Η πιο κάτω επιστολή έφτασε στο skalatimes από συνδημότη μας και αξίζει δημοσίευσης, αλλά και διερεύνησης. Η διαπίστωση για μία ακόμη φορά η ίδια: το Κυπριακό κράτος σε πολλές περιπτώσεις δεν στηρίζει τους πολίτες του, είτε πρόκειται για νέους επιστήμονες, είτε πρόκειται για συνταξιούχους, είτε για παιδιά. Και όχι μόνο δεν τους στηρίζει, αλλά τους αδικεί!
Η επιστολή:
Ονομάζομαι Κυριάκος Κυριάκου. Το 2017, εγώ και η σύζυγός μου, Ειρήνη Κυριάκου, ξεκινήσαμε τις σπουδές μας με υποτροφία σε μία από τις κορυφαίες ιατρικές σχολές της Μόσχας, έχοντας τη διαβεβαίωση ότι υπήρχε νομική κάλυψη μέσω της σχετικής συμφωνίας, η οποία είχε ψηφιστεί από τη Βουλή και είχε ενσωματωθεί στο κυπριακό δίκαιο. Επιπλέον, η Ρωσία ακολουθούσε τη διαδικασία της Μπολόνια, διασφαλίζοντας τη συμβατότητα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και συμμετείχε στη Συνθήκη της Λισαβόνας του 1997 για την αναγνώριση τίτλων σπουδών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο παρελθόν εκατοντάδες ιατροί που ολοκλήρωναν τις σπουδές τους και τις ειδικότητές τους στη Ρωσία αναγνωρίζονταν απευθείας από τον Ιατρικό Σύλλογο της Κύπρου.
Ήταν, λοιπόν, λογικό να πιστεύουμε ότι επιστρέφοντας στην Κύπρο, η αναγνώριση των πτυχίων μας θα γινόταν χωρίς προβλήματα.
Θα ήθελα να εκφράσω το παράπονό μου σχετικά με την αντιμετώπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας προς τους φοιτητές και αποφοίτους από τη Ρωσία. Το δύσκολο και δυσβάσταχτο ταξίδι ξεκίνησε με τα πρώτα χρόνια των σπουδών μας, τα οποία δεν ήταν όπως τα ονειρευτήκαμε. Το 2019 ξεκίνησε η πανδημία του COVID-19 και το 2022 ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, επιβαρύνοντας τις συνθήκες ζωής μας. Τα οικονομικά μέτρα κατά της Ρωσίας μας απομόνωσαν πλήρως, μπλοκάροντας τις τραπεζικές μας κάρτες και αποκλείοντας τις πτήσεις προς την Κύπρο, αφήνοντάς μας απροστάτευτους σε μία ξένη χώρα. Οι μόνοι που τελικά «τιμωρήθηκαν» από αυτές τις κινήσεις ήταν εμείς, οι Κύπριοι φοιτητές.
Παρά τα σοβαρά αυτά προβλήματα, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας με αποφασιστικότητα και θέληση, παρόλο που η σωματική και ψυχολογική καταπόνηση ήταν μεγάλη. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, βρεθήκαμε μπροστά σε μία νέα οδύσσεια. Πληροφορηθήκαμε, μέσω άλλων συμφοιτητών μας, ότι τα πτυχία μας δεν πρόκειται να αναγνωριστούν. Επιπλέον, οι αποφάσεις του ΚΥΣΑΤΣ χρειάζονται 6 με 8 μήνες για να παρθούν, αφήνοντάς μας, παρόλο που είμαστε έτοιμοι ιατροί, σε καθεστώς εξάρτησης από τις οικογένειές μας.
Για να αναγνωρίσουμε τα διπλώματά μας, πρέπει να υποβληθούμε σε δυσβάσταχτες και χρονοβόρες εξετάσεις, παραβιάζοντας τη νομοθεσία του 2017 για την αμοιβαία αναγνώριση τίτλων σπουδών. Οι εξετάσεις αυτές διεξάγονται μόνο όταν συμπληρωθεί ο αριθμός των πέντε ατόμων, γεγονός που, όπως πληροφορηθήκαμε, μπορεί να καθυστερήσει έως και δύο χρόνια.
Με βαθιά λύπη διαπίστωσα ότι η Κύπρος, η πατρίδα μου, όχι μόνο δεν στηρίζει τους νέους επιστήμονες που αγωνίστηκαν να ολοκληρώσουν δύσκολες σπουδές κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά τους αντιμετωπίζει με τρόπο που θεωρώ απάνθρωπο. Λείπει ο σεβασμός και η κατανόηση για τους νέους που, με κίνδυνο της ζωής τους, ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους σε έναν τομέα που μόνο καλό μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία,
Και ίσως η τιμωρία αυτή να είναι λόγω της χώρας που επιλέξαμε να μορφωθουμε και όχι η αντιστοιχία τον μαθημάτων.
Με εκτίμηση,
Δρ.Κυριάκος Κυριάκου και Δρ. Ειρήνη Κυριάκου.
