Πρώτο editorial 2025……Τίποτα δεν πάει χαμένο!

«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία» –Φρόυντ

Της Γιώτας Δημητρίου
Δημοσιογράφος
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes

Πρώτο editorial 2025, ανήμερα των φώτων, με την ελπίδα να είναι φωτισμένο, ή τελοσπάντων να έχει λίγο, κάποιο, φως.

Τις νέες χρονιές, τα χρόνια που περνούν, τις μέρες, τους μήνες, δεν τους δίνουν αξία ή σχήμα οι ευχές μας, αλλά οι πράξεις μας. Αυτές, οι μικρές, καθημερινές πράξεις που πολλές φορές τις θεωρούμε ασήμαντες. Αυτά τα μικρά, που είναι τα κομμάτια στο παζλ των μεγάλων, αλλά και της προσωπικότητας μας.

Πριν λίγες μέρες το SkalaTimes, (ομολογουμένως με συγκίνηση), δημοσίευσε το απόσπασμα από το Σύνταγμα, όπου τη παραμονή πρωτοχρονιάς η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδά το ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ.
Για εμάς που έχουμε πάει σε πορείες και διαδηλώσεις, που αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε οργανωμένα για τα δίκαια του λαού, από τη πλευρά του ταπεινού λαού -κι όχι πολιτικών ή άλλων αξιωματούχων, είναι ένα τραγούδι ύμνος. Γιατί νιώθουμε το κάθε στίχο του Μανώλη Ρασούλη και μας διαπερνά κάθε νότα του Μάνου Λοϊζου, του Μάνου μας.
Επίσης, η Νατάσσα το ερμήνευσε με ένα δικό της τρόπο, που δεν είναι ανάγκη να δηλώνεις στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο μαζί της για να θαυμάσεις την ερμηνεία της ή το τραγούδι.
Η δε παλαιστινιακή μαντίλα που έριξε στον ώμο, προκαλούσε ρίγος, γιατί είμαστε πολλοί, παγκοσμίως, που θεωρούμε ότι αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη είναι ΓΕ ΝΟ ΚΤΟ ΝΙΑ!

Ωστόσο, τα σχόλια στο Facebook του SkalaTimes, κάτω από την ανάρτηση με το τραγούδι, είναι μια τραγική “φωτογραφία” της κοινωνίας μας σήμερα, αποκαρδιωτική. Όχι για μένα που έχω πάθει ανοσία στα σχόλια των ΜΚΔ, αλλά γενικά.

Τα ιδανικά ξεκινούν από την υπεράσπιση αρχών και ανθρώπων.
Όσα ματωμένα ιδανικά και αν έγραψαν οι σελίδες της παγκόσμιας και δικής μας πολιτικής ιστορίας, κάποιοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για τα πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες, την ΕΙΡΗΝΗ, την ΑΝΘΡΩΠΙΑ, την ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ, την ΙΣΟΤΗΤΑ κι αυτοί θα βρίσκουν πάντα απέναντι τους, τους φασίστες, (ή τους μοντέρνους ντεμέκ απολιτικ), που θα βρίζουν με το χειρότερο τρόπο στα ΜΚΔ. Είναι αυτοί, οι φασίστες ή ντεμέκ απολιτίκ, που αν τους δινόταν η ευκαιρία θα έπαιρναν το όπλο για να “καθαρίσουν” “κουμούνια”, “αριστερούς” και άλλους που δεν ασπάζονται τις δικές τους θεωρίες.
Ξεχνούν πως η ανθρωπότητα έζησε τους χειρότερους εφιάλτες εξαιτίας αυτού του μαύρου μίσους και φανατισμού.

Διάβαζα τα σχόλια και ήθελα μόνο να απαντήσω «απλά διαβάστε κάνα βιβλίο», αν όχι πολιτική ιστορία, έστω λογοτεχνία, «Η Κλέφτρα των Βιβλίων», «Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ», έστω λίγη ποίηση, έστω τους ποιητές της ήττας, Αναγνωστάκη και Λειβαδίτη που είναι από τους πιο αγαπημένους μου.

Θα κλείσω το πρώτο editorial του 2025 με ένα ποίημα του Λειβαδίτη, αλλά πριν σας αφήσω με αυτό το σπουδαίο Έλληνα, ποιητή της ήττας, θα τονίσω αυτό: τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε οι αγώνες μας, ούτε οι πράξεις μας, ούτε η πίστη στα ιδανικά και στην ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.
Τίποτα δεν πάει χαμένο!
Τα σκυλιά του φασισμού μπορούν να γαυγίζουν όσο θέλουν, κάτω από ποστ ή όπου αλλού. Εμείς, πάλι μες τις πορείες θα περάσουμε γελαστοί!

«Το δίκιο του αγώνα πολλά σου στέρησε
Μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε
Μα η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε».

Η ζωή πάντα θα γεννά ελπίδες, σαν λεχώνα, για όσους αγωνίζοντα για τα ιδανικά και για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ κόσμο!

Υ.Γ Κάποτε είχα ένα φίλο που συχνά, για πολλά, λέγαμε «για το δίκιο του αγώνα». Ναι, πάντα, για το δίκιο του αγώνα και για ένα καλύτερο κόσμο. Αν θέλουμε να λεγόμαστε Άνθρωπο.

Καλή χρονιά, αδέλφια μου!


«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», του Τάσου Λειβαδίτη

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία,
τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων
που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.