Τα βιβλία, ο καθαρός αέρας και οι κοινωνικές συναναστροφές πιστεύουν ότι βοήθησαν τα να γιορτάσουν τα 100α γενέθλιά τους κάποιοι κάτοικοι στο Perdasdefogu.
Υπάρχει ένα πράγμα που χρειάζεται το απομακρυσμένο ορεινό χωριό Perdasdefogu για να διασφαλίσει ότι θα έχει πάντα, λόγω σταθερής προσφοράς και αυτό είναι τα…. κεριά γενεθλίων.
Διότι όταν χρειάζονται 500 κεριά για να στολίσουν τις τούρτες γενεθλίων πέντε κατοίκων που έκλεισαν τα 100, αντιλαμβάνεστε….
Ο δήμαρχος της κοινότητας Mariano Carta, απονέμει ένα μετάλλιο σε όποιον αιωνόβιο, μπορεί να θυμηθεί λεπτομέρειες της ζωής του από τον περασμένο αιώνα με αξιοσημείωτη διαύγεια.
«Όποτε ένας πολίτης γιορτάζει τα 100ά γενέθλια, νιώθω σαν να έχω ένα κομμάτι ιστορίας μπροστά μου, ένα ζωντανό μνημείο», είπε η Carta στην βρετανική εφημερίδα The Guardian.
«Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που λένε μικρές ιστορίες που συνδέονται με μια μεγαλύτερη ιστορία. Νιώθω πολύ τυχερός». Μέρος αυτής της ιστορίας αντικατοπτρίζεται στις 16 φωτογραφίες αιωνόβιων, είτε εν ζωή, είτε που έχουν πεθάνει, που πλαισιώνουν τα τείχη εκατέρωθεν της κύριας οδού της πόλης. Υπάρχει ο Βιτόριο Πάλμας, ο οποίος επέζησε από στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και πέθανε το 2019, σε ηλικία 105 ετών. Υπάρχει επίσης μια τοιχογραφία αφιερωμένη στον μακροβιότερο πολίτη της πόλης μέχρι σήμερα – την Consolata Melis, που πέθανε το 2015, σε ηλικία 108 ετών. Η Consolata ήταν η μεγαλύτερη στην οικογένεια των εννέα αδελφών που έγινε γνωστή το 2012 αφού μπήκαν στα ρεκόρ Γκίνες ως τα μεγαλύτερα εν ζωή αδέρφια στη γη. Η αδερφή της, Claudina, πέθανε το 2016, σε ηλικία 103 ετών, μετά από τη Maria, που πέθανε στα 100 και τον Antonio στα 97. Ένα άλλο από τα αδέρφια, η Concetta, έκλεισε τα 100 τον Φεβρουάριο.
Στο σπίτι που μένουν τα αδέλφια Melis θα δεις το μήνυμα: «Perdasdefogu, παγκόσμιο ρεκόρ για τη μακροζωία της οικογένειας». Το επόμενο από τα αδέρφια που ελπίζει να γίνει αιωνόβιος είναι ο 98χρονος Adolfo. Οι τρεις νεότεροι της οικογένειας: Vitalio, 90; η Fida, 89 ετών, και η Mafalda, η οποία στα 87 της αποκαλείται «το μωρό», ζει στην πρωτεύουσα της Σαρδηνίας, Κάλιαρι. Γονείς τους ήταν ο Francesco Melis, ο οποίος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, και η Eleonora Mameli, η οποία έλαβε μετάλλιο από τη φασιστική κυβέρνηση του Μπενίτο Μουσολίνι το 1939, επειδή γέννησε τόσα πολλά παιδιά. Ήταν 11 συνολικά. Δύο δεν κατάφεραν να ενηλικιωθούν. Όμως το σερί μακροζωίας δεν περιορίζεται στην οικογένεια Melis. Το Perdasdefogu φιλοξενεί επί του παρόντος οκτώ αιωνόβιους –τέσσερις άνδρες και τέσσερις γυναίκες– σε πληθυσμό 1.740 κατοίκων, ενώ δέκα ακόμη πολίτες θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τα 100 μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
Σε ολόκληρη την Ιταλία, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν μέχρι τα 100 ή περισσότερα χρόνια αυξάνεται γρήγορα. Από την 1η Ιανουαρίου 2021, υπήρχαν 17.935 αιωνόβιοι, από 14.456 το 2019 και 11.000 το 2009, σύμφωνα με στοιχεία της Istat, της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας.
Η Σαρδηνία έχει αναγνωριστεί ως μία από τις πέντε περιοχές στον κόσμο που έχουν υψηλές συγκεντρώσεις αιωνόβιων. Υπάρχουν 534 άτομα που είναι 100 ετών και άνω, ή 33,6 για κάθε 100.000 κατοίκους. Το Perdasdefogu είναι μοναδικό με την έννοια ότι ο αριθμός των αιωνόβιων σε μια πόλη του μεγέθους της είναι 13 φορές ο εθνικός μέσος όρος.
«Υπάρχει φυσικά ο καθαρός αέρας και το καλό φαγητό, αλλά πιστεύω ότι ένας από τους λόγους για τη μακροζωία τους είναι η προσέγγισή τους στο άγχος», είπε η Λουίζα Σαλάρις, καθηγήτρια δημογραφικών στο Πανεπιστήμιο του Κάλιαρι. «Γεννήθηκαν πριν από 100 χρόνια και σίγουρα δεν είχαν εύκολη ζωή – υπήρχε πείνα και πόλεμος. Αλλά είναι άνθρωποι που κατάφεραν να προσαρμοστούν – αν υπάρχει πρόβλημα, το λύνουν γρήγορα».
Τα 100 χρόνια ζωής: πώς να παρατείνετε ένα υγιές μυαλό
Δεν ήταν τόσο καιρός πριν που ο Adolfo Melis σέρβιρε ποτά στο μπαρ που άνοιξε ο πατέρας του το 1958. Καθισμένος σε ένα παγκάκι στην πλατεία δίπλα στο μπαρ, τα μάτια του Αδόλφο φωτίζονται καθώς θυμάται τη φλυαρία και τα γέλια γύρω από το δείπνο ανάμεσα στα αδέρφια και τις αδερφές του. «Το τραπέζι ήταν λίγο πιο μακρύ τότε», είπε. «Όλοι τα πήγαμε καλά, σπάνια υπήρχε καυγάς… ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ζήσαμε τόσο πολύ». Πέρα από την οικογενειακή γαλήνη, ο Adolfo, ο οποίος δούλευε σε φάρμες στα νεότερα του χρόνια, είναι πεπεισμένος ότι ο κύριος λόγος για τη μακροζωία τους είναι η διατροφή. Τα τρόφιμα ήταν λιγοστά – ένα χρόνο πριν γεννηθεί η Consolata, υπήρχαν διαμαρτυρίες για την έλλειψη τροφίμων στο Perdasdefogu – αλλά ο πατέρας τους ήταν ο πρώτος στην πόλη που δημιούργησε έναν λαχανόκηπο. Πριν συνδεθεί το Perdasdefogu με το δίκτυο ύδρευσης στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το νερό για τον κήπο έπρεπε να μεταφερθεί από ένα πηγάδι. «Ό,τι τρώγαμε προερχόταν από τον κήπο», είπε ο Αδόλφο. «Αυτό που βάζετε στο στομάχι σας είναι τόσο σημαντικό – αν κάνετε κατάχρηση του στομάχου, δεν αντιστέκεται».
Υπάρχει άφθονο κρέας στην τοπική διατροφή, καθώς και μερικά ψάρια (η θάλασσα απέχει περίπου μία ώρα με το αυτοκίνητο), αλλά «το κόλπο είναι να τρώτε λίγο, αλλά γνήσιο φαγητό», σύμφωνα με τον Adolfo.
Επίσης λέει ότι η οικογένειά του ήταν πάντα σωματικά δραστήρια, ειδικά αφού εργαζόταν στη γεωργία. Ήταν όμως και επιχειρηματίες. «Τρεις από τις αδερφές μου είχαν μαγαζιά», πρόσθεσε.
Στα 102, ο Bonino Lai εξακολουθεί να είναι ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Perdasdefogu. Ζει με τη γυναίκα του, Έλενα, και μια από τις δύο κόρες του σε ένα λιτό διαμέρισμα. Υπάλληλος γραφείου πριν συνταξιοδοτηθεί, ο Bonino λέει ότι είναι οι απλές δραστηριότητες που τον κρατούν. «Διαβάζοντας, περπατώντας, παίζοντας χαρτιά… τα απλά πράγματα είναι τα καλύτερα πράγματα».
Το Perdasdefogu είναι απομακρυσμένο και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι ηλικιωμένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πόλη δεν είναι ζωντανή. Φιλοξενεί πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, συμπεριλαμβανομένου ενός λογοτεχνικού φεστιβάλ. Τα βιβλία πιστεύεται ότι έπαιξαν ρόλο στη μακροζωία των κατοίκων.
Δίπλα στη φωτογραφία του Βιτόριο Πάλμας, ο οποίος κρατά ένα αντίγραφο του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία, υπάρχει μια ταμπέλα που λέει: «Το διάβασμα σε κρατά ζωντανό».
Το λογοτεχνικό φεστιβάλ διοργανώνει ο Τζάκομο Μαμέλι, μακρινός ξάδερφος των αδερφών Μελίς, ο οποίος εργάζεται ακόμα ως δημοσιογράφος σε ηλικία 80 ετών. Στην πιο πρόσφατη εκδήλωση τον Ιούλιο, ο Antonio Brundu, 103, ήταν στην πρώτη σειρά για να ακούσει μια συζήτηση με τον Jonathan Hopkin, καθηγητή πολιτικής στο London School of Economics. Και άλλοι ηλικιωμένοι είναι εξίσου δραστήριοι – ο Vittorio Lai, 99 ετών, εξακολουθεί να οδηγεί και να κυνηγά αγριογούρουνα. «Οι περιβαλλοντικές μας συνθήκες διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο», είπε ο Mameli. «Ζούμε σε ένα μέρος όπου ο αέρας είναι καθαρός. Οι αιωνόβιοι μας βρίσκονταν σε συνεχή κίνηση σε ένα υγιές περιβάλλον – συλλέγουν καυσόξυλα ή εργάζονται στα χωράφια τους. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι ότι το Perdasdefogu διατηρεί την αίσθηση της κοινότητας. Οι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να μένουν στο σπίτι τους και όχι σε γηροκομεία. Η κοινωνικότητα είναι τόσο σημαντική γιατί αν έχεις καλές κοινωνικές επαφές, θυμάσαι, μιλάς και αξιολογείς… ζεις καλά».
Πηγή: The Guardian
