Πιο κάτω ένα ποίημα για τους ανθρώπους που μπαίνουν σε βάρκες, στη θάλασσα, για να ξεφύγουν από πολέμους κι άλλες απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στη χώρα τους.
Πράγματα που κουβαλάμε στη θάλασσα, της Wang Ping
Κουβαλάμε δάκρυα στα μάτια: αντίο πατέρα, αντίο μητέρα.
Κουβαλάμε χώμα σε μικρές σακούλες: να μην ξεθωριάσει ποτέ η πατρίδα στις καρδιές μας.
Κουβαλάμε ονόματα, ιστορίες, αναμνήσεις από τα χωριά μας, τα χωράφια, τις βάρκες
Κουβαλάμε ουλές από τους πολέμους της απληστίας.
Κουβαλάμε μακελειό από νάρκες, ξηρασίες, πλημμύρες, γενοκτονίες.
Κουβαλάμε σκόνη από τις οικογένειες και τους γείτονές μας αποτεφρωμένους σε σύννεφα με σχήμα μανιταριού.
Κουβαλάμε τα νησιά μας που βυθίζονται μέσα στη θάλασσα.
Κουβαλάμε τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα κόκαλά μας, τις καρδιές και τα καλύτερα του νου μας για μια καινούρια ζωή.
Κουβαλάμε διπλώματα: ιατρική, μηχανικός, νοσηλευτής, εκπαίδευση, μαθηματικά, ποίηση ακόμα κι αν δεν σημαίνουν τίποτε στην απέναντι ακτή.
Κουβαλάμε σιδηρόδρομους, φυτείες, κοινόχρηστα πλυντήρια ρούχων, κελάρια, φορτηγά με τάκο, αγροκτήματα, εργοστάσια, γηροκομεία, νοσοκομεία, σχολεία, ναούς…. χτισμένα στις πλάτες των προγόνων μας.
Κουβαλάμε παλιές πατρίδες κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς μας, καινούρια όνειρα στα στήθια μας.
Κουβαλάμε το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Είμαστε ορφανά των πολέμων που μας επέβαλλαν!
Είμαστε πρόσφυγες της θάλασσας που ανεβαίνει από τα βιομηχανικά απόβλητα.
Και κουβαλάμε τις μητρικές μας γλώσσες
爱(ai),حب (hubb), ליבע (libe), amor, αγάπη
平安 (ping’an), سلام ( salaam), shalom, paz, ειρήνη
希望(xi’wang), أمل (’amal), hofenung, esperanza, ελπίδα, ελπίδα, ελπίδα
Καθώς παρασερνόμαστε… στις λαστιχένιες μας βάρκες… από ακτή… σε ακτή… σε ακτή!