Με τη Βαλεντίνα Σοφοκλέους συναντηθήκαμε ένα πρωϊνό στο γνωστό ξενοδοχείο της πόλης μας Lebay και μιλήσαμε, με αφορμή τη νέα παράσταση που ανεβάζει το Θέατρο ΡΟΗ, το θέατρο της Λάρνακας, μια συγκλονιστική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο της Όλγας Κοζάκου Τσιάρα “Οι Ξένες”. Η παράσταση λέγεται “Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες” σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία Βαλεντίνας Σοφοκλέους.
Με τη Βαλεντίνα μιλήσαμε για το έργο και τα μηνύματα του, το φασισμό, το ρατσισμό, τις τέχνες που είναι το αντίδοτο σε σκοτεινές εποχές και φυσικά για την πορεία του Θεάτρου ΡΟΗ που κατάφερε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να ξεχωρίσει εκτός Κύπρου και να βραβευτεί στο εξωτερικό.
Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες
Πρεμιέρα Σάββατο 16 Νοεμβρίου
Δημοτικό θέατρο Λάρνακας
Στις 20:00
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητρίου
Βίντεο: Στάλω Βαρνάβα
Βαλεντίνα μου χαίρεται, βρισκόμαστε εδώ στο υπέροχο ξενοδοχείο Lebay στη πόλη μας για να μιλήσουμε για τη καινούρια θεατρική παράσταση που ανεβάζει το Θέατρο ΡΟΗ, το θέατρο της πόλης μας, “Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες”.
“Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες”, της Όλγας Κοζάκου Τσιάρα, η οποία είναι μια εκλεκτή λογοτέχνης και ζωγράφος, ζει στην Αθήνα αλλά είναι Κύπρια. Είχα την χαρά και τη τιμή να το διαβάσω πριν εκδοθεί το βιβλίο. Είναι λογοτεχνικό βιβλίο και το έκανα θεατρική μεταφορά. Η Όλγα είναι αδελφή της Ερατώς Κοζάκου Μαρκουλλή, μου το είχε στείλει η Ερατώ και το διάβασα εν μία νυκτί. Πήρα τηλέφωνο την άλλη μέρα την Ερατώ και την ρώτησα αν μπορεί η Όλγα να μου το εμπιστευτεί για να το κάνουμε θεατρικό έργο. Βεβαίως η Όλγα δέχτηκε με μεγάλη χαρά και θα είναι μαζί μας και στην πρεμιέρα, θα έρθει από Αθήνα.
Θεωρώ ότι είναι ένα επίκαιρο θέμα αυτό που πραγματεύεται το έργο, “Γυναίκες Πρόσφυγες”.
Δυστυχώς είναι επίκαιρο, δυστυχώς ακόμη υπάρχουν οι πόλεμοι που γεννούν τους πρόσφυγες, ακόμα υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν δίνουν ένα χέρι βοηθείας σε τούτον τον άνθρωπο που ταλαιπωρείται, τον πρόσφυγα. Αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι εμείς οι Κύπριοι δεν θα έπρεπε να στεκόμαστε με αυτό τον τρόπο, διότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους δέχονται (τους πρόσφυγες).
Μιλάς για το ρατσισμό βεβαίως…
Ναι, για το ρατσισμό, διότι υπήρξαμε και εμείς πρόσφυγες το ’74 και υπήρξαν πρόσφυγες, οι θείοι μας, οι παππουδες μας, οι γιαγιάδες μας, οι μανάδες μας, άρα λοιπόν μπορούμε να έχουμε εκείνο το ωραίο συναίσθημα της ενσυναίσθησης και να μπούμε στα παπούτσια του άλλου και να τον κατανοήσουμε και να τον καταλάβουμε.
Ποια είναι η διαφορά του να είσαι γυναίκα πρόσφυγας από το να είσαι άντρας προσφυγας;
Πολύ ωραία ερώτηση γιατί πιστεύω ότι παρόλο που στο πόλεμο είναι οι άντρες στην πρώτη γραμμή και είναι οι άντρες που δυστυχώς σκοτώνονται, η γυναίκα έχει όλη την ευθύνη και το βάρος για τους υπόλοιπους. Η γυναίκα πρόσφυγας, η γυναίκα η ξένη, η γυναίκα που μετακινείται, που αναγκάζεται να μετακινηθεί από το χώρο της, από το σπίτι της, έχει πάρα πολύ βάρος και ευθύνες. Αυτό στα μάτια τα δικά μου την κάνει ηρωϊδα. Πραγματικά ηρωϊδα.
Το έργο πραγματεύεται και το κομμάτι του ρατσισμού που πολλές φορές έχουν να αντιμετωπίσουν οι πρόσφυγες;
Βεβαίως το κομμάτι του ρατσισμού που δυστυχώς πριν λίγα χρόνια αχνοφαινόταν πάνω από την Ευρώπη, ενώ τώρα φαίνεται καλά, πρέπει να παλέψουμε να το εκδιώξουμε αυτό το φάντασμα, γιατί η Ευρώπη πολλές φορές έχει υποστεί δεινά λόγω του φασισμού. Δεν επιτρέπεται εν έτη σύγχρονα να ταλαιπωρούμαστε με αυτή την αμάθεια, διότι είναι αμάθεια. Για μένα είναι αμάθεια. Δεν γίνεται ο σύγχρονος άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται τον συνάνθρωπο του, τον άνθρωπο που έχει απέναντι του, που είναι, ναι, διαφορετικός! Μα πρέπει να υπάρχουν οι διαφορετικοί, πρέπει να υπάρχει πολυχρωμία στη ζωή μας, δεν γίνεται να είμαστε όλοι ίδιοι! Φαντάσου όλο Βαλεντίνες, όλο Γιώτες, δεν γίνεται!
Επίσης να πούμε, διότι πρόκειται για ένα θέατρο της πόλης μας, το θέατρο ΡΟΗ, στη Λάρνακα έχουν ζήσει ιστορικά, Αρμένιοι, Μαρωνίτες κ.α και με αυτούς τους “ξένους” η πόλη προόδευσε, εξελίχθηκε και προχώρησε. Επίσης η Λάρνακα είναι μια πόλη της οποίας μεγάλο μέρος του πληθυσμού της είναι πρόσφυγες από τα κατεχόμενα. Οπόταν είναι ένα ιδιαίτερο έργο το οποίο τόσο η Λάρνακα όσο και η Κύπρος πρέπει να αγκαλιάσει για τα μηνύματα που έχει να δώσει. Θέλω να μας πεις λίγο για τους συντελεστές του έργου.
Θα σας πω για τους συντελεστές του έργου διότι είμαι πολύ χαρούμενη, πολύ δημιουργική, έχω μαζί μου την Λουκία Μιχαήλ Μουσουλιώτη, με την οποία παρόλο που έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές σε σειρές στην τηλεόραση, δεν έτυχε να συνεργαστούμε στο θέατρο, ήρθε η όμορφη στιγμή να συνεργαστούμε, είμαι πολύ χαρούμενη κι εγώ κι εκείνη, εκφράζουμε τα συναισθήματα μας η μια προς την άλλη, λέμε ότι είμαστε χαρούμενες για αυτή τη δημιουργική στιγμή που ζούμε μαζί. Επίσης μαζί μας είναι και το κοριτσάκι μας η Ναυσικά Απόστρατου που επίσης είναι Σκαλιωτού. Τρεις γυναίκες λοιπόν, τρεις επαγγελματίες ηθοποιοί από τη Λάρνακα και έχουμε μαζί μας και μικρά παιδάκια, τα οποία ενσαρκώνουν τα παιδιά των ξένων γυναικών προσφύγων. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις οικογένειες τους που μου τα εμπιστεύονται και ιδιαίτερα στις μητέρες τους, γιατί είναι εκεί σε κάθε πρόβα και οι μητέρες, είναι εξαιρετικά παιδιά και χαίρομαι που δουλεύω μαζί τους.
Είναι σε σκηνοθεσία δική σου σωστά;
Ναι, σκηνοθεσία δική μου, Βαλεντίνας Σοφοκλέους, όπως και η θεατρική μεταφορά. Θα δείτε πάνω στη σκηνή να εξελίσσονται διάφορες ιστορίες, έχει και πολλή γέλιο και αυτό ήταν που μου άρεσε στο βιβλίο της Όλγας. Γιατί την ώρα που σου δίνει το δράμα, την τραγωδία, σου δίνει και ανάταση με γέλιο και είναι εξαιρετικό πραγματικά.
Να πούμε ότι η πρεμιέρα θα γίνει….
Η Πρεμιέρα θα γίνει στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας στις 16 Νοεμβρίου, την άλλη μέρα στις 17 Νοεμβρίου ανεβάζουμε την “Μαρίας Κάλλας” που την επαναφέρουμε επειδή το ζήτησε ο κόσμος.
Στις 16 Νοεμβρίου λοιπόν η πρεμιέρα για το “Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες” και είναι κάτω από την Αιγίδα του ΛΑΡΝΑΚΑ 2030 και τους ευχαριστώ πολύ γι αυτό.
Οι υπόλοιπες μας παραστάσεις θα γίνουν στο θεατράκι το δικό μας, που στεγάζεται στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο και θα είναι 23, 24 και 30 Νοεμβρίου.
Νιώθω ότι είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για το Θέατρο ΡΟΗ αυτό το έργο γιατί ακριβώς ανεβαίνει σε μια περίοδο που κάποιοι προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν γκρίζες μνήμες του χθες και σε μια κοινωνία όπου ακόμη υπάρχει το “δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…” σε μια κοινωνία που κάποιοι φωνάζουν χωρίς ντροπή κατά των μεταναστών και των προσφύγων, πιστεύω ότι η τέχνη έρχεται να υπενθυμίσει κάποια πράγματα και να μας ξυπνήσει, όσοι έχουν αποκοιμηθεί με προπαγάνδες ή με άλλους τρόπους.
Να πω ότι η τέχνη και ειδικά το θέατρο που έχει και λόγο μέσα, είναι δημόσιος λόγος. Εμείς θέλουμε να πούμε ότι δεν αποδεχόμαστε το φάντασμα που αιωρείτουν πριν χρόνια στην Ευρώπη και μας θύμιζε αυτά που είχαμε διαβάσει για το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη Γερμανία, τους Ναζί, τους Εβραίους….
Ή αυτό που βιώσαμε πρόσφατα με τη Χρυσή Αυγή….
Ναι, ή αυτό που βιώσαμε με τη Χρυσή Αυγή. Τούτο που βιώνουμε τώρα με τη Γάζα, τη γενοκτονία… εμείς θέλουμε να πούμε δυο λόγια σε τούτους τους ανθρώπους ότι -εγώ προσωπικά- όλα τα αποδέχομαι, όλα τα ανθρώπινα, εκτός τον φασίστα. Δεν τον αντέχω, δεν τον αποδέχομαι, γιατί ο φασίστας έχει μέσα του κομμάτια απάνθρωπα, άρα λοιπόν γιατί να δεθχώ αυτόν τον απάνθρωπο άνθρωπο;
Ίσως αυτοί οι απάνθρωποι άνθρωπο να χρειάζονται κάποια διαπαιδαγώγηση και να μάθουν την ιστορία λίγο καλύτερα και ίσως το θέατρο να μπορεί να το κάνει αυτό.
Σίγουρα είναι θέμα παιδείας.
Θα σου πω ένα περιστατικό. Θεατρικό έργο “Εβραία”. Είχε έρθει μια οικογένεια με το παιδάκι τους. Την επομένη μου λέει ο πατέρας: “πολλές οι ερωτήσεις Βαλεντίνα (από το γιο) και πραγματικά με συγκίνησε ο γιος μου διότι κατάλαβε τι γινόταν πάνω στη σκηνή με την ιστορία της Εβραίας”. Μόνο και μόνο το ότι δώσαμε τροφή για σκέψη σε ένα παιδί, για μένα είναι μεγάλη επιτυχία.
Να πούμε για όσους δεν γνωρίζουν πως η “Εβραία” πραγματευόταν το θέμα το ναζισμού στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ένα αντιπολεμικό έργο, φοβερό, το έργραψε ο Μπρεχτ τότε που ήταν στην εξορία γιατί τους είχε αηδιάσει τους ναζιστές και έγραψε αυτό το κομμάτι το οποίο είναι συγκλονιστικό.
Το επιβεβαιώνω γιατί το έχω δει δύο φορές. Λοιπόν, θέλω να πάμε λίγο στις επιτυχίες που είχε το ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΗ όχι εντός Κύπρου, αλλά εκτός. Ένα θέατρο της πόλης μας, για το οποίο χαίρομαι γιατί ήμουν εκεί όταν ξεκινούσε και πραγματικά δεν το περίμενα να έχει τόσες επιτυχίες και όλη αυτή την αναγνώριση στο εξωτερικό.
Να ξεκινήσω από τη μέρα που βρεθήκαμε μαζί και είπαμε πως θα κάνουμε αυτό το θέατρο; (Γέλια) Καταφέραμε να βγούμε έξω από τα πλαίσια της Κύπρου. Η πρώτη πρόσκληση ήταν σε ένα Διεθνές Φεστιβάλ στην Κωνσταντινούπολη με το έργο “Μαρία Κάλλας”. Εκεί αφήσαμε λαμπρές εντυπώσεις και βραβευτήκαμε. Μετά άνοιξε η οδός από εκεί, διότι ήταν Διεθνές Φεστιβάλ και μας είδαν και άλλοι, πολλοί. Οι προσκλήσεις συνεχίστηκαν και για άλλα Φεστιβάλ στο εξωτερικό, στη Γεωργία, στη Ρουμανία, στη Πορτογαλλία….Εμείς είμαστε ένα τίμιο πλην πτωχό θέατρο, δεν μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά τα ανοίγματα, διότι είναι μεγάλο το οικονομικό βάρος.
Να πούμε ακόμη μια φορά πως η στήριξη από το Υφυπουργείο Πολιτισμού δεν είναι αυτή που θα αναμέναμε…
Όχι δεν είναι. Καθόλου δεν είναι, ενώ θα έπρεπε να είναι. Ήσουν μαζί μας στην Αθήνα, μας είχε καλέσει η Πρεσβεία της Κύπρου να πάρουμε το έργο “Μαρία Κάλλας”….
Ήμουν εκεί, ήταν την επομένη των εκλογών, ήταν γεμάτο το θέατρο με σημαντικές προσωπικότητες.
Ναι. Ήρθαμε πίσω και σε 15 μέρες έπρεπε να φύγουμε να πάμε στη Πορτογαλλία με ένα άλλο υπέροχο έργο το “River” του Ανδρέα Νικολαϊδη, μαζί με Τουρκοκύπριους συναδέλφους. Ο Πορτογάλλος Διευθυντής του Φεστιβάλ μας έκανε τη τιμή να ανοίξουμε εμείς το Φεστιβάλ.
Τώρα φαντάσου, να ανοίξει το θέατρο της Κύπρου, της Λάρνακας, το Διεθνές Φεστιβάλ στην Πορτογαλλία! Και μάλιστα στις 20 Ιουλίου και το έργο μιλά για την Ειρήνη, για τη συμπόρευση όλων των ανθρώπων που γεννηθήκαν και είναι Κύπριοι!
Εκεί ήταν και ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης Λέλιο Λέτζης του ΑΚΡΟΑΜΑ (Akroama Teatro) της Σαρδηνίας. Μου έκανε πρόταση να με σκηνοθετήσει και αυτό σημαίνει ότι τα επόμενα βήματα της ΡΟΗΣ θα είναι στην Ιταλία.
Νομίζω είχατε και πρόσκληση από Αφρική;
Είχαμε πρόσκληση να πάμε Johannesburg (Γιοχάνεσμπουργκ ), Αφρική. Αυτό μας πονεί….διότι για να πας Αφρική χρειάζονται λεφτά και χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Υφυπουργείου για να γίνουν αυτά τα ανοίγματα.
Γιώτα, η τέχνη είναι πρεσβευτής. Στις 20 Ιουλίου που ήμουν στην Πορτογαλλία αυτό ένιωσα. Όλο το Θέατρο (ένα εξαιρετικό θέατρο χωριτικότητας χίλιων ατόμων) άκουγε για την Κύπρο εκείνη τη μέρα, άκουγε για τη Κύπρο, την Λάρνακα, το Θέατρο ΡΟΗ. Μετά, πάρα πολλοί ξένοι συνάδελφοι είχαν το ενδιαφέρουν να έρθουν να ρωτήσουν για την Κύπρο και το Κυπριακό. Η τέχνη είναι πρεσβευτής από μόνη της ως δημιουργία.
Οπόταν το Υφυπουργείο Πολιτισμού και η αγαπητή μου Λίνα Κασσιανίδου πρέπει να μας στηρίξει για αυτές τις εξόδους μας γιατί δεν μπορούμε μόνοι μας.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν μας στήριξε στις εξόδους μας, αλλά πιστεύω ότι οφείλει να μας στηρίξει και από δω και μπρος.
Ο κόσμος της Λάρνακας; Δεν πρέπει να αγκαλιάσει περισσότερο το θέατρο και να έρχεται στις παραστάσεις;
Να σου πω κάτι Γιώτα μου, ο κόσμος της Λάρνακας αγαπά το θέατρο, θέλει να πηγαίνει στο θέατρο. Για εμάς ήταν ένας κόπος να μάθουν οι Σκαλιώτες ότι υπάρχουμε, αλλά όχι στα θέατρα (Δημοτικό Θέατρο κ.α) υπάρχουμε και δημιουργούμε μέσα στο θέατρο του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου.
Σε ένα υπέροχο θεατράκι…
Ναι, τους οποίους ευχαριστώ πάρα πολύ, να το πούμε αυτό. Είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που άνοιξαν την πόρτα τους και δέχθηκαν το θέατρο ΡΟΗ εκεί. Πιστεύω ότι αυτά τα τρία χρόνια μας έμαθε ο Σκαλιώτης.
Το πετύχατε αυτό Βαλεντίνα -ως θεατρόφιλη θα το πω- μέσα από πολύ στοχευμένα έργα, που είχαν κάτι να πουν στον θεατή, ξέρω ότι διαβάζεις πάρα πολύ μέχρι να καταλήξεις σε τι έργο θα ανεβάσεις.
Το καλοκαίρι ήμουν πάνω από τα βιβλία, για να γίνει κάτι ωραίο θέλει κόπο, θέλει έρευνα. Οι πιο πολλές μου ώρες και στιγμές είναι αφιερωμένες στην ΡΟΗ. Τους καρπούς αυτής της δουλειάς τώρα πιστεύω θα αρχίσουμε να τους γευόμαστε. Να είμαστε καλά, και πιστεύω ότι και οι Λαρνακείς και γενικά οι Κύπριοι αγαπούν το θέατρο.
Ξέρεις, εσύ είσαι ένα μέσο το οποίο μας βοηθάς….
Ευχαριστώ που το λες…
Ναι, μας βοηθάς πάρα πολύ. Πρέπει να υπάρχουν και άλλα μέσα που να μας βοηθούν. Πρέπει να πάει στο κόσμο ότι εκεί παίζει ένα ωραίο έργο. Να μην αναγκαστεί το θέατρο να δώσει λεφτά για διαφήμιση.
Νομίζω είναι υποχρέωση μας, αν λέμε ότι αγαπάμε τον πολιτισμό, αν λέμε ότι αγαπάμε τη πόλη μας, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε να στηρίξουμε τον πολιτισμό ο καθένας όπως μπορεί. Εμείς ως μμε προωθώντας τα διάφορα που γίνονται στη πόλη μας, ιδιαίτερα όταν είναι αξιόλογα, όπως τη δουλειά που κάνει το θέατρο ΡΟΗ.
Όταν ήμουν μικρή αν δεν ερχόταν η μάμα μου να με δει όταν έπαιζα, δεν έπαιζα, αρνιόμουν. Και μου έλεγε “τόσος κόσμος, εμένα γιατί με θέλεις;” και της απαντούσα “δεν μπορώ, νιώθω ότι δεν υπάρχει κανένας αν δεν είσαι εσύ”.
Αν δεν έρχονται οι Σκαλιώτες να στηριξουν το δικό τους το θέατρο, ακόμη κι αν παω σε άλλες πόλεις και γεμίσει το θέατρο, εγώ νιώθω ότι δεν υπάρχει κανένας.
Θέλω να κατανοήσουν ότι είμαστε ένα. Η αξία του να έρχονται οι ίδιοι να βαφτίζονται μέσα σε αυτή την κολυμπήθρα της τέχνης (γιατί έχει πολλών ειδών κολυμπήθρες τέχνης και είναι καλά να μπαίνουμε μέσα, σε έκθεση ζωγραφικής, ποιητική βραδιά, κ.α) τούτο το είδος το θέατρο είναι ανάταση και πιστεύω πως όλοι όσοι έρχονται και μυούνται ή μυουν τα παιδιά τους, θα δουν τα αποτελέσματα να ανθίζουν στα παιδιά τους, στους ίδιους….
Και ίσως -να το πούμε για χιλιοστή φορά- σε σκοτεινές εποχές σαν αυτές που διανύουμε, κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά, οι τέχνες και το θέατρο είναι το καλύτερο αντίδοτο για τη ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου ο οποίος καθημερινά δέχεται μια αποχαύνωση από τα ΜΚΔ την τηλεόραση , όλα αυτά που συμβαίνουν, οι τέχνες έχουν την καλύτερη απάντηση απέναντι σε όλα αυτά.
Τώρα φαντάσου στα Δελτία Ειδήσεων όπως έχει ένθετο για το ποδόσφαιρο και τα αθλητικά (που πολύ καλά κάνουν και έχουν) να έχει κάθε βράδυ και 3 λεπτά για το τι παραστάσεις έχουμε στη Κύπρο.
Μα δεν τους συμφέρει, ο πολιτισμός ανοίγει το μυαλό.
Κατάλαβα ότι μιλάς για το σύστημα, αλλά 3 λεπτά….
Ωραία, είναι εδώ η εισήγηση να την ακούσουν τα κανάλια να την υιοθετήσουν…. Πριν κλείσουμε θέλουμε το δικό σου μήνυμα στους αναγνώστες του SkalaTimes για το έργο “Ξένες Γυναίκες Πρόσφυγες”.
Νομίζω είναι μια θεατρική στιγμή που δεν πρέπει να χάσουν. Έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά όταν θα έρθουν να μας δουν, από το να μείνουν σπίτι τους ή να πάνε σε ταβέρνα (μετά μπορούν να πάνε σε ταβέρνα) το “κέρδος” είναι πάρα πολύ μεγάλο.
Σας καλώ όλους να έρθετε να δείτε αυτή την πάρα πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Και είπαμε δεν έχει μόνο συγκίνηση, έχει και γέλιο.
Είναι το θέατρο τροφή για τη ψυχή του ανθρώπου;
Το θέατρο είναι η καλύτερη τροφή για τη ψυχή του ανθρώπου…από καταβολής κόσμου υπήρχε θέατρο και τέχνη. Ρούχα δεν είχαν, αλλά θέατρο και τέχνη είχαν!
Την σκηνοθεσία και την θεατρική μεταφορά ανέλαβε η Βαλεντίνα Σοφοκλέους .
Παίζουν : Βαλεντίνα Σοφοκλέους, Λουκία Μιχαήλ Μουσουλιώτη,Ναυσικά Απόστρατου
Video art : Ανδρέας Νικολαίδης
Σχεδιασμός φωτισμού : Δημήτρης Γιαννακού
Φωτογραφία : Ντίνα Χάλλα
Ηχος / φως Σπυρίδωνας Σπύρου
Συμμετέχουν τα παιδιά : Μαρία Μοριάνη / Μαριάμ Ηβη Μάμα / Αναστασία Έλενα Άγκα / Αμαρυλλής Μαρίνα Ζήνωνος / Marcel Rajput
