To «Μητέρα» του διακεκριμένου Λιβανο-Καναδού Ουαζντί Μουαουάντ έρχεται στον ΘΟΚ από 10 Ιανουαρίου 2025

Σε τροχιά εντατικών προβών βρίσκονται οι συντελεστές της θεατρικής παραγωγής της Νέας Σκηνής «Νίκος Χαραλάμπους» με τίτλο *Μητέρα* του διακεκριμένου Λιβανο-Καναδού δραματουργού, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ

Από 10 Ιανουαρίου 2025
Θέατρο ΘΟΚ – Νέα Σκηνή «Νίκος Χαραλάμπους»

Το έντονα προσωπικό και βιωματικό έργο του διακεκριμένου Λιβανο-Καναδού δραματουργού, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ με τίτλο Μητέρα παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στη Νέα Σκηνή «Νίκος Χαραλάμπους» σε σκηνοθεσία της βραβευμένης με το Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ 2022 Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά.

Στη Μητέρα (γρ.2021) ο Ουαζντί Μουαουάντ επιστρέφει στο ζήτημα της εμπειρίας του εκτοπισμού, του τραύματος της μνήμης του πολέμου και των περίπλοκων διαδρομών της, καθιστώντας μας κοινωνούς του δικού του βιώματος. Μια βουτιά στο μνημονικό υλικό, στις αναμνήσεις του συγγραφέα και της παραμόρφωσής τους από τον χρόνο, στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, όπου η μητέρα του βρίσκεται σε πρώτο πλάνο αντιμέτωπη με τον πόλεμο και τον αναπόφευκτο ξεριζωμό της.

Η ανάμνηση της μητέρας του ανασυντίθεται σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, όπου η οικογένεια Μουαουάντ εγκαθίσταται για πέντε χρόνια, εξαιτίας του Λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Στα μάτια της, ο χώρος αυτός είναι ένα προσωρινό καταφύγιο, από το οποίο αδημονεί κάθε μήνα να φύγει και να επιστρέψει στη Βηρυτό. Μια επιστροφή στις ρίζες που συνεχώς αναβάλλεται και ένα τραύμα που συνεχώς διογκώνεται, τις συνέπειες του οποίου νιώθει ο μικρότερος γιος της. Η αφήγηση πλέκει την τραγωδία της προσφυγιάς με τις εσωτερικές συγκρούσεις της οικογενειακής ζωής και υφαίνει έναν ιστό από βαθιά ανθρώπινα ερωτήματα για τη μητρική αγάπη, την απώλεια, τον πόλεμο και τη δυστυχία του, αλλά και τη ζωτική δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Μαρία Μανναρίδου-Καρσερά προσεγγίζει το έργο ως ένα ταξίδι στα θραύσματα της μνήμης μέσα από το οποίο τα πρόσωπα του έργου ανακαλύπτουν τα όρια της αντοχής τους. Έχοντας δίπλα της μια μοναδική ομάδα συντελεστών και ηθοποιών καλείται να αναδείξει τη σύνθεση του προσωπικού με το συλλογικό τραύμα, του ρεαλισμού με το όνειρο, τη σύγκρουση του παρελθόντος με το παρόν, προσκαλώντας το κοινό σε μια ποιητική και συναισθηματική διαδρομή, εμποτισμένη με νοσταλγία, χιούμορ και τρυφερότητα. Μια ωδή στη μητέρα, μια ωδή στη ζωή, αλλά επίσης και μια δήλωση αγάπης προς τον Λίβανο και τη λιβανέζικη κουλτούρα.