Ζω μόνιμα στη Λευκωσία από το 2008 από δική μου επιλογή και άρνηση του να παραμείνω στη γενέτειρα μου, μετά από χρόνια στο εξωτερικό ήθελα ένα πιο πλατύ περιβάλλον μια πιο ανοιχτή κοινωνία, ένιωθα πως με παγίδευε η επιστροφή. Τα τελευταία χρόνια, κάθε επίσκεψη μου στη Λάρνακα μου προκαλεί μεγάλη νοσταλγία του οικείου, ειδικά όταν βρίσκομαι στο περιβάλλον της παραλίας Μακένζυ όπου φαντάζει σαν μια ξεχωριστή κοινότητα! Ερωτεύομαι ξανά εικόνες που θεωρούσα δεδομένες και τις αντιλαμβάνομαι διαφορετικά. Θέλησα λοιπόν να αποδώσω την αγάπη μου για αυτές τις σκηνές στο Μακένζι, μια φωτογραφία δεν είναι αρκετή και πάντα με αυτό τον τρόπο λειτουργώ στη δημιουργία. Ζωγραφίζω αυτό που για μενα είναι άξιο να μείνει αιώνια μέσα μου. Στην πορεία της εκτέλεσης των έργων επεξεργάζομαι τους λόγους για τους οποίους θέλω και επιστρέφω σε θέματα που αφορούν την ζωή μου στη γενέτειρα μου.
Η εικαστικός Νικολέττα Παπαμιχαήλ εγκαινιάζει την έκθεση της με τίτλο “Επιστροφή/The Art of Coming Home“ αυτή την Παρασκευή στη Λάρνακα, στη Γκαλερί Κυπρι
ακή Γωνιά, τα εγκαίνια θα κάνει ο Δήμαρχος Λάρνακας Ανδρέας Βύρας. Τι σημαίνει “Επιστροφή/The Art of Coming Home“ και πώς ήταν για την εικαστικό να “επιστρέψει” πίσω στις παιδικές της αναμνήσεις για τη δημιουργία των έργων της έκθεσης;
Η Νικολέττα Παπαμιχαήλ μιλά στο SkalaTimes λίγες ημέρες πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης της.
SkalaTimes
Καταρχάς Νικολέτα να ξεκινήσουμε με το δικό σου μονοπάτι στη τέχνη, πώς ξεκίνησε και που έχεις σπουδάσει;
Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω, να σκιτσάρω κατ´ακρίβεια. Δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με την τέχνη και εκθέσεις, όμως είχα ερεθίσματα στην παιδική μου ζωή τα οποία φαντάζομαι με οδήγησαν σε ένα διαφορετικό τρόπο σύλληψης του κόσμου γύρω μου. Όπως η μουσική και τα μαθήματα-συναυλίες πιάνου, συμμετοχές σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις και πολλά λογοτεχνικά βιβλία από μικρή ηλικία! Στη συνέχεια έτυχε να δω κάποιες εκθέσεις που με έκαναν να προσπαθώ περισσότερο στον τομέα της ζωγραφικής και αποφάσισα στα 17 μου πως θα το ακολουθήσω ως σπουδή. Σπούδασα το πρώτο πτυχίο στη Φλωρεντία, Καλές Τέχνες με κατεύθυνση ζωγραφική, έπειτα μεταπτυχιακό στη σύγχρονη Τέχνη στη Μαδρίτη.
Ποιοι λόγοι σε ώθησαν να ακολουθήσεις αυτό το μονοπάτι;
Δεν υπήρχε λόγος, μάλλον ανάγκη και επιθυμία να κάνω κάτι διαφορετικό από όλα όσα διδάχθηκα στο σχολείο! Ένιωθα πως πρέπει να ακολουθήσω κάτι πιο αντισυμβατικό, μου ταίριαζε πιο πολύ.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να υπηρετεί επαγγελματικά κανείς την τέχνη σήμερα;
Είναι σίγουρα δύσκολο κάποιος να ζει και να συντηρείται αποκλειστικά από την Τέχνη, ζούμε σε απαιτητικές εποχές. Επίσης η ζωγραφική ιδιαίτερα ειναι κάπως υποτιμημένη στη σύγχρονη κοινωνία ενω, χρειάζεται συνεχής αφοσίωση και συχνή εξάσκηση για να εξελιχθεί σε κάτι έξω από την άνεση της ασφάλειας ότι το έργο είναι απλά όμορφο.
Η νέα σου έκθεση αποτελείται από έργα εμπνευσμένα από τη γενέτειρα σου τη Λάρνακα μίλησε μας για την ιδέα πίσω από τα έργα.
Ζω μόνιμα στη Λευκωσία από το 2008 από δική μου επιλογή και άρνηση του να παραμείνω στη γενέτειρα μου, μετά από χρόνια στο εξωτερικό ήθελα ένα πιο πλατύ περιβάλλον μια πιο ανοιχτή κοινωνία, ένιωθα πως με παγίδευε η επιστροφή. Τα τελευταία χρόνια, κάθε επίσκεψη μου στη Λάρνακα μου προκαλεί μεγάλη νοσταλγία του οικείου, ειδικά όταν βρίσκομαι στο περιβάλλον της παραλίας Μακένζυ όπου φαντάζει σαν μια ξεχωριστή κοινότητα! Ερωτεύομαι ξανά εικόνες που θεωρούσα δεδομένες και τις αντιλαμβάνομαι διαφορετικά. Θέλησα λοιπόν να αποδώσω την αγάπη μου για αυτές τις σκηνές στο Μακένζι, μια φωτογραφία δεν είναι αρκετή και πάντα με αυτό τον τρόπο λειτουργώ στη δημιουργία. Ζωγραφίζω αυτό που για μενα είναι άξιο να μείνει αιώνια μέσα μου. Στην πορεία της εκτέλεσης των έργων επεξεργάζομαι τους λόγους για τους οποίους θέλω και επιστρέφω σε θέματα που αφορούν την ζωή μου στη γενέτειρα μου.
Λες για την έκθεση στο Δελτίο Τύπου «Η Λάρνακα αφετηρία των αναμνήσεων, απλές σκηνές με οικογένεια φίλους, που ανακυκλώνονται και έρχονται να με βρουν σε μια ηλικία που όλα έχουν μια άλλη εξήγηση, μια άλλη γεύση, ένα άλλο νόημα. Μέσα στην χαοτική πρακτικά και συναισθηματικά ρουτίνα, σταθερές άγκυρες ο χώρος που μεγάλωσα, η πόλη που ζω τώρα, οι κοντινοί μου…» Ακόμα σκέφτομαι πως …όταν έχεις παιδί νιώθοντας κι εσύ ακόμα παιδί, η συναισθηματική φόρτιση είναι διπλή, οι ανάγκες είναι αλληλένδετες και αλληλοσυγκρουόμενες. Η Λάρνακα γίνεται καταφύγιο, εξοχή, εκεί που ήταν το σπίτι και η ασφάλεια μου. Ανήκει όμως σε ένα παρελθόν που δεν έρχεται…».
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να βουτήξεις στις αναμνήσεις των παιδικών αναμνήσεων και να τις μετουσιώσεις σε έργα ζωγραφικής;
Οι παιδικές αναμνήσεις είναι στη ζωή μου διαρκώς, είτε όταν αναφέρομαι σε αυτές στο γιο μου, στους φίλους, με την αδερφή και τα ξαδέρφια μου. Όμως, ίσως τώρα μεγαλώνοντας και αντιμετωπίζοντας νέες καταστάσεις να γίνεται μια διαρκής επαναξιολόγηση. Δεν είναι εύκολο, ούτε στη διαδικασία της δημιουργίας, ούτε στην επιλογή και τη σειρά που έχουν οι εικόνες μέσα μου για να αποδωθούν στον καμβά.
Ποιος πιστεύεις πως πρέπει να είναι ο πρωταρχικός σκοπός ενός καλλιτέχνη όταν παρουσιάζει νέα δουλειά του μέσω μιας έκθεσης;
Να αφουγκράζεται τον κόσμο και να έχει κάτι να πει. Να έχει να δείξει έργο που θα βάλει στη διαδικασία αυτόν που το βλέπει να σκεφτεί, ή να νιώσει. Να μετακινήσει, ίσως! Δεν έχει σωστό και λάθος όταν η δουλεία πηγάζει είτε μέσα από γνώση, μελέτη, κρίση, είτε από συναίσθημα. Ειλικρίνια.
Η έκθεση σου που εγκαινιάζεται στην Κυπριακή Γωνιά στις 6 Σεπτεμβρίου έχει τίτλο The Art Of Coming Home. Θες να μας το αναπτύξεις λίγο αυτό;
Τα συναισθήματα και οι προτεραιότητες μου είναι πολύ διαφορετικές όσο προχωρά η ζωή. Νιώθω πλέον αισθήματα συμφιλίωσης με το παρελθόν, πόθο για να κρατηθούν κάποιες μνήμες ζωντανές και αυτό έχει να κάνει με μια πιο ολοκληρωμένη συμφιλίωση: αυτή με τον ίδιο μου τον εαυτό και την επιστροφή στο κέντρο μου. Γι αυτό και κάποιες εικόνες έχουν να κάνουν περισσότερο με μια νέα εκτίμηση για το τί σημαίνει σπίτι για μένα.
Σήμερα που ζεις και που εργάζεσαι;
Στη Λευκωσία όπου διατηρώ και το εργαστήρι μου στην παλιά πόλη. Ζωγραφίζω, εκθέτω και διδάσκω κάποοιες ομάδες παιδιών και εφήβων. Ενίοτε ασχολούμαι και με εικονογραφήσεις παραμυθιών και παιδικών βίντεο.
Παρακολουθείς τα πολιτιστικά δρώμενα στη Λάρνακας, πως τα βλέπεις;
Δεν είμαι όσο ενεργή θα ήθελα σε αυτό το περιβάλον, ούτε σαν καλλιτέχνης, ούτε σαν θεατής δυστυχώς, παρόλο που ζω πολύ κοντά οι απαιτήσεις της καθημερινότητας μου είναι ιδιαίτερα έντονες! Όμως βλέπω από μακρυά και χαίρομαι με τις προσπάθειες και περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί τελευταία.
Τι χρειάζεται να γίνει όσον αφορά τις τέχνες, στη Λάρνακα, κατά την άποψη σου;
Ίσως περισσότερες συνεργασίες και διέυρυνση σχέσεων της με τις υπόλοιπες πόλεις.
Ποιος το μήνυμα σου στους αναγνώστες του SkalaTimes;
Θα πώ κάτι φαινομενικά άσχετο με την έκθεση μου και την Τέχνη όμως συνδεδεμένο : Η ζωή έχει πάντα δυο μονοπάτια. Αυτό που είναι εύκολο επειδή όλοι το παίρνουν και όλοι πάνε συντροφιά, το άλλο πιο μοναχικό και δύσβατο όμως ξέρεις πως σε πάει σε τόπους μοναδικούς. Είναι επιλογή σου να το κάνεις με αυτούς που είναι πρόθυμοι να συμπορευτούν. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε λίγο ή πολύ διαφορετικοί από το σύνολο.
