Κείμενο του θεολόγου Γιώργου Κουλλαπή
«ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΝΕΦΑ ΓΕΜΙΣΕΙ, ΕΓΩ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΓΑΛΑΝΟ…»
Τραγική σύμπτωση να επαναφέρεται υπό μορφή νομοσχεδίου το θέμα του «δικαιώματος στην ευθανασία», λίγες μόνο ώρες και μέρες μετά την απώλεια αυτού του λαμπρού ανθρώπου και καλλιτέχνη, του Στέλιου Πισή, που κόσμησε και λάμπρυνε την χώρα μας με τα κατορθώματα του και παράλληλα ενέπνευσε τόσους ανθρώπους με την αστείρευτη δύναμη της ψυχής του και την ακλόνητη πίστη του στον Θεό που τόσο αγάπησε.
Ο Στέλιος Πισής γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1976 και από τα πέντε του μόλις χρόνια φάνηκε η κλίση και το ταλέντο του στη μουσική και έτσι αυτοδίδακτος ξεκίνησε να παίζει πιάνο. Την ίδια όμως περίοδο οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Μια ανίατη ασθένεια, ένας πολύ βαρύς σταυρός που θα τον σήκωνε με τη δύναμη της ψυχής του μέχρι το τέλος.
Οι κινητικές δυσκολίες που άρχισαν να προκύπτουν τον ανάγκασαν να ασχολείται με τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα αφού δεν είχε πλέον την δυνατότητα να παίζει πιάνο. Στα δέκα του χρόνια δεν μπορούσε πια να περπατήσει και άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι. Παρ’ όλα αυτά η αγάπη του για τη μουσική δεν μπορούσε να τον σταματήσει πουθενά. Άρχισε να παρακολουθεί εντατικά μαθήματα μουσικής στο σπίτι ενώ παράλληλα ανακάλυψε την ικανότητα του στο τραγούδι και τη σύνθεση.
Από το 1990 άρχισε να γράφει μουσική και τραγούδια. Το 1994 πήρε το πρώτο βραβείο σε παγκύπριο διαγωνισμό σύνθεσης τραγουδιού με το τραγούδι του «Είναι στολίδι τ’ ουρανού», το οποίο και ερμήνευσε ο ίδιος. Το 1996 άρχισε να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή και synthesizers και απέκτησε τη δυνατότητα να συνθέτει και να ενορχηστρώνει ο ίδιος τα κομμάτια του.
Η πρώτη προσωπική δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε το 1997 με τίτλο «Ψηφίδες» και περιελάβανε τραγούδια για την Κύπρο, ερμηνευμένα από τον ίδιο. Το 1999 συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Κρεμλίνου και το μαέστρο Pavel Ovjiannicov στο δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Υπέρβαση», ο οποίος περιέχει ορχηστρική μουσική. Τον Ιούνιο του 2005 κυκλοφόρησε ο τρίτος του δίσκος με τίτλο «Κασταλίας και Σειρήνων» που τον προλογίζει ο Γιώργος Νταλάρας. Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια τα οποία γράφτηκαν την περίοδο 1999-2005, σε στίχους του πατέρα του, Κλείτου Πισή, αγαπημένων φίλων αλλά και δικούς του. Το Δεκέμβριο του 2008 κυκλοφόρησε ο τέταρτος προσωπικός του δίσκος, ο οποίος περιλαμβάνει τη μουσική και τα τραγούδια της τηλεοπτικής σειράς «Μίλα μου». Τον Ιούλιο του 2010 κυκλοφόρησε το νέο cd-single του Στέλιου Πισή που περιλαμβάνει τον Ύμνο του Συνδέσμου Γονέων και Φίλων Καρδιοπαθών Παιδιών. Τον Φεβρουάριο του 2007 το ντοκιμαντέρ «Στέλιος – Υπέρβαση» των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη, που αναφέρεται στον άνθρωπο και μουσικό Στέλιο Πισή, προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στο 4ο Φεστιβάλ Κυπριακών Ταινιών Μικρού Μήκους και Ντοκιμαντέρ όπου και απέσπασε το βραβείο καλύτερης μουσικής που έγραψε ο ίδιος ο Στέλιος.
Όλα αυτά τα χρόνια, από την αρχή της ενασχόλησης του με τη μουσική και το τραγούδι, έλαβε μέρος σε πάρα πολλές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και έλαβε πολλά βραβεία για το έργο του τόσο σε τοπικούς όσο και σε διεθνείς οργανισμούς.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του σταδιακά επιδεινωνόταν με αποτέλεσμα να τον κρατήσει μόνιμα στο κρεβάτι, με την υποστήριξη αναπνευστήρα. Ωστόσο, ο Στέλιος Πισής συνέχισε να δημιουργεί και να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όσους εκτιμούσαν την μουσική του αλλά ιδιαίτερα θαύμαζαν τη στάση του έναντι στη ζωή και τις δυσκολίες που βρήκε στον δρόμο του.
Μπορείς να μιλάς για ώρες για όσα πέτυχε και μάλιστα υπό ποιες δυσκολίες τα κατόρθωσε. Μπορείς να γράφεις αμέτρητα κείμενα γι’ αυτή τη δύναμη της ψυχής, που ποτέ δεν το έβαλε κάτω, που ποτέ δεν γόγγισε, που ποτέ δεν τα παράτησε! Βράχος ακλόνητος κι ας τον κτυπούσαν τα μανιασμένα κύματα και οι δυσκολίες της ζωής.
Όλο αυτό τον σταυρό δεν τον σήκωσε ποτέ μόνος. Τον συντρόφευαν ακοίμητοι φύλακες και προστάτες, πρώτα και πάνω από όλους οι γονείς του Αγλαΐα και Κλείτος, που σύμφωνα με τα λόγια του ιδίου, αυτοί ήταν «τα χέρια του και τα πόδια του». Αλήθεια πόσο πόνο πέρασαν αυτοί οι γονείς βλέποντας το παιδί τους να υποφέρει; Μαζί του φυσικά και τόσοι άλλοι, συγγενείς και μη, γνωστοί και άγνωστοι, που πήγαιναν να δώσουν δύναμη στον πονεμένο και έφευγαν αντλώντας λίγη από τη δική του.
Μήπως να ανατρέχαμε λίγα χρόνια πίσω και να ρωτούσαμε τον Στέλιο αν επιθυμούσε την ευθανασία όταν ανακάλυψε την αρρώστια του και έμαθε τις δυσκολίες που θα βρει μπροστά του; Μήπως να τον ρωτούσαμε ξανά, λίγο αργότερα, όταν καθηλώθηκε στο κρεβάτι; Μήπως να απευθυνόμασταν στους φύλακες αγγέλους – γονείς του αν θα επέλεγαν σε κάποια φάση την «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» όπως πιο κομψά προσπαθούμε να την χαρακτηρίσουμε;
Αδυνατώ να μπω στη θέση τους και νοιώθω πραγματικά τόσο μικρός για να το επιχειρήσω. Η στάση τους, όμως, όλα αυτά τα χρόνια σε συνδυασμό με την ακλόνητη πίστη τους στον Θεό λέει πολλά. Και όπως ανέφερε και η ηρωίδα αυτή μάνα στον αποχαιρετισμό της προς τον Στέλιο: «Είσαι η ευλογία μας! Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό, που σε εμπιστεύθηκε στην οικογένειά μας! Σ’ ευχαριστούμε που έκανες τη γήινη ζωή μας Ουρανό!».
Ας αφήσουμε όμως και τον ίδιο τον Στέλιο να μας μιλήσει για το πως έβλεπε τη ζωή μέσα από τους δικούς του στίχους στο τραγούδι με τίτλο: «Τίποτα πια δε με τρομάζει»
Απ’ το παράθυρό μου βλέπω ένα κομμάτι ουρανό
κι αν έχει σύννεφα γεμίσει εγώ τον βλέπω γαλανό.
Όσα με πίκραναν ξεχνάω, ανήκουν πια στο παρελθόν
μ’ ένα τραγούδι όλα τα σβήνω και ζω μονάχα το παρόν.
Τίποτα πια δε με τρομάζει,
αφού, έχω εσένα ν’ αγαπώ
Εσύ μου δίνεις τη χαρά και ’γω με νότες
σ’ όλο τον κόσμο την σκορπώ.
Απ’ το παράθυρό μου φεύγω, σαν αετός ψηλά πετώ
ψάχνω να βρω το όνειρό μου κι όλο τον άνεμο ρωτώ:
Πού να ’ναι η χαρά κρυμμένη; κι αυτός μου λέει θα το δεις
σ’ όλο τον κόσμο κι αν την ψάξεις, μες την καρδιά σου θα τη βρεις.
Τίποτα πια δε με τρομάζει,
αφού, έχω εσένα ν’ αγαπώ
Εσύ μου δίνεις τη χαρά και ’γω με νότες
σ’ όλο τον κόσμο την σκορπώ.
Αιωνία σου η μνήμη Στέλιο! Σε ευχαριστούμε!
Γιώργος Κουλλαπής, Θεολόγος
