Της Γιώτας Δημητρίου
Μου πήρε ενάμιση μήνα για να μπορέσω πραγματικά να σχολιάσω τα αποτελέσματα της 9ης Ιουνίου. (Η δύναμη της απογοήτευσης; Ίσως).
Διάβασα τις ανακοινώσεις και είδα όλες σχεδόν τις δηλώσεις και αποτιμήσεις κομμάτων,
πολιτικών και…..χρηστών ΜΚΔ.
Δεν πιστεύω ότι ο Φειδίας ήταν το “φαινόμενο” των εκλογών, ούτε έχω καμία ψευδαίσθηση πως θα φέρει το “κάτι καλύτερο” στη πολιτική ζωή του τόπου. Ο Φειδίας αν κάτι κατάφερε, με την τραγική εξέλιξη του να εκλεγεί ένας άνθρωπος που δεν έχει σχέση με την πολιτική, στην σημαντική θέση του Ευρωβουλευτή, είναι το ότι μας έκανε όλους, (κόμματα και πολιτικοποιημένο λαό), να προβληματιστούμε ως προς το ποιο είναι το αύριο του τόπου μας, όταν νέοι άνθρωποι και χιλιάδες κόσμου γενικά, (71,330 συγκεκριμένα), αποφασίζουν να γυρίσουν την πλάτη σε κόμματα και πολιτικούς και να δώσουν την ιερή τους ψήφο σε ένα άσχετο με την
πολιτική, που του λείπει η σοβαρότητα, οι γνώσεις γύρω από τη πολιτική, αλλά και η
ωριμότητα. (Όλα αυτά είναι συμπεράσματα που μπορεί εύκολα να τα εξάγει κανείς παρακολουθώντας τον στο YouTube και στα ΜΚΔ).
Δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει ή όχι να ασχολούμαστε με τον Φειδία.
Από την άλλη, ο στρουθοκαμηλισμός δεν βοήθησε ποτέ, κανέναν.
.
Ομολογώ ότι με ανησυχεί το να βλέπω ανίδεους (στην πολιτική) να μπαίνουν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής του τόπου.
Ήμουν 19 χρονών όταν διάβασα για πρώτη φορά την ιστορία του Ντιέγκο Ριβέρα που πρωτοείδε τον Χίτλερ να μιλά σε μια πολιτική συγκέντρωση. Τον χαρακτήρισε επικίνδυνο. Οι
σύντροφοι του γέλασαν και του είπαν “δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα”.
Ένα αληθινό περιστατικό που μας δείχνει το πως ένας γελοίος που φάνταζε με κλόουν στα
μάτια κάποιων, κατάφερε να αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα και να την ρίξει στις χειρότερες
σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Αυτό που θέλω να πω, με την αναφορά στο διάσημο ιστορικό περιστατικό, είναι πως η
πολιτική ζωή δεν χρειάζεται ούτε κλόουν, ούτε γελοίους που ξεσηκώνουν τα πλήθη σαν rock
stars.
Διάβασα τις ανακοινώσεις ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ για τα αποτελέσματα της 9ης Ιουνίου. Διάβασα και
των άλλων μικρότερων κομμάτων, μίλησα με φίλους πολιτικούς, αλλά και πολίτες, ψηφοφόρους.
Ναι, το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι νέοι, απομακρύνονται από ιδεολογίες και κόμματα και το “απολιτικ” φαντάζει το νέο, (εδώ και λίγα χρόνια για να
ακριβολογούμε), τρεντ. Μέσα στον κυκεώνα της προπαγάνδας και της διαφθοράς ο κόσμος
έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ακόμη και στα κόμματα στα οποία ανήκε για χρόνια.
Δικαιολογείται η ψήφος μου σε έναν άσχετο (πολιτικά) 24χρονο επειδή έχω απογοητευτεί από το κόμμα μου ή γενικότερα από τα κόμματα;
Η δική μου εκτίμηση είναι πως όχι.
Αν έχεις απογοητευτεί από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας σου δεν φέρνεις ένα τενίστα να
παίξει ποδόσφαιρο. Η ομάδα θα συνεχίσει να χάνει και μάλιστα ακόμη χειρότερα, όσο κι αν
φαντάζει ως “κάτι διαφορετικό” ο τενίστας.
Έκαστος εφ’ ω ετάχθη!
Ποια είναι λοιπόν η λύση σε ένα μοιρασμένο νησί του οποίου η νεολαία αδυνατεί να ξεχωρίσει
τις διαφορές ανάμεσα στο “Αριστερά”. “Δεξιά” “Ακροδεξιά” Κεντρώοι” “φασισμός”
“Ελληνοκεντρισμός” “Κυπροκεντρισμός” “Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία”; Ποια είναι η
λύση σε ένα μοιρασμένο νησί που η ατάκα “είναι όλοι το ίδιο” αντηχεί σαν Ινδικό μάνρα;
Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί και κόμματα το ίδιο!
Όσοι παρακολουθούμε τα πολιτικά δρώμενα του τόπου το ξέρουμε καλά, το βλέπουμε στις
αποφάσεις των κομμάτων εντός της βουλής, στο τι ψηφίζουν και τι δεν, το βλέπουμε πίσω
από τις ατάκες τους στα τηλεοπτικά πάνελ, μα προπάντων στις θέσεις του κάθε κόμματος.
Δεν είναι όλοι το ίδιο και ας τελειώνουμε πια με αυτή την καραμέλα που το μόνο που
εξυπηρετεί είναι την αποχαύνωση του κόσμου έτσι ώστε να απέχει ακόμη περισσότερο από
την πολιτική ζωή του τόπου και να ψηφιζει Φειδίες και να στέλνει στις Βρυξέλες, να
εκπροσωπήσουν την Κύπρο, ανίδεους από πολιτικές γνώσεις, 24χρονους.
Δεν είναι όλοι το ίδιο!
Πάμε παρακάτω, τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε ο κόσμος να παρακολουθεί με ενδιαφέρον,
χωρίς κομματικές ή άλλες παρωπίδες, την πολιτική ζωή του τόπου και να συμμετάσχει όπως
και όπου αυτός θεωρεί σωστο;
Τι να κάνουμε; (Που έλεγε και ένας σπουδαίος πολιτικός θεωρητικός).
Αυτό που πρέπει να κάνουμε, κατά την ταπεινή μου άποψη, πριν στείλουμε τα κόμματα στην
πλατεία και τα απαγχονίσουμε, είναι να διαπαιδαγωγήσουμε το κόσμο, τα παιδιά, από τα
σχολεία, να ξέρουν τις βασικές έννοιες στην πολιτική, να γνωρίζουν σωστά την ιστορία χωρίς
φανατισμούς, χωρίς κομματικές κατεθύνσεις. Να τα βοηθήσουμε να δουν την ιστορία
κατάματα όπως ήταν, όπως είναι!
Ναι, από την παιδεία να ξεκινήσει η αλλαγή, γιατί αν θα φυτρώσει η όποια ελπίδα, από τους
νέους του αύριο θα ξεπροβάλει.
Τα κόμματα να απαιτήσουν, να εργαστούν, έτσι ώστε να μπει στα σχολεία η σωστή πολιτική
διαπαιδαγώγηση. Η πολιτική παιδεία να εξελιχθεί, να μπει σε άλλο επίπεδο, να υπάρξει μια
συμμετοχική διαδικασία και διάλογος. Αυτό θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα.
Επιπλέον, τα κόμματα, οι πολιτικοί, να αφήσουν τους επικοινωνιολόγους και τις συμβουλές
για τις κινήσεις στα χέρια, πως μιλούν και πως ντύνονται και με αυθεντικότητα να κατέβουν
στον κόσμο και να ξεκινήσουν ένα ειλικρινή διάλογο.
Επικοινωνιακά κόλπα, YouTube, Τικ -Τοκ και εικόνες, μας έφεραν το Φειδία. Ο κόσμος
επιθυμεί επιστροφή στην αυθεντικότητα και δεν είναι τόσο χαζός όσο φαίνεται, ή όσο νομίζετε, θα αντιληφθεί την όποια αυθεντικότητα.
Ο δρόμος που τραβάμε σήμερα, αυτός ο “μοντέρνος δρόμος” χωρίς ιδανικά, χωρίς ιδεολογικές
πυξίδες, χωρίς γνώσεις και προπάντων με λάθος πληροφόρηση που ευδοκιμεί στα ΜΚΔ, θα
μας οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια και δυστυχώς αυτός ο τόπος έχει δεινοπαθήσει φρικτά
από τέτοια μονοπάτια, δεν αντέχει άλλα!
Ας είναι τα αποτελέσματα της 9ης Ιουνίου ένα wake up call για όλους, μα προπάντων για τα κόμματα! Προς το παρόν οι ανακοινωσούλες τους δείχνουν πως δεν έχουν πάρει το μήνυμα
για άμεση αλλαγή πλεύσης της πολιτικής ζωής του τόπου.
Its a wake up call και δεν σηκώνει άλλους ύπνους!
