«Σε μια πιο βαθιά ανάλυση, θα μιλούσαμε για τα όρια και τις αντοχές των θεσμών στην αστική δημοκρατία που καταργούνται όταν το απαιτεί η τάξη που κυβερνά. Πιο πεζά, θα έλεγα ότι εδώ είναι τα όρια και η ανοχή του λαού που δοκιμάζονται. Ενός λαού που αφού τον κατέκλεψαν, αφού τον κούρεψαν, αφού τον εξευτέλισαν, αφού του ξεκαθάρισαν ότι η συμμορία δεν τιμωρείται, τώρα απαιτούν να βγάλει και τον σκασμό!»
Ανάρτηση του βουλευτή Αμμοχώστου Γιώργου Κουκουμά:
Πριν καν στεγνώσει το μελάνι της απόφασης παύσης του Γενικού Ελεγκτή, έχουν (ε)ξαπολυθεί λυτοί και δεμένοι σε μια επιχείρηση προληπτικής τρομοκρατίας της κοινωνίας για να μην διανοηθεί να αμφισβητήσει την απόφαση.
Πρώτο τραπέζι πίστα βεβαίως όλο το σύστημα Αναστασιάδη- Συναγερμού και μαζί τους νομικοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και λοιποί συγγενείς, οι οποίοι όλως παραδόξως, τα τελευταία 24ωρα, ενώ αποτελούν την ισχνή μειοψηφία στο θέμα, μονοπωλούν τον τηλεοπτικό χρόνο. Και δώστου εμβριθείς αναλύσεις… που αρχίζουν με την ευγενική παραχώρηση «ναι μεν έχετε δικαίωμα κριτικής» αλλά καταλήγουν στο αν τολμήσετε να κάνετε κριτική τότε χτυπάτε τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. «Τι θέλετε να πείτε; Ότι είναι διεφθαρμένοι οι δικαστές μας;», «Τολμάτε να διαδηλώνετε ενάντια σε δικαστικές αποφάσεις;» «Διανοείστε να αμφισβητείτε μια ομόφωνη απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου;» ωρύονται και το μόνο που μας επιτρέπουν να κάνουμε είναι να σκύψουμε το κεφάλι στο δωδεκάθεο του Ανωτάτου και να ομνύουμε «σεβασμό στην απόφαση», όπως κουτοπόνηρα πράττει το Προεδρικό, ο ΔΗΣΥ, το ΕΛΑΜ, ο Α. Θεμιστοκλέους και άλλοι θεματοφύλακες των θεσμών και της δημοκρατίας του τόπου τούτου.
Επειδή ο δρόμος που χαράσσουν είναι ολισθηρός, να εξηγηθούμε με όλους.
Στις δημοκρατίες, κάθε πολίτης έχει ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ δικαίωμα να κρίνει τις δικαστικές αποφάσεις, είτε ομόφωνες είτε πλειοψηφικές, είτε εκδόθηκαν από 8 είτε από 58 δικαστές, είτε είναι Ανωτάτου, είτε κατωτάτου δικαστηρίου. Προφανώς δεν έχει δικαίωμα κανένας να εξυβρίζει, δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τη δεσμευτικότητα των αποφάσεων, αλλά έχει κάθε δικαίωμα να αμφισβητεί την ορθότητα των αποφάσεων. Όποιος διακινεί ανοιχτά ή έμμεσα το αντίθετο, αποτελεί εκείνος κίνδυνο για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, ή τουλάχιστον αποτελεί κίνδυνο για τη νοημοσύνη του κοινού. Μάλιστα, όχι μόνο δικαιούται κάθε πολίτης να κρίνει τις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας, αλλά δικαιούνται να κρίνει (εγώ θα έλεγα υποχρεούται) ΚΑΙ το ίδιο το σύστημα της Δικαιοσύνης αλλά ΚΑΙ το έργο των δικαστών όταν ενεργούν υπό τη θεσμική τους ιδιότητα. Αυτά δεν είναι άποψη δική μας ή όποιου άλλου. Αυτά είναι κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα και από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Από τόσους έγκριτους νομικούς που παρελαύνουν στα κανάλια τις τελευταίες μέρες, πόσοι άραγε έχουν αναφερθεί στις αποφάσεις του ΕΔΑΔ για την ελευθερία έκφρασης σε ζητήματα που αφορούν το δικαστικό σύστημα; Όπως για παράδειγμα στην υπόθεση Fernandes κατά Πορτογαλίας (2017), όπου το ΕΔΑΔ έκρινε ότι οι δικαστές, όταν ενεργούν υπό την θεσμική τους ιδιότητα, πρέπει να ανέχονται πολύ αυστηρότερη κριτική σε σχέση με τους άλλους πολίτες.
Όσο δε για τη θεωρία ότι «οι πολίτες ας λένε ότι θέλουν, αλλά τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτειακοί αξιωματούχοι δεν δικαιούνται να αμφισβητούν δικαστικές αποφάσεις ή να κρίνουν τη Δικαιοσύνη», πάλι αδιάβαστοι (ή πονηροί) συλλαμβάνονται ορισμένοι. Ειδικά όσοι κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και αγαλλιάζονται με τον δυτικό νομικό πολιτισμό, μπορούν να κοιτάξουν τις ΗΠΑ. Το 2022 η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για τις αμβλώσεις, όχι μόνο δέχθηκε σφοδρά πυρά αλλά προκάλεσε κύμα διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Βουλευτές διαδήλωναν έξω από το κτήριο του Ανωτάτου ενώ ο Ομπάμα έλεγε ότι το «Ανώτατο Δικαστήριο με την απόφαση του επιτίθεται στις θεμελιώδεις ελευθερίες εκατομμυρίων πολιτών». Στην Κύπρο, για ηπιότερες δηλώσεις σε σχέση με την παύση του Ελεγκτή, όλο το σύστημα ζητά να πέσουν κεφάλια.
Πιο πρόσφατα, τον περασμένο Φεβρουάριο, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε Ψήφισμα για το Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα στο οποίο, παρά την σφοδρή ενόχληση του Άρειου Πάγου, ασκείται έντονη κριτική για τα προβλήματα της ελληνικής Δικαιοσύνης (πχ για την εξάρτηση από την κυβέρνηση) αλλά ακόμα και κριτική για αδικαιολόγητες καθυστερήσεις σε συγκεκριμένες υποθέσεις. Άραγε, ο Συναγερμός θεωρεί ότι το Ευρωκοινοβούλιο με το ψήφισμα εκείνο «κτυπά τη Δημοκρατία»;
Με άλλα λόγια, ολόκληρη η χώρα έκατσε κι άκουσε προχθές μια 200σέλιδη απόφαση με πρωτόγνωρα σκληρή γλώσσα που ούτε για τον σεσημασμένο διεφθαρμένο Ρίκκο Ερωτοκρίτου δεν χρησιμοποιήθηκε και θέλουν κι από πάνω να απαγορεύσουν την κριτική, τις ερωτήσεις, την αμφισβήτηση και -αλίμονο- τις διαδηλώσεις. Την ίδια ώρα που οι ίδιοι, μόλις που συγκρατιούνται να μην ανοίξουν σαμπάνιες για την παύση του Ελεγκτή.
Όσοι αντιλαμβάνονται τα πιο πάνω, αντιλαμβάνονται ότι το θέμα δεν είναι απλά ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ούτε καν η Ελεγκτική Υπηρεσία, αλλά η ορμπανοποίηση του κυπριακού κράτους από μια κάστα η οποία αφού πρώτα έστησε επί μία δεκαετία το φαγοπότι του αιώνα πάνω στις πλάτες του λαού, στη συνέχεια οργάνωσε την άλωση των θεσμών (και διασφάλισε βεβαίως το 2023 ότι η προεδρία του κράτους θα μείνει στον έλεγχό της) και τώρα, περνά στην επόμενη φάση: να επιβάλει σιωπητήριο στην κοινωνία έτοιμη να υποσκάψει -δια της πλαγίας- ακόμα και στοιχειώδη θεμελιώδη δικαιώματα.
Σε μια πιο βαθιά ανάλυση, θα μιλούσαμε για τα όρια και τις αντοχές των θεσμών στην αστική δημοκρατία που καταργούνται όταν το απαιτεί η τάξη που κυβερνά. Πιο πεζά, θα έλεγα ότι εδώ είναι τα όρια και η ανοχή του λαού που δοκιμάζονται. Ενός λαού που αφού τον κατέκλεψαν, αφού τον κούρεψαν, αφού τον εξευτέλισαν, αφού του ξεκαθάρισαν ότι η συμμορία δεν τιμωρείται, τώρα απαιτούν να βγάλει και τον σκασμό!
