Του Νίκου Κατσουρίδη
Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νικητής των αμερικανικών εκλογών για την ανάδειξη του 47ου Προέδρου των Η.Π.Α. Δεν νίκησε απλώς την Κάμαλα Χάρις. Νίκησε τις όποιες υπαρκτές δικές του αδυναμίες και τις κακές πτυχές του χαρακτήρα του. Νίκησε τους συνασπισμένους Δημοκρατικούς από τον Μπάϊντεν έως τον Ομπάμα και όσους από τους Ρεπουμπλικανούς τον πολέμησαν όπως τον Ντικ Τσέινι. Νίκησε και τους πλείστους Ευρωπαίους και άλλους ηγέτες τρίτων κρατών που στάθηκαν αλληλέγγυοι στην ανθυποψήφια του. Νίκησε το 85% των ΜΜΕ και των δημοσκοπικών εταιρειών στις ΗΠΑ που στήριζαν την αντίπαλο του.
Νίκησε ολοκληρωτικά! Αφού κέρδισε την λαϊκή ψήφο, κέρδισε τους εκλέκτορες, κέρδισε την Γερουσία, κέρδισε και τη Βουλή! Υπο την ηγεσία του οι Ρεπουμπλικάνοι θα ελέγχουν τα πάντα! Αντικειμενικά ομιλούντες ο Ντόναλντ Τραμπ έχει θριαμβεύσει! Και αυτή η επιτυχία έχει επιτευχθεί ενώ για πάρα πολλούς μήνες είχε αντιμετωπίσει πέρα από τον καθημερινό πόλεμο των ΜΜΕ, δίκες και καταδίκες και δύο απόπειρες δολοφονίας εκ των οποίων από τη μια μόλις γλύτωσε από θαύμα! Αυτά όλα από μόνα τους λένε κάτι ή μάλλον λένε πολλά!!
>Πρώτον μαρτυρούν την αδυναμία των αντιπάλων του να τον αντιμετωπίσουν ως άτομο, ως προσωπικότητα ανεξάρτητα από όσα δίκαια ή άδικα μπορεί να του καταλογίσει οποιοσδήποτε.
>Δεύτερον καταδεικνύει τη δική του ικανότητα να εκφράσει τα θέλω και τις ανησυχίες της αμερικανικής κοινωνίας. Την ικανότητα του και βεβαίως του επιτελείου του, να διαβάσουν σωστά τη δική τους κοινωνία.
>Τρίτον την αδυναμία των αντιπάλων του να διαγνώσουν ορθά αυτά που κυριαρχούσαν στο μυαλό των Αμερικανών πολιτών. Ποιά δηλαδή αποτελούσαν τα βασικά τους προβλήματα. Είναι ενδεικτικό να αναφερθεί ότι σε σειρά δημοσκοπήσεων άνω του 70% των Αμερικανών πολιτών, θεωρούσαν ότι η χώρα τους ήταν σε λάθος κατεύθυνση.
>Τέταρτον επικράτησε επικοινωνιακά κατά κράτος των αντιπάλων του. Ακόμα και στα σημεία που θεωρήθηκε ότι έκανε γκάφες φαίνεται να κέρδισε γιατί είχε σαφή στρατηγικό προσανατολισμό. Είχε στοχεύσει με συνέπεια και συνέχεια συγκεκριμένο ακροατήριο εντός του αμερικανικού λαού. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κέρδισε σε κάστρα των δημοκρατικών και ότι απέσπασε σημαντικά μεγαλύτερο αριθμό ψήφων εντός κοινωνικών και εθνικών ομάδων, όπου προβλεπόταν να χάσει παταγωδώς.
>Πέμπτον είχε θέσεις και απόψεις για όλα τα θέματα που αντιμετώπιζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε αντίθεση με την αντίπαλο του. Αυτή επικεντρώθηκε σε ορισμένα μόνο θέματα, τα οποία επαναλάμβανε συνεχώς και μάλιστα χωρίς ουσιαστική πρόταση αλλά εν είδη συνθημάτων. Επενδύοντας περισσότερο να δημιουργεί τον φόβο στους Αμερικανούς πολίτες ότι θα χάσουν αυτά τα κεκτημένα, όπως, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, δημοκρατικά δικαιώματα και ηθικές αξίες (αυτό πολύ αμφιλεγόμενο τελικά).
>Εκτον έπεισε για τη δυνατότητα του να βελτιώσει την οικονομία και το βιοτικό επίπεδο του μέσου Αμερικανού, να φέρει ασφάλεια, να περιορίσει τις μεγάλες ροές μεταναστών. Να δώσει τέλος στους πολέμους και να φέρει ειρήνη, να διαφυλάξει ορισμένες παραδοσιακές αμερικανικές αξίες, που είτε τις υιοθετεί κάποιος ή όχι, φαίνεται ότι τις υιοθετεί και τις επιθυμεί να διατηρηθούν η πλειοψηφία των Αμερικανών ψηφοφόρων. Αξίες που έχουν να κάνουν με ήθη, παραδόσεις, πολιτισμό, θρησκευτικές δοξασίες κ.ο.κ. ενάντια στην woke ημερήσια διάταξη της Χάρις.
>Εβδομον η αντίληψη του για τις ΗΠΑ και τον Παγκόσμιο ρόλο τους, όπως εκφράστηκε μέσα από τα δύο βασικά συνθήματα τα οποία χρόνια επαναλαμβάνει, δηλαδή «Η Αμερική Πρώτα» και το «Να κάνουμε την Αμερική μεγάλη και πάλιν» δήλωναν ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης για τον δρόμο υλοποίησης της Παγκοσμιοποίησης από ότι τον αντιλαμβάνονται οι δημοκρατικοί. Έπεισε τους Αμερικανούς και σε αυτό!
Από την πλευρά της η Καμάλα Χάρις ξεκινούσε από ορισμένα πολύ αδύνατα σημεία εκκίνησης όπως:
α) Στα χρόνια της παρουσίας της ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ πέρασε απαρατήρητη. Δεν διακρίθηκε για τίποτα. Για μια έστω πρωτοβουλία της, για ουσιαστική πολιτική παρέμβαση ως η δεύτερη τη τάξει στην αμερικανική ηγεσία. Για αυτό και δεν ασπάζομαι το επιχείρημα ότι είχε μόνο δύο μήνες στη διάθεση της για να διακριθεί και να κάνει αισθητή την παρουσία της.
β) Πήρε το χρίσμα της υποψηφίας των Δημοκρατικών με απ΄ ευθείας ανάθεση από τον απερχόμενο Πρόεδρο κ. Μπάϊντεν. Ο οποίος εξαναγκάσθηκε από τους δικούς του (βλέπε Ομπάμα) σε παραίτηση, ως ακατάλληλος να αντιμετωπίσει τον Τράμπ, άρα η ισχύς του δακτυλιδιού που φόρεσε στη Χάρις, χωρίς τις νενομισμένες κομματικές διαδικασίες, εξαιρετικά μειωμένη.
γ) Ως αποτέλεσμα του τρόπου που η Κάμαλα Χάρις βρέθηκε υποψήφια δεν της επέτρεψε να διαφοροποιηθεί σε κανένα σημείο από τον προκάτοχο της.
δ) Διέπραξε και αυτή τις δικές της γκάφες όπως η επίθεση κατά των χριστιανών, συγχυσμένες αναφορές γύρω από την εθνική της καταγωγή αλλά και οι προσβλητικές αναφορές του κ. Μπάϊντεν για τους οπαδούς του Ντόναλτ Τραμπ.
ε) Η πλήρης ταύτιση της με τον τρόπο που η κυρίαρχη ομάδα των παγκοσμιοποιητών, προωθούν την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και τις αξίες που προωθούν. Για παράδειγμα όταν αναφέρονταν η ίδια και οι επιτελείς της στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια ώρα δεν μιλούσαν υπερ της ανάγκης να υπάρξει ειρήνη στη θέση του πολέμου, έμμεσα παρέλειπαν τη στήριξη στο υπέρτατο ανθρώπινο δικαίωμα, αυτό της ίδια ς της ζωής. Όπως επίσης και οι ελλιπείς αναφορές της στα δικαιώματα της εργασίας και της ασφάλειας σε αντίθεση με τον Τράμπ.
ζ) Η εντονότατη παρουσία παλαιότερων ηγετικών προσωπικοτήτων του χώρου των Δημοκρατικών όπως π.χ. το ζεύγος Ομπάμα και η Χίλαρυ Κλίντον επισκίαζαν ακόμα περισσότερο τη δική της ήδη ισχνή παρουσία.
Έχω αναφερθεί σε ορισμένα μόνο σημεία τα οποία κατά τη γνώμη μου οδήγησαν στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Υπάρχουν σίγουρα και άλλα. Όπως υπαρκτό είναι το έτερο μεγάλο ερώτημα πως θα πορευθούν οι Η.Π.Α εντός και εκτός Αμερικής, υπό τον νέο Πρόεδρο. Ο χώρος δεν επιτρέπει να το κάνω σε αυτό το άρθρο, γι΄ αυτό και θα επανέλθω. Δύο είναι όμως τα αναντίρρητα συμπεράσματα.
α) Ο κόσμος εντός και εκτός Η.Π.Α δεν θα είναι πλέον ακριβώς ο ίδιος.
β) Η αμερικανική κοινωνία συνεχίζει να είναι βαθιά διχασμένη.
Και κάτι τελευταίο, όχι για όσους στεναχωρήθηκαν από το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, αλλά για όσους λοιδορούν τον αμερικανικό λαό για την επιλογή του. Οφείλουμε να σεβόμαστε τις αποφάσεις των λαών όταν τις λαμβάνουν και όχι μόνο όταν αυτές συμπίπτουν με τις δικές μας απόψεις και επιλογές. Γράφοντας αυτό δεν σημαίνει ότι επιλέγω είτε τον ένα είτε την άλλην.
Πηγή: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
