Της Γιώτας Δημητρίου
“Εγώ μια Μέρα θα Σε Νικήσω”, σε μουσική Γιώργου Θεοφάνους.
Αυτό το τραγούδι, του Γιάννη Πλούταρχου, το άκουσα για πρώτη φορά, στη συναυλία της Κλεοπάτρας, πριν λίγες ημέρες και ήταν αφιερωμένο σε όσους ανεβαίνουν τον Γολγοθά του Καρκίνου.
Ωστόσο οι στίχοι, τόσο εμψυχωτικά δυνατοί, ταιριάζουν σε πολλές μεγάλες ή μικρές καθημερινές μάχες που δίνονται από πολλούς, γύρω μας.
Το να αγαπάς λάθος άνθρωπο και να πρέπει να τον ξεκολλήσεις απ τη καρδιά σου, είναι μάχη.
Το να βιώνεις τον πόνο ενός χωρισμού και να πρέπει να το ξεπεράσεις, είναι μια μάχη.
Το να βιώνεις τον αποχωρισμό μετά από ένα θάνατο, είναι μια μάχη.
Ανθρώπινες σχέσεις, έρωτες, αγάπες, φιλίες, αρρώστιες, θανάτοι, προδοσίες, κτλ, τα βιώνουν οι άνθρωποι καθημερινά και απαιτούν εσωτερικές μάχες.
Το θέμα είναι στις μάχες αυτές να μπορείς να σηκώνεις ψηλά τη γροθιά και να λες «Εγώ μια μέρα θα σε νικήσω. Και αυτή η μέρα είναι κοντά».
Όσο δύσκολη και αν φαντάζει η μάχη.
Όποια μορφή κι αν έχει.
Μεγάλη ή μικρή μάχη.
Να λες «Εγώ μια μέρα θα σε νικήσω. Και αυτή η μέρα είναι κοντά».
«Τα σαββατοκύριακα το σπίτι το ξεχνάω
Κι όλα όσα θυμάμαι τα έχω βάλει σε σειρά
Ξέρω σε πολύ βαθιά νερά πως κολυμπάω
Μέσα μου το νοιώθω πλησιάζω στην στεριά».
Εύχομαι καλή στεριά και καλή νίκη, σε όλους τους αγώνες εκεί έξω.
Μικρούς ή μεγάλους!
Καλό Σαββατοκύριακο!
