Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Πριν από κάποια χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο για τα κάστρα που πέφτουν, τις εμπιστοσύνες που κλονίζονται τους μύθους που απομυθοποιούνται. (Το άρθρο-editorial εδώ).
Η αιτία για να το γράψω ήταν ένας φίλος μου, ιδεολόγος και έξυπνος. Τον θυμάμαι να πίνουμε μαργαρίτες, ένα καλοκαιρινό βράδυ, στο Μακένζι και να μου μιλά για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Από τη σύντομη φιλία μας, αν με ρωτήσεις τι κράτησα θα σου πω εκείνο το βράδυ, τον ατέρμονο θαυμασμό μου γι αυτό που πίστευα ότι είναι και φυσικά την απογοήτευση που ακολούθησε.
Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη απογοητεύσεις, χαρές, εκπλήξεις.
Επιπλέον η ζωή μας χαρίζει συναντήσεις και φιλίες που αξίζουν τον κόπο και γνωριμίες και φιλίες που σε κάνουν να απορείς πόσο χαζή φάνηκες. Αλλά ναι, και συναντήσεις που αξίζουν τον κόπο ακόμη και το πέρασμα σου από αυτή τη ζωή. Μα το θέμα μας σήμερα είναι οι άλλες συναντήσεις και φιλίες, εκείνες που αποδεικνύονται απογοητευτικές.
Υπάρχουν εμπιστοσύνες λοιπόν που κλονίζονται εν μία νυκτί, σε τσακίζουν και απορείς πως και δεν είδες τα σημάδια τόσα χρόνια, ή γιατί δεν άφησες τον εαυτό σου να δει τα σημάδια.
Υπάρχει βέβαια μια νομοτέλεια που είναι παρηγορητική: Το τι είναι ο καθένας στο τέλος πάντα φαίνεται. Ό,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε, ό,τι και να κάνουμε, όσο κι αν καλύψουμε τις πράξεις μας με φρου φρου, αρώματα και επικοινωνιακά κόλπα, στο τέλος, σαν νόμος ενός οποιοδήποτε Θεού, η αλήθεια του καθενός, ο χαρακτήρας θα φανεί.
Ναι, το παραδέχομαι, παραμένει απογοητευτικό όταν άνθρωποι τους οποίους πίστεψες και στήριξες για χρόνια αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, όταν οι αποκαλύψεις σου τσακίζουν τα κόκκαλα, αλλά, c’ est la vie.
Προχωράμε σοφότεροι (hopefully) και με την συνείδηση ήσυχη, ότι εμείς τουλάχιστον με αγνή καρδιά και συναισθήματα ανιδιοτέλειας στηρίξαμε ανθρώπους που κάποτε τους πιστέψαμε.
Αν αποδεικνύονται κατώτεροι καταστάσεων και περιστάσεων, ας τους κρίνει ο Θεός, (τον οποίο εγώ προσωπικά πιστεύω) και ας τους κρίνει η όποια ιστορία.
Η φιλία είναι κάτι ιερό, πάντα ήταν. Όταν οι φίλοι σε κοιτούν στα μάτια πρέπει να μπορείς να τους απαντάς με αλήθειες. Επιπλέον, όταν ο κόσμος σου εμπιστεύεται μια θέση κοιτάς δίπλα σου ποιοι είναι στο στρατόπεδο σου και ποιοι απέναντι. Στο στρατόπεδο σου δεν πυροβολείς με υποκρισία. Γιατί οι βολές θα χτυπήσουν πρώτα από όλα εσένα τον ίδιο.
Αλλά ναι, στις φιλίες η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός είναι εκ των ων ουκ άνευ, αλλιώς δεν έχει νόημα, είναι κοροϊδία και σε ένα κόσμο γεμάτο κοροϊδίες, δεν χρειαζόμαστε άλλες.
Αλήθεια, φτάνει!
Υ.Γ1 Απολογίες για τους γρίφους, κάποια πράγματα απαιτούν σιωπή! Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του χρόνου και….ίσως του Θεού (αν και υποψιάζομαι πως έχει σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί).
Υ.Γ2 Να μπορούμε να είμαστε σωστοί φίλοι (χωρίς υποκρισίες) ιδιαίτερα σε όσους μας στήριξαν, αλλιώς, αλήθεια, τι νόημα έχει;
