Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Κατηγορούμε τους άλλους για φανατισμό και απάνθρωπα ιδεώδη και το κάνουμε με τόσο μίσος, που τελικά φτάνουμε να μισούμε και να μας διακατέχει φανατισμός περισσότερος από το δικό τους.
Κατηγορούμε τους άλλους για έλλειψη δημοκρατικών αξιών, αλλά μόλις στηρίξει κάποιος όσα εμείς πολεμάμε τότε ξεχνάμε κάθε δημοκρατία και ζητάμε φίμωση.
Κατηγορούμε τους άλλους για διαφθορά, αλλά όταν το δηλητήριο της αφορά “δικούς μας” σφυρίζουμε αδιάφορα.
Κατηγορούμε τους άλλους για καταπάτηση της ισότητας, αλλά μετράμε τους ανθρώπους με δυο μέτρα και δυο σταθμά, (αν είναι “δικοί μας”, αν είναι μετανάστες) και αναλόγως της ιδεολογίας μας πράττουμε.
Κατηγορούμε με τόση ευκολία τους άλλους, νυχθημερόν, στην πολιτική σκακιέρα, στα ΜΚΔ, στις δημόσιες συζητήσεις, που ξεχάσαμε να κοιτάξουμε λίγο τα δικά μας, λίγο πιο βαθιά, λίγο ουσιαστικότερα.
Ξεχάσαμε πως “τούτος ο τόπος ο καμμένος που εν θωρεί ποττέ δροσιάν” μοιράστηκε ακριβώς γι αυτά μας τα χαρακτηριστικά, τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία, σε πολλές εκφάνσεις.
Τόση διαφθορά, τόση διαπλοκή, τόσα σκάνδαλα και εμείς συνεχίζουμε ανένδοτοι το γνωστό κυπριακό τροπάριο.
Οι μεν και οι δεν.
Κι αν ανήκω στους “μεν” και οι “δεν” πράξουν κάτι σωστό; Ε τότε απλώς απαγορεύεται να συμφωνήσω, γιατί πάνω από όλα έχουμε τα στρατόπεδα μας.
Τι σημασία έχουν τα σωστά και καλά;
Εδώ σημασία έχει να παραμένουμε πιστά στρατιωτάκια στα στρατόπεδα μας! Να διαφωνούμε, να αλληλοκατηγορούμαστε και να συνεχίζουμε με επιτυχία το γνωστό κυπριακό τροπάριο.
Και όλο αυτό είναι τόσο κουραστικό και καθόλου έξυπνο.
Ναι, το παιχνίδι παίζεται και σε παγκόσμιο επίπεδο, όσον αφορά στην πολιτική.
Αλλά, τουλάχιστον, σε κοινωνικό επίπεδο θα έπρεπε οι λαοί, (ο κόσμος), να είχαμε ξυπνήσει λίγο και να το βλέπαμε αλλιώς το έργο. Με λιγότερο φανατισμό, με πιο ανοιχτά μυαλά και προπάντων με την προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Έχουμε όλοι τα πιστεύω, τις ιδεολογίες και τις αρχές μας.
Αν όμως γίνομαι απάνθρωπος, ψεύτης, κακός, φανατισμένος, γι αυτά, τότε δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει τον κόπο ή αν αξίζουν αυτά τα… ιδεώδη!
“Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου” είχε πει ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Λυκ Γκοντάρ.
Και ξέρετε, το “σκοτώνεις” μπορεί να είναι και μεταφορικό.
Τέλος, ο πιο αγαπημένος μου φιλόσοφος, ένας Γερμανός, (μη σας πω όνομα και τρομάξετε), είχε πει πως “Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε”.
Έχω την πεποίθηση πως ο κόσμος δεν αλλάζει με φανατισμούς και μισαλλοδοξίες!
Αλλάζει όμως, με ανοικτά μυαλά!
Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα φίλο, τον Γ, που στις 3/9 μου είπε ότι φάνηκα λάθος “αξιακά” και ότι δεν στάθηκα όρθια στο ρεύμα. Και όμως, πιο όρθια από ποτέ!
