Ένα χρόνο χωρίς τον «Αλέκο του Ambiance». Πιο κάτω η ανάρτηση που είχε δημοσιεύσει πέρσι, στην ανακοίνωση του θανάτου του Αλέκου, η αρχισυντάκτρια του SkalaTimes, Γιώτα Δημητρίου.
Ο Αλέκος μας.
Ο Αλέκος του Ambiance που τον αγάπησε μια ολόκληρη πόλη.
Που γινόταν παιδί μαζί με τους μαθητές που εγέμωναν το Ambiance.
Που σε ρωτούσε για τα “αισθηματικά” σου και σου έδινε συμβουλές, σαν έφηβος.
Με το μόνιμο πούρο στα χείλη.
Με την κάμερα να βγάζει φωτογραφίες.
Με ένα χαρακτήρα λογοτεχνικό.
Με μια αυθεντία τζαι καλοσύνη.
Μια ολόκληρη πόλη στη φωλιά του Αλέκου, στο Ambiance. Αν μας έψαχναν οι γονείς μας τηλεφωνούσαν στο Ambiance “Γιώτα η μάμα σου στο τηλέφωνο”.
Ότι γράψουμε σήμερα θα είναι μηδαμινό μπροστά στα όσα βιώσαμε όσοι μεγαλώσαμε μέσα στο Ambiance.
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τι ήταν ο Αλέκος.
Ο Αλέκος ήταν ιστορία, ιστορία της πόλης μας και οι ιστορίες δεν εξαντλούνται σε αναρτήσεις και παραγράφους.
Ο Αλέκος αγαπήθηκε από πολλούς μαθητές και νέους γιατί ήταν αυτός που ήταν, με ένα χαρακτήρα μοναδικό.
Ο Αλέκος έγραψε ιστορία.
Το Ambiance του Αλέκου έγραψε ιστορία.
Το έχω πει πολλές φορές: Η υπερτατη καταξίωση από αυτό τον κόσμο, κατά τη δική μου προσωπική άποψη, είναι να αγαπήθείς πολύ και αληθινά για την αυθεντικότητα του χαρακτήρα σου.
Τούτο επέτυχε το ο Αλέκος.
(Όπως το πέτυχε και ο Φοίβος Βωβίδης).
Αγαπηθήκαν.
Πολλά.
Από πολλούς.
Αν δεν είναι αυτό η υπερτατη καταξίωση τότε τι είναι;
Αλέκο μου, να ανοίξεις ένα Ambiance στο παράδεισο και να μας περιμένεις….Σε αγαπάμε. Πάντα.
Αιωνία σου η μνήμη.
Τασούλα, Μαρία, Χρίστο, Αλεξάνδρα, εσείς τα παιδιά και τα εγγόνια του να είστε περήφανοι που αυτός ο άνθρωπος ήταν παπάς και παππούς σας. Όπως είμαστε και εμείς περήφανοι που αυτός ο άνθρωπος είναι κομμάτι των πιο όμορφων μαθητικών και νεανικών μας αναμνήσεων. Θα τον αγαπάμε πάντα.
Συλλυπητήρια και δύναμη στην οικογένεια.
