“Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στις 22 Σεπτεμβρίου του 2014. Έκανα μαστεκτομή την 1η Οκτωβρίου και άρχισα χημειοθεραπεία στις 29 του ίδιου μήνα. Αυτό είναι το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος. Μέχρι να νοσήσω, είχα την αλαζονεία του υγιούς. Δεν πίστευα ότι μπορούσε να μου συμβεί. Είχα φίλες που νόσησαν. Νόμιζα ότι καταλάβαινα τι πέρασαν. Δεν είχα ιδέα. Άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο από την πρώτη μέρα που έσκασε η βόμβα. Ήταν το φάρμακο και η θεραπεία μου. Αν κάτι μου έμαθε η αρρώστια (και μου έμαθε πολλά), είναι ότι η καθεμία από μας είναι η ατομική της περίπτωση. Το σώμα βιώνει την ασθένεια και τη θεραπεία με τον δικό του τρόπο. “Δεν υπάρχουν ασθένειες υπάρχουν ασθενείς” είχε πει ο αρχαίος ημών Ιπποκράτης. Πέρασαν αιώνες, για να καταλήξουμε, ξανά, σ’ αυτήν την τόσο βαθιά -και τόσο αυτονόητη- φράση.
Αυτό είναι ένα ημερολόγιο που καταγράφει εν θερμώ όσα έζησα, όσα έμαθα, όσα σκέφτηκα, όσα φοβήθηκα και όσα έλπισα τους μήνες που πάλεψα με την αρρώστια”
Το πιο πάνω είναι από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Καλά και Σήμερα” της Σοφίας Νικολαϊδου.
Ένα βιβλίο που μας “ξεναγεί” στις αίθουσες του μυαλού μιας γυναίκας που πέρασε καρκίνο του μαστού και μας δείχνει εικόνες που μόνο όταν βρεθεί κανείς σε αυτή τη θέση μπορεί να αντιληφθεί.
«Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014. Δεν μπορώ να καθίσω στο σπίτι. Βγαίνω έξω στη θάλασσα. Κρατάω σημειώσεις για την αρρώστια πάνω στο σώμα μου. Δε μου αρκεί. Αρχίζω πια να γράφω κανονικά. Επιτέλους. Το γράψιμο είναι ο τρόπος μου να ζω τη ζωή μου. Μια φράση που ανέκαθεν πίστευα, όμως δεν την έχω νιώσει ποτέ τόσο βαθιά, σχεδόν στον πυρήνα της ύπαρξης, όσο τώρα. Η συγγραφή έκανε την αρρώστια λιγότερο φοβερή –τολμώ να πω πιό ανάλαφρη. Μου έδωσε τον τρόπο να κρατήσω το μυαλό μου και να οργανώσω τη μέρα μου. Είναι φάρμακο και παρηγοριά. Δύναμη. Δεν ξέρω τι έχουν οι άλλοι να κρατηθούν. Εγώ έχω τους ανθρώπους και τις λέξεις».
Όταν η Νικολαϊδου, σύζυγος, μαμά, συγγραφέας, μια γυναίκα γεμάτη ζωή, έμαθε τη διάγνωση για την υγεία της πώς αντίδρασε; «Σκέφτομαι: είμαστε πολύ νέοι και οι δυο. Έχουμε ζωή μπροστά μας. Ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε. Βιβλία που θα θέλαμε να γράψουμε. Τραπέζια κι αγκαλιές. Να χαρούμε το παιδί. Να το δούμε να μεγαλώνει, να ζει τη ζωή του. Μω την πίστη μ’, που έλεγε και η γιαγιά, θέλω να τα ζήσουμε όλα». Ωστόσο, δεν αναρωτήθηκε «γιατί σε μένα;». Επειδή «προέχει η αντιμετώπιση. Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν, για όταν θα έχω την πολυτέλεια να μιζεριάσω με την ησυχία μου».
Και οι γύρω σου πως αντιδρούν όταν μάθουν πως έχει διαγνωσθεί με καρκίνο του μαστού;
Η Νικολαΐδου γράφει πως άλλοι συμπάσχουν, άλλοι δείχνουν να νοιάζονται πραγματικά, άλλοι «στέλνουν κρύα διεκπεραιωτικά μηνύματα σαν να στέλνουν γλαδιόλες. Λένε μισή φράση και βγαίνουν από την υποχρέωση».
Επίσης η Νικολαΐδου αναφέρεται και στους ήδη καρκινοπαθείς που, καλοπροαίρετα και με αυτοπεποίθηση, δασκαλεύουν τους “καινούριους”.
Ωστόσο, «η ζωή διδάσκει ότι οι συμβουλές δεν πιάνουν τόπο και η ανθρώπινη εμπειρία δεν μεταδίδεται. Την ακούς με συμπάθεια, παριστάνεις ότι τη συμμερίζεσαι και στο τέλος κάνεις του κεφαλιού σου. (…) Άγνοια κινδύνου. Αυτή είναι η αρρώστια που θέλω. Αρνούμαι ν’ ακούσω την προσωπική ιστορία οποιουδήποτε. Οι ιστορίες είναι καλές όταν έχουν κρυώσει. Τότε μπορούμε να μοιραζόμαστε τη φρίκη και τον πόνο «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», που θα έλεγε ο σοφότερος όλων, ο Αριστοτέλης. Τώρα δεν βλέπω, δεν ακούω τίποτε. Μυαλό και σώμα σε επιφυλακή, έτοιμα για μάχη».
Για τη γυναίκα στο γάμο, στη σχέση, καρκίνος του μαστού σημαίνει και μια “νέα σχέση με το σεξ” «Επιτέλους σεξ. Προσεκτικά και με άγχος (μην πιάσεις εδώ, μην ακουμπήσεις εκεί). Παρά τα όσα μας έμαθαν οι ταινίες και τα βιβλία, δεν υπάρχει πιο ακομπλάριστο, ωμό, αναλγητικό σεξ από το συζυγικό. Ο καρκίνος του μαστού πυροβολεί τη γυναικεία μου υπόσταση: αφαιρεί στήθος, μαλλιά. Το σεξ είναι η πιο βαθειά επιστροφή στην κανονικότητα. Το σώμα λειτουργεί, θέλει, ζητάει, παίρνει».
Το βιβλίο της Νικολαϊδου είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που μας δείχνει πως σε αυτό το μονοπάτι που λέγεται ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ βρέθηκαν και βρίσκονται καθημερινά χιλιάδες γυναίκες (και άντρες) και πολλά συναισθήματα είναι κοινά σε όλους τους ασθενείς.
Πρόκειται για ένα βιβλίο με πολλά μηνύματα και ένα ξεκάθαρο μήνυμα: ο καρκίνος (μαστού ή άλλος) μας αφορά όλους!
