Αγωνιζόμαστε για λύση, που θα διασφαλίσει το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Κυπριακού Ελληνισμού
Πενήντα χρόνια κατοχής.
Πενήντα χρόνια προσφυγιάς.
Πενήντα χρόνια θρήνου για τους ηρωικούς νεκρούς, τους άνανδρα δολοφονημένους.
Πενήντα χρόνια σκοτεινές μνήμες για τους εξευτελισμούς, τις κακοποιήσεις, τους βιασμούς.
Πενήντα χρόνια από εκείνη την καταραμένη μέρα, όταν η Τουρκία εκμεταλλεύτηκε τη διαλυμένη από την προδοσία του πραξικοπήματος, Εθνική Φρουρά και την ανοχύρωτη πολιτεία και εισέβαλε στην Κύπρο, επιδιώκοντας να υλοποιήσει τον από το 1956 σχεδιασμένο στόχο της, να κατακτήσει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, για να τα χρησιμοποιήσει για να αποκτήσει πλήρη πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της Κύπρου.
Το πέρασμα του μισού αιώνα δεν έχει ξεθωριάσει ούτε κατά το ελάχιστο την τραγικότητα των συνεπειών της τουρκικής εισβολής.
Συνέπειες, που ο τόπος μας τις βιώνει στους προσφυγικούς συνοικισμούς, στις χιλιάδες τάφους που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Κύπρο, στα ηρώα που θυμίζουν τον άνισο, προδομένο αγώνα, στις ανεπούλωτες ψυχικές και σωματικές πληγές, στα θραύσματα των οστών που ακόμα κηδεύουμε, στον κατάλογο των αγνοουμένων που ακόμα υπάρχει, στους εγκλωβισμένους μας που κρατούν την σκλαβωμένη γη στους ώμους τους.
Το – για πενήντα χρόνια – άλυτο Κυπριακό πρόβλημα αποτελεί ντροπή για τη διεθνή κοινότητα και αποκαλύπτει την αδυναμία του ΟΗΕ να επιβάλει το δίκαιο και να παραμερίσει τα διάφορα γεωπολιτικά, στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα.
Αποτελεί το λιγότερο πρόκληση το γεγονός ότι όλες οι προτάσεις «λύσεις», τα τελευταία σαράντα χρόνια, με πιο επίμονη αυτή του σχεδίου Ανάν το 2004 και το πιο πρόσφατο πλαίσιο Γκουτέρεζ το 2017, δικαίωναν την εισβολή και νομιμοποιούσαν την κατοχή και τις συνέπειες της.
Δυστυχώς όμως, η διολίσθηση του Κυπριακού, με τη μορφή ανεπίτρεπτων υποχωρήσεων, αποδεικνύει και την ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα της πολιτικής της πλευράς μας, από την εποχή που η πολιτική του «καλού παιδιού» επέτρεψε την διείσδυση της διχοτομικής, συνομοσπονδιακής «λύσης» της Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Είναι αδιανόητο, τόσα χρόνια οι εκάστοτε ηγεσίες μας να έχουν κάνει σημαία τη «λύση» ΔΔΟ, παρά τις επανειλημμένες αποτυχίες, τόσο στη διαδικασία, όσο και επί της ουσίας και παρά το ότι, το μόνο αποτέλεσμα είναι να υποχωρεί η πλευρά μας και να αποκτά κεκτημένα η τουρκική πλευρά.
Δεν πρέπει να επιμένουμε σε μια αποδεδειγμένα αποτυχημένη διαδικασία και σε μια βάση διαπραγμάτευσης, που προνοεί άκρως διαχωριστικά στοιχεία, όπως:
- Εγγυημένες πλειοψηφίες πληθυσμού και γης
- Σοβαρές παρεκκλίσεις από ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα
- Σοβαρούς περιορισμούς στα δικαιώματα εγκατάστασης, απόκτησης περιουσίας και επαγγελματικής δραστηριοποίησης
Το Κυπριακό δεν επιλύεται με ψευδαισθήσεις.
Το Κυπριακό είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής, συνεχιζόμενης κατοχής και παράνομου εποικισμού και επιβάλλεται: - Να διεκδικήσουμε τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως προβλέπει και η σχετική απόφαση, για κατά προτεραιότητα συζήτηση της διεθνούς πτυχής του προβλήματος.
- Να διεκδικήσουμε ως περιεχόμενο της λύσης:
(i) την κατάργηση των εγγυήσεων και την πλήρη αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων,
(ii) τον επαναπατρισμό των εποίκων και την επιστροφή των προσφύγων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συνθήκες ασφάλειας, στις περιουσίες τους,
(iii) την εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου, χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις, σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια,
(iv) την κατοχύρωση των τεσσάρων ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή την ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης, περιουσίας και εργασίας.
Για αυτή τη λύση θα συνεχίσει να αγωνίζεται η ΕΔΕΚ, γιατί αυτή η λύση θα διασφαλίσει το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού.
