητας.
Το να καταφέρνει κανείς να βάζει το εμείς πάνω από το εγώ απαιτεί μια εσωτερική μόρφωση και ενδοσκόπηση.
Απαιτεί να έχεις καταλάβει πως all we are is dust in the wind που κάποτε θα χαθεί, αλλά το πως ζήσαμε και τι κάναμε, μπορεί να ζει αιώνια. Somehow.
Το να καταφέρνει κανείς να βάζει το εμείς πάνω από το εγώ, σε μια κοινωνία που είναι της μόδας τα κλισέ “πάνω από όλα ο εαυτός μας”, σε ένα σύστημα που ο κόσμος πληρώνει ψυχολόγους και life coach για να τους ενδυναμώσει το “εγώ”, με φράσεις του τύπου “να βάζεις όρια, κανένας πάνω από εσένα” κτλ, σε τετοιες λοιπόν συνθήκες, που δεν έχει ωριμάσει καθόλου η πνευματικότητα, (κύριε Σωκράτη μου, αν βλέπατε τα χάλια μας τόσα χρόνια μετά, θα ζητούσατε διπλό shot κώνειο), δεν είναι συχνό φαινόμενο να βάζει κανείς το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ.
Πιστεύω όμως, με τα όσα έχω διαβάσει και τα όσα έχω μάθει, (που ναι, εν οίδα ότι ουδέν οίδα), πως οι όποιες αλλαγές προς το καλύτερο θα γίνουν όταν μάθουμε να βάζουμε το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ.
Και υπάρχουν πολλές εκφράσεις του να βάζει κανείς το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ. Καθημερινά. Με πολλούς τρόπους.
Χωρίς να το βροντοφωνάζουμε, χωρίς στάτους στα ΜΚΔ και χωρίς να απαιτούμε βραβείο ή χειροκρότημα γι αυτό!
Απαιτεί μια εσωτερική δύναμη και μια πνευματικότητα το να καταφέρνει κανείς να βάζει το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ.
“Είναι κι αυτό μια έκφραση του να βάλεις το εμείς πάνω από το εγώ”, μου είπε τη Δευτέρα ένας φίλος….Κι από τότε σκέφτομαι δεκάδες εκφράσεις και τρόπους που μπορεί να βάζουμε καθημερινά το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ.
Για ένα καλύτερο αύριο.
Γιατί αν δεν επιθυμούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο, τότε ποιος ο σκοπός ύπαρξης μας;
Το ΕΜΕΙΣ πάνω από το εγώ.
Αυτό!
Ο Μακρυγιάννη στα απομνημονεύματα του γράφει: «Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα – ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κ’ εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι’ όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη “εγώ”· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκειάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς» κι’ όχι εις το “εγώ”. Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί. Έγραψα γυμνήν την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζωνται διά την πατρίδα τους, διά την θρησκεία τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε “Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες”, αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζωνται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας. Ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζωνται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν τον νόμον και νάχουν την επιρροή για ικανότη».
