“Τρεις Γενιές”
Εικαστική Έκθεση
των
Αντρέα Κέλπη, Ευδοκίας Γεωργίου και Κατερίνας Ξενοφώντος
ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΙΕΡΙΔΗ, ΛΑΡΝΑΚΑ
8 – 12 Ιουλίου 2024
Εγκαίνια 10 Ιουλίου 2024 στις 19:30
Μνήμη, η διαδικασία μέσω της οποίας ο άνθρωπος ανακαλεί τις εμπειρίες, τις εντυπώσεις και τις γνώσεις που αποκομίζει. Εικόνες, αντικείμενα ήχοι και μυρωδιές λειτουργούν ως εργαλεία που ενισχύουν τη μνήμη μας και φέρνουν στο παρόν έντονα συναισθήματα.
Τρεις καλλιτέχνες, η Ευδοκία Γεωργίου, ο Αντρέας Κέλπης και η Κατερίνα Ξενοφώντος, προσεγγίζουν τα 50 χρόνια από την ημέρα του Πραξικοπήματος και της Εισβολής μέσω της μνήμης, των αφηγήσεων και των ιστοριών. Αυτό που καθιστά την προσέγγισή τους ξεχωριστή είναι ο τρόπος με τον οποίο οι καλλιτέχνες – από τρεις διαφορετικές γενιές – εξερευνούν και αναπτύσσουν τις δημιουργίες τους, επιδιώκοντας να αφυπνίσουν μνήμες από τις σκοτεινές εκείνες μέρες του τόπου μας.
Ευδοκία Γεωργίου
Η Ευδοκία γεννήθηκε στη Λεμεσό και είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Kent. Μέσα από την μνήμη, οι χώροι, τα αντικείμενα, οι άνθρωποι και οι στιγμές γίνονται συναισθήματα που κάποτε ξεθωριάζουν και άλλοτε είναι πιο ζωντανά από ποτέ. Σκοπός των έργων της είναι η αναπόληση μικρών καθημερινών στιγμών που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Η Ευδοκία βλέπει την κοινωνία ως τον μακρόκοσμο του οικιακού χώρου και αντίστροφα και ότι αυτοί οι δύο χώροι αλληλοσυμπληρώνονται.
Ως αποτέλεσμα, η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ως έμπνευση και πώς θα μπορούσε να αλλάξει, προκειμένου να διερευνήσει και να αμφισβητήσει την ιδιωτική και δημόσια σφαίρα της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Μέσα από την πρακτική της, η καλλιτέχνης επιθυμεί να κάνει τους ανθρώπους να ξανασκεφτούν την κοινωνική τους συμπεριφορά και να αμφισβητούν συχνότερα την καθημερινότητά τους. Αυτό επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης, μεταξύ άλλων, της μετατροπής συνηθισμένων αντικειμένων σε γλυπτά, μέσα από σχεδία και δημιουργίες από κλωστή.
Αντρέας Κέλπης
Ο Αντρέας είναι 22 ετών από την Λάρνακα, είναι αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Νάντης στη Γαλλία. Παρουσιάζει μια καλλιτεχνική εγκατάσταση που δημιούργησε κατά το δεύτερο έτος των σπουδών του. Ένα έργο συναισθηματικά φορτισμένο, απεικονίζει το εσωτερικό ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού, το οποίο αιωρείται στο χώρο. Τοποθετώντας ήχο στο χώρο, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μεταφέρει τους θεατές σε μια διαφορετική εποχή και τους βυθίζει σε μια έντονη συναισθηματική εμπειρία.
Το έργο του είναι εμπνευσμένο κυρίως από το διχασμένο νησί του και αναδεικνύει την πονεμένη ιστορία του τόπου. Αντιπροσωπεύει έτσι μια βαθιά προσωπική και κοινωνική αναζήτηση, εξερευνώντας ζητήματα ταυτότητας, μετασχηματισμού και μετάδοσης της μνήμης. Χρησιμοποιεί αφηγηματικές προσεγγίσεις όπως παλιά γράμματα και την αφήγηση ιστοριών, επιδιώκοντας να συνδέσει το παρελθόν με το παρόν και να αναδείξει τις προσωπικές και συλλογικές μνήμες που καθορίζουν τον πολιτισμό και την ταυτότητα του τόπου.
Κατερίνα Ξενοφώντος
Η Κατερίνα γεννήθηκε στη Λευκωσία και έχει καταγωγή από την Κερύνεια. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Middlesex του Λονδίνου και του Πανεπιστημίου Kensington αντίστοιχα. Μεγάλο μέρος της δουλειάς της αποτελεί η έρευνα για τα μοτίβα που συχνά αποτυπώνονται σε κεντήματα, υφαντά και κεραμικά αντικείμενα της παράδοσης. Πώς τα μοτίβα μπορούν να αποδώσουν ένα είδος ταυτότητας σε έναν τόπο;
Σε άλλο κομμάτι της δουλειάς της, εξετάζει πώς το διαφανές υλικό πλεξιγκλάς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια άλλη επιφάνεια γραφής και σχεδίου. Το σχέδιο δημιουργείται στην επιφάνεια του υλικού με μικρές κοπές, τελείες και αιχμές, δίνοντας στο έργο μια άλλη διάσταση και γίνεται η αφορμή για διάλογο. Ποια είναι η σχέση του σχεδίου στο χαρτί με το σχέδιο στην διαφανή επιφάνεια; Είναι αυτή η νέα τεχνική ένα άλλο είδος ζωγραφικής ή μήπως χαράζει από μόνη της μια δική της πορεία που ισορροπεί μεταξύ ζωγραφικής και χαρακτικής;
Η ενότητα των έργων της με τίτλο ‘Για μια στιγμή/For a moment’ δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της έρευνας της εικαστικού, η οποία εξετάζει πώς παραδοσιακές φόρμες και μοτίβα μπορούν να αποδώσουν μνήμες και συναισθήματα συνδεδεμένα με τον τόπο μας. Δαντέλες που έφτιαξαν η γιαγιά της και η μητέρα της, γίνονται έμπνευση και αφορμή για τη δημιουργία των έργων της, πρώτα με σχέδια στο χαρτί και μετά με πλεξιγκλάς. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται αφενός η αναφορά σε στοιχεία της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς και αφετέρου στις μαύρες μέρες της εισβολής και του πραξικοπήματος… το πάγωμα του χρόνου, ο ξεριζωμός, η εγκατάλειψη, η ελπίδα για επιστροφή… συναισθήματα πολλών ανθρώπων που ξεριζώθηκαν σε μια στιγμή.
