Μαριάννα Δελιανίδου: «Άλλο είναι να είσαι Πατριώτης κι άλλο να είσαι Ρατσιστής!»
Μέσα στα χρόνια έμαθα να ξεχωρίζω ποια σχόλια στα ΜΚΔ αξίζουν τη προσοχή μας και ποια όχι. Όταν μια αναγνώστρια του SkalaTimes, σε σχόλιο της στο Instagram, μοιράστηκε μέσα από μια μικρή πρόταση, το μπούλινγκ που δέχθηκε ως παιδί στο σχολείο της στη Λάρνακα, επειδή ήταν “ξένη” και “Πόντια”, ένιωσα πως ήταν ένα από τα σχόλια που δεν μπορείς να προσπεράσεις. Άλλωστε, αν οδεύουμε σε γκρίζα μονοπάτια είναι επειδή κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά σε όλα αυτά που πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα, να τα πολεμήσουμε, να τα εξαλείψουμε. Και ένα από αυτά είναι βεβαίως το μπούλινγκ, αλλά και ο ρατσισμός, που πολλές φορές αυτά τα δύο βαδίζουν αγκαζέ.
Ζήτησα λοιπόν από τη κοπέλα που έκανε το σχόλιο, την αγαπητή συνδημότισσα μας Μαριάννα Δελιανίδου, να μας δώσει μία συνέντευξη και να μιλήσουμε γι αυτό το παιδικό της βίωμα, το μπούλινγκ και το ρατσισμό.
Μέσα από μια όμορφη συνέντευξη, που σκοπό είχε να μας αφυπνίσει, (ακόμη μια φορά), γύρω από το μπούλινγκ και το ρατσιμό, η Μαριάννα, χωρίς καμία πικρία ή αρνητικά συναισθήματα, τονίζει πως «μετά από τόσα χρόνια έχουμε ριζώσει στην κοινωνία της Κύπρου, έχουμε κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό των Κυπρίων και νιώθω ειλικρινά ευλογημένη που ζω σ’ αυτή τη χώρα! Και το αγαπω πολύ που ζω εδώ».
Της Γιώτας Δημητρίου
Πρόσφατα σε σχόλιο σου στο skalatimes εκμυστηρεύτηκες το μπουλινγκ που δέχτηκες ως παιδί σε σχολείο στη Λάρνακα. Να μας μιλήσεις λίγο για αυτόν;
Ευχαριστώ Γιώτα μου. Ευχαρίστως! Τότε που το βιώναμε ήθελα τόσο πολύ να το φωνάξω, να μάθει ο κόσμος… και όμως καλύτερα που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία τότε… διότι τώρα βλεπω πιο ξεκάθαρα τα πράγματα και μπορώ να τα αναλύω πιο σωστά…
Μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει πως νιώθεις όταν θυμάσαι εκείνες τις στιγμές;
Λυπάμαι εμένα και τα παιδιά που έζησαν «εκείνες τις στιγμές»… Όταν μας φώναζαν στα διαλείμματα «φύγετε, πηγαίνετε πίσω στην χώρα σας, στην πατρίδα σας» νιώθαμε πάρα πολύ άσχημα διότι δεν είχαμε που να πάμε, εφόσον τον Ποντο τον πηραν οι Τούρκοι, δύσκολο να γυρίσουμε πίσω στους Τούρκους! Το ποσο ένα παιδι σε ξένη χώρα νιώθει πόνο και μοναξιά οταν δέχεται μπούλινγκ είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψεις. Δεν πρέπει να το ζουν αυτά τα ΠΑΙΔΙΑ!
Νιώθω όμως ευγνώμων και θα έλεγα περηφάνεια που καταφέραμε να περάσουμε αξια αυτή την δυσκολία.
Να πούμε ότι το μπουλινγκ που δεχόσουν ήταν λόγω ρατσισμού, επειδή σε θεωρούσαν «ξένη» λόγω του ότι είσαι Πόντια. Σωστά;
Σωστά! Τότε, πριν 20 χρόνια ήμασταν οι μόνοι ΞΕΝΟΙ στη Κύπρο! 🙂 Κάποια παιδια ίσως να θεωρούσαν ότι θα κάναμε κακό στην κοινωνία με τον ερχομό μας! Προφανώς αυτά τα μηνύματα προεέρχονταν από τους γονεις τους.
Επίσης, τα παιδιά δεν γνώριζαν καν ότι οι Πόντοι είναι Έλληνες, δεν υπήρχε καθόλου ενημέρωση. Ούτε από το σπίτι, ούτε από το σχολείο.
Δεν τους κατηγορώ όμως…. Πάντα όταν έρχεται κάποιος ξένος στο σπίτι σου, εισαι διστακτικός. Η επίθεση όμως και το μπούλινγκ είναι λάθος και πληγώνει!
Πως βιώνει ένα παιδάκι μια τέτοια κατάσταση και πως το αντιμετωπίζει;
Εμείς προσωπικά το ξεπεράσαμε σιωπηλά, δεν το είπαμε ποτέ στους γονείς μας για να μην τους στεναχωρήσουμε…. Το ξεπεράσαμε ενωμένοι, παρέα. Συμπαραστεκόμασταν ο ένας στον άλλον. Στα διαλείμματα πάντα μαζί, δεν περπατούσαμε ποτέ μόνες μας, ούτε στο αποχαιρετιστήριο δεν πηγαίναμε μόνες διότι φοβόμασταν.
Οι γονείς σου τι ρόλο έπαιξαν σε όλο αυτό που περνούσες;
Όπως είπα και πριν στους γονείς μας δεν είπαμε τίποτα. Η μαμά μου το έμαθε χθες (μετά από 20 χρόνια σχεδόν και έπαθε σοκ! 🙂 Ήμασταν αρκετά ώριμοι σαν παιδιά και πιστεύαμε ότι πρέπει να το ξεπεράσουμε μόνοι μας. Διότι ήτανε δύσκολες εποχές και ήμασταν στη διαδικασία να επιβιώσουμε σε μια ξένη χώρα, οι γονεις μας δούλευαν δύο βάρδιες τότε και δεν τους είπαμε ποτέ τιποτα. Ήταν άλλες εποχές όμως και τα παιδιά ήτανε πιο ώριμα. Σήμερα όμως πιστεύω ότι ο κάθε γονιός πρέπει να γνωρίζει τι γίνεται με το παιδί του στο σχολείο. Τα παιδιά τώρα είναι πιο ευάλωτα.
Υπήρχαν παιδάκια που ήταν φίλοι σου, να σταθούν δίπλα σου, να σου συμπαρασταθούν; Ήταν παιδιά Κυπριοι;
Κοίταξε , τα παραπάνω παιδιά ήταν καλά παιδιά- Κύπριοι και μας έλεγαν “μη στεναχωριέστε!” Ηταν μία κλίκα που μας έκανε το μπουλινγκ!
Η μεγαλύτερη συμπαράσταση τότε ήταν η παρέα μας, ήμασταν 7 παιδιά «ξένοι – Πόντιοι» στο σχολείο και ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον γι’ αυτό και καταφέραμε και το ξεπεράσαμε. Αν ήμουνα μόνη δεν θα κατάφερνά. Φανταστείτε τι βιώνει ένα παιδί αν δέχεται μπούλινγκ και είναι μόνο του! Είναι επικίνδυνο…
Πιστεύεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο ή συνεχίζει να υπάρχει ρατσισμός, από τα σχολεία μέχρι τις πιο μεγάλες ηλικίες;
Σίγουρα έχουν αλλάξει τα πράγματα, Γιώτα μου. Κανένα παιδί τώρα δεν θα φωνάξει πια στο σχολείο «βγείτε από τη χώρα μας, πηγαίνετε πίσω στην χώρα σας!» Διότι ποιον να πρωτοδιώξεις; Εχει γεμίσει ο τόπος με διάφορους λαούς! Η Κύπρος πια έχει γίνει μία πολυπολιτισμική χώρα.
Σήμερα τα δικά μου παιδιά, που είναι μαθητές Γυμνασίου, ουδέποτε έχουν νιώσει “ξένα”. Τώρα τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά.
Σήμερα ως ενήλικας αντιμετωπίζεις τάσεις ρατσισμού, λόγω της καταγωγής σου; Αν ναι, πως το αντιμετωπίζεις;
Γιώτα μου καθόλου! Πιστεύω πως μετά από τόσα χρόνια έχουμε ριζώσει στην κοινωνία της Κύπρου, έχουμε κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό των Κυπρίων και νιώθω ειλικρινά ευλογημένη που ζω σ’ αυτή τη χώρα! Και το αγαπω πολύ που ζω εδώ.
Μαριάννα τι πρέπει να γίνει έτσι ώστε να αλλάξει αυτό; Να σταματήσει ο ρατσισμός και το μπούλινγκ στα σχολεία;
Γιωτα μου, πολύ σημαντικό είναι οι γονείς από το σπίτι να μη μιλάνε άσχημα για τα άλλα έθνη, διότι τα παιδιά είναι μικρά και όπως τα σφουγγάρια αποροφάνε τα λόγια των γονιών και μετά τα μετάφέρουν όλα αυτά στο σχολείο, στα “ξένα” τα παιδάκια.
Θα ήθελα να κλείσουμε με ένα μήνυμα στους αναγνώστες του SkalaTimes.
Για να αποφύγουμε το μίσος μεταξύ των λαών ειδικά να αποφύγουμε το μπούλινγκ στα παιδιά που είναι και το πιο σημαντικό, πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλο είναι να είσαι Πατριώτης κι άλλο να είσαι Ρατσιστής! Μπορείς να αγαπάς την πατρίδα σου, το έθνος σου, τα ήθη και τα έθιμα σου, να τα μεταφέρεις στα παιδιά σου και την ίδια στιγμή να τους μάθεις ότι πρέπει να σέβεσαι και τους άλλους. Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας είναι σαν να είναι ένας ξένος που ήρθε στο σπίτι μας και το πως θα συμπεριφερθούμε και πως θα το δεχτούμε δείχνει την εικόνα μας σαν οικοδεσπότες. Και ως γεγονός εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός φιλόξενος και όμως ναι είμαστε και Πατριώτες!
Με αγάπη, Μαριαννα Δελιανιδου. Ποντια – Ξενη Ελληνίδα.
