Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
«Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Κάνουν πως, τάχα, λεπτομέρειες δε θυμούνται…
Κι όταν η νύχτα τούς σκεπάζει με σιωπή,
πετάν’ το θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται…»
Χθες γνώρισα κάποιον που θέλει να βοηθήσει τις μονογονεϊκές οικογένειες.
Μια φίλη μου ήρθε από την άλλη άκρη της γης για να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει τους γονείς της.
Η Λίντα με πήρε τηλέφωνο, να μου πει για μια δεντροφύτευση στην οποία θα είναι εθελόντρια και πόσο πολύ αγαπά τις δεντροφυτεύσεις (η Λίντα είναι μια πολύ busy εργαζόμενη μαμα με 3 παιδιά).
Ο Γιώργος μου έλεγε χθες στο πρόγευμα – meeting ότι βλέπει τους εργαζόμενους στην επιχείρηση του σαν οικογένεια του (και όχι σαν υπαλλήλους του) και μου ανέφερε κάποια στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτή την στάση του.
Αρκετός κόσμος γύρω μας προσπαθεί για ό,τι καλύτερο. Μέσα από δράσεις που είτε γνωστοποιούνται στα ΜΚΔ, είτε όχι. Μέσα από πράξεις που είτε γίνονται γνωστές, είτε όχι. Μέσα από καθημερινό αγωνά και προσπάθειες.
Όλοι μας μιλάμε (δημόσια ή μη) για την αποχαύνωση των ΜΚΔ, για τις κουρτίνες των 100 χιλιάδων ευρώ στο Προεδρικό, (την ώρα που τα επίπεδα φτώχειας στην Κύπρο είναι αρκετά ανησυχητικά), για την άδικη εξόντωση του Γενικού Ελεγκτή, για την διαφθορά και αναξιοκρατία, αλλά ξεχνάμε να ρίξουμε τον προβολέα και στους καθημερινούς αφανείς ήρωες, που αποτελούν μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
Και αλήθεια, δεν ξέρω καμία άλλη, μεγαλύτερη, μορφή αντίστασης από τους αφανείς αυτούς ήρωες που καθημερινά αγωνίζονται και προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Βοηθώντας την οικογενεια, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο, την γειτονιά ολόκληρη, την πόλη, την χώρα, τον πλανήτη.
Αφανείς ήρωες υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας! Αυτό ξαναθυμήθηκα αυτή τη βδομάδα μέσα από 4-5 περιστατικά. Αυτό να θυμόμαστε κάθε φορά που μας τυλίγει η απογοήτευση της επικαιρότητας και οι ειδήσεις για γκρίζους ανθρώπους.
Αφανείς ήρωες υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας, κάποια στιγμή πρέπει να ρίξουμε το βλέμμα, τη σημασία και το χειροκρότημα σε αυτούς.
Υ.Γ Το θέμα “ήρωες” με απασχολούσε από τότε που ήμουν μικρή. Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες; Αυτοί που μας δίδαξαν στο σχολείο, σε μια ιστορία που η αφήγηση της μπάζει νερά; Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες;
Αυτή είναι μια όμορφη συζήτηση που μπορεί να μετατραπεί σε διάλεξη και να κρατήσει για ώρες. Εγώ δεν είμαι ειδική για μια τέτοια διάλεξη, αλλά ο αγαπημένος μου Νίκος Γκάτσος, έχει πει κάτι μέσα από το ποιήμα του «Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί»:
«Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
γεννιούνται μ’ ένα χρυσαφένιο χρώμα,
μ’ όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά,
μ’ ελπίδες που φυτρώσαν μες στο χώμα…
Οι ήρωες δεν έχουν μυστικά.
Δεν ταξιδεύουνε ποτέ σε ξένα μέρη.
Γίνοντ’ αγάλματα ψυχρά, μα εθνικά
κι έχουν για συντροφιά τους ένα περιστέρι…
Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Κάνουν πως, τάχα, λεπτομέρειες δε θυμούνται…
Κι όταν η νύχτα τούς σκεπάζει με σιωπή,
πετάν’ το θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται…»
