Επικοινωνία -α-κοινωνία…

Της Στέλλας Σαββίδου
(Συστημική ψυχοθεραπεύτρια (υπαρξιακή προσέγγιση )
Mindfulness accredited teacher)

Επικοινωνία, αγαπητική κοινωνία προσώπων, αλληλεπίδραση, ενσυναισθηση με χρωμα ταπεινοτητας και υποκλισης μπροστά στο πόνο, φροντιδα, σεβασμός, αγκαλιασμα της διαφορετικότητας, δοτικότητα χωρίς δισταγμό με μόνη πυξιδα να απαλυνω το πόνο και να αναδείξω τον κρυμμενο θησαυρό που δεν είναι άλλος από τα μικρα διαμαντακια που λάμπουν όταν φωτιστούν.

Φωτίζονται όταν ζεσταθούν από το θεραπευτικο βλέμμα, από το ερωτικο βλέμμα, όχι το ερωτικο το σιχαμερό, αλλά αυτό που πηγάζει από τον ερωτικο τρόπο ζωής, που δεν αντέχει τη μιζέρια την άρνηση, την αγνωμοσύνη, που απλά σε μεταμορφώνει αθόρυβα…σιωπηρά χωρίς τυμπανοκρουσίες και λέξεις στολισμένες με μαύρη στάχτη.

Τα συστατικά χορηγουνται σε δόσεις μικρές, αλλά αυξάνονται όσο το παραφουσκωμενο εγώ μεταποιείται σε εμεις /εσυ  αντίδοτα στο θάνατο και σε  κάθε μορφης ματαιωση αγχος και κατάθλιψη.

Ποσο ασφυκτιούν οι αξιες αυτές κάτω από το ζυγό του ναρκισσιστικου τρόπου ζωής και της κατακερματισμένης ταυτοτητα του ατόμου (αντίθετα από το πρόσωπο )  που χειροκροτεί την αγενεια, το πάγωμα, την έλλειψη συναισθηματος, την υποτίμηση, το συμφέρον,την αλαζονεία.

Το ευχαριστώ έγινε πολυτέλεια.
Δεν αναφέρομαι στο τυπικό ευχαριστώ, αλλά το ευχαριστώ με αρωμα ευγνωμοσύνης, το ουράνιο αυτό ευχαριστω των αγιων, που βγαινει από τα μύχια της καρδιας και αντανακλά εκεινο το μοναδικό αξιακό σύστημα του κάθε ανόμοιου και μοναδικού προσώπου.
Παρατηρω με λύπη ότι για κάποιους ανθρωπους η πανεμορφη αυτή λέξη φαντάζει τόσο μακρινη από το είναι, ή συχνά η έκφραση της μεταφράζεται σε  κοντινοτητα, αναγνώριση και προκαλεί φόβο.

Να ευχαριστήσω στις μέρες μας σημαινει θα δημιουργήσω σχέση ίσως θα χασω ένα κομμάτι μου ιδιαίτερα, αν το δώσω σε κάποιο που δεν έχει κατι να μου δώσει ως αντάλλαγμα.

Το ίδιο και στις ευχες.

Οι ευχες στα γενέθλια, στις γιορτές, στις επετείους, σε σημαντικές μέρες, σε ανθρωπους που καποτε αγαπήσαμε μοιραστήκαμε, εμπιστευτήκαμε, δωρισαμε κομμάτι του εαυτού μας παρεξηγείται και πάλι ότι δημιουργεί προσδοκιες, δημιουργεί σχέση, ή φωνή, όμως αυτού του νεαρού νάρκισσου που ακόμη μας κυριεύει ακουγεται απαγορευτική.
Ευχή σημαινει θα συνδεθούμε και πάλι, ευχή σημαινει με νοιαζεις, ευχή σημαινει σε ενθαρρύνω  να αναμένεις από μενα συναισθημα, παρε/δωσε, ευχή σημαινει εγώ ο σημαντικός δίνω σημασία σε σένα την ασήμαντη/ο.

Ο ναρκισσισμός απλά αρέσκεται στην προσωρινή επιφανειακή αγάπη,τη περαστικη μάλλον αυτη που πηγάζει από το σκοτεινό εαυτό. Αυτη που περνά σαν σίφουνας και παρασύρει μαζί του αυτό που έκτισες χρόνια μέσα στη Κυψέλη της ψυχής σου.

Ανθρωπάκια μικρά σε μέγεθος ακεραιότητας/αξιοπρέπειας όπου η τρυφερότητα προσφέρεται  με ανταλλαγματα λαμβάνει κυρίως επιβεβαίωση σε περιόδους αδειες από προμήθειες εσωτερικές αλλά κυρίως εξωτερικες. Προμηθειες ισουται σε ανθρώπινο φιλότιμο και ανθρωπιά.Υψωνει τοίχους στο  σεβασμό, την ευαισθησία και δεν επιβιώνει σε συνθήκες αλληλοπεριχωρησης,αυθεντικότητας, χάνει το κίνητρο του.Ο γίγαντας του εγώ δεν επικοινωνει απευθειας με το θηραμα,φοβαται μήπως ο καθρέφτης θρυμματιστεί όταν αντικρισει την αντανακλαση του.Κοιτα αλλά δεν βλεπει, ακούει αλλά δεν αφουγκραζεται ,αγγίξει αλλά το νοιωθει ως αγκάθι. Τα συναισθήματα ανεπεξέργαστα, ίσως καταπιεσμένα, φαντάζουν δαιμονικά,ενοχλητικά προβάλλονται σε ευαίσθητα ανυποψίαστα κοριτσακια και αγοράκια Συχνα θυμίζουν τη μικρή Κοκκινοσκουφίτσα στο δρόμο προς την ασφάλεια της γιαγιάς.

Οι Λύκοι ανάμεσα μας είναι τοσο προσεκτικά κρυμμενοι με γλυκό γοητευτικό χαμόγελο που μαγνητίζει ,λόγια που γλυκαίνουν επιτηδευμένη ευγενια που στη δίκη τους γλώσσα ονομάζεται όρια, επαγγελματιαμος, αυθεντία και αλλες διάφορες αυτοκατασκευασμενες λέξεις προς ίδιο ν ωφελος .

Οι λεξεις αυτές κρύβουν το αίσθημα υπαρξιακού κενού και ανασφάλειας,χρήσιμοποιουνται να σημαδέψουν την πουπουλένια καρδιά του θύματος που την κρατά ασφαλισμένη εκεί χωρίς να γνωρίζει το δηλητήριο που κρύβει καθώς εισχωρεί στο βάθος της καρδιας.

Είναι γλυκαναλατοι γοητευτικοί με ένα υφακι δικαιωματικοτητας μπαινοβγαίνοντας  με ευκολία στη κάθε μια από αυτές τις ψυχες.

Μετά το δηλητήριο ενεργοποιείται υπάρχει ,παγωμαρα αγενεια όπου στη δικό τους κόσμο θεωρείται μαγκιά θεωρείται κουλ θεωρείται όριο θεωρείται μην με ξανά ενοχλήσεις δεν ξέρω και τι άλλο ξένη γλώσσα για μένα δεν έμαθα ακόμη να τη διαβαζω.

Επιμενω να μην τη μαθω να μην τη μιλώ κιας φαίνομαι οπισθοδρομική κιας φαίνομαι ευαίσθητη κιας φαίνομαι προβληματική.

Είναι μια γλώσσα της νέας εποχής όπου η μη ανταπόκριση σημαινει επικοινωνία/υφακι καλλιεργημένο ,το μπλοκάρισμα είναι όρια ….η άρνηση να ευχαριστήσω να ευχηθώ είναι ανωτερότητα/εξουσια ειναι ασικτιρ δεν σε θέλω στο κόσμο μου.

Έτσι ειναι η ζωή πολλοί λενε με ελαφριά τη καρδιά, εννοώντας ότι οι κύκλοι κλείνουν ,τα αισθήματα παγώνουν αλλοιώνονται από σαγαπω έχω αισθήματα στο διπλωματικό δεν έχω άσχημα αισθήματα (για να μην πληγώσουν τον καημένο άλλο )οι άνθρωποι στέλνονται στο διάολο  επειδή δυσκολεύουν την εγωπαθη καθημερινότητα του θύτη ,αναδεικνύουν τα  τρωτά του σημεία και χαλούν τον κοινωνικο εαυτό τους δεν εξυπηρετεί σε τίποτα η παρουσία του θύματος της προμήθειας.

Ψάχνω βαθειά την εργαλειοθήκη μου ενσωματωμένη στο σωμα μου και δηλώνω ότι :

Είναι επιλογή να αναζητήσω ένα σχεσιακο τρόπο ζωής ,αντίδοτο στο ναρκισσισμό.

Ειναι επιλογη να μην θεωρώ την αγενεια και την αποσταση επαγγελματισμό.

Ειναι επιλογή πια να μην λαμβάνω δικαιώματα απο την εξουσία αλλά να τη χρησιμοποιώ προς το συμφέρον των άλλων με άπειρη τρυφερότητα και νοιαξιμο.

Είναι επιλογή να διαλέξω εσωτερικά υπαρξιακά  εργαλεία και να μεγαλώνω την ομορφια του κυκλου χωρίς να τον κλείσω  εμπεριέχοντας και τα άσχημα αλλά τονίζοντας τα όμορφα αναδεικνύοντας όλα τα χρώματα της καρδιας του άλλου.

Είναι επιλογή να επιθυμω το φωτεινό  σχετιζεσθαι από τη σκοτεινή μιζέρια που  αποξενωνει.

Είναι επιλογή να αντιμετωπίζω τον άλλο να μην κρύβομαι σε παθητικοεπιθετικες συμπεριφορές εκφοβισμού επειδή ο άλλος είναι σωμα και ψυχή όπως είμαι κι εγω.

Απορριπτω σθεναρά τη κόλαση της α -κοινωνίας ατόμων που ζουν παράλληλες ζωές  στο ίδιο σπίτι,στον ίδιο χώρο, στην ίδια κοινωνία υπερασπιζόμενη  το προσωπο όπως περιγραφεται στη θεολογία οπως εύστοχα περιέγραφε ο μακαριστός Χριστος Γιανναράς το πρόσωπο το μοναδικό που υπάρχει μόνο σε σχέση με τους άλλους το πρόσωπο που είναι μοναδικό ανόμοιο που έχει προσωπική σχέση με τον δημιουργό και το συνάνθρωπο του.