“Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Οι Ηνωμένες πολιτείες είναι ένα μονοκομματικό κράτος, και το κυβερνών κόμμα είναι το κόμμα των εταιρειών” -Noam Chomsky
Της Γιώτας Δημητρίου
Δημοσιογράφος, Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Το θέμα των ημερών είναι φυσικά ο Τραμπ, ο περίγυρος του, ο ναζιστικός χαιρετισμός του Elon Musk (ήταν δεν ήταν ναζιστικός χαιρετισμός, πάντως δεν τον ακούσαμε να πει αρνητική κουβέντα για το ναζισμό, αντιθέτως μόνο ειρωνικά σχολίασε την παγκόσμια κατακραυγή εναντίων του).
Απόψεις πολλές.
Θέσεις πολλές.
Γίναμε όλοι στα social media πολιτικοί αναλυτές με ειδίκευση στην Αμερική. Υπερ του Τραμπ και της παρέας του, κατά του Τραμπ και της παρέας του,κατά μεν αλλά, υπερ μεν αλλά και οι χίλιες αποχρώσεις της κατάστασης δείχνουν πως το σκηνικό είναι μπερδεμένο.
Τις απόψεις μου τις συζητώ με φίλους και φίλες τις τελευταίες μέρες, αλλά δεν είμαι σε θέση να τις γράψω ακόμη, ίσως επειδή δεν είμαι σίγουρη για πολλά….(Δεν είναι κακό να λέμε πως δεν είμαστε σίγουροι, πως χρειάζεται περισσότερη μελέτη για να καταλήξουμε σε σίγουρα συμπεράσματα, πως δεν είναι πάντα όλα έτσι όπως φαίνονται ή όπως ερμηνεύονται διεθνώς).
Ωστόσο, σήμερα, θα γράψω κάποια γεγονότα:
- H ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam, δημοσίευσε έκθεση για τις ανισότητες. Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε απότομα το 2024, με τον ρυθμό της αύξησης να είναι τρεις φορές ταχύτερος σε σχέση με το 2023, γεγονός που δείχνει πως δημιουργείται μια νέα αριστοκρατική ολιγαρχία που έχει τεράστια δύναμη στην πολιτική και την οικονομία. Βλέπωντας τον περίγυρο του Τραμπ μπορούμε να κάνουμε πολλούς συνειρμούς. Να υπενθυμίσουμε ότι στη τελετή ορκωμοσίας του πρώτη μούρη ήταν οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη μας (Μασκ, Μπέζος, Ζάκερμπεργκ). “Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ (2024) έδωσε μια τεράστια περαιτέρω ώθηση στις περιουσίες των δισεκατομμυριούχων, ενώ οι πολιτικές του πρόκειται να διευρύνουν τις ανισότητες”. Περισσότερα για την έρευνα στο αγαπημένο μου doctv.gr εδώ.
- «Ναζιστικός χαιρετισμός» ή «απερίσκεπτη χειρονομία»; Ότι κι αν ήταν αυτό που έκανε ο Ελον Μασκ δικαιολογήμένα προκάλεσε σάλο. Αν δεν ήταν ναζιστικός χαιρετισμός θα μπορούσε να πει και καμιά αρνητική κουβέντα για τους ναζί, να μας πείσει πως δεν ήταν αυτό που φοβόμαστε. Σε ένα κόσμο που υπάρχει η άνοδος της ακροδεξιάς (Ευρώπη), με ένα Τραμπ που συχνά πυκνά μας ενημερώνει πως δεν είμαστε όλοι ίσοι (βλέπε μετανάστες, κ.α) εύλογα μπορεί να σκεφτεί κανείς πως ο χαιρετισμός του Μασκ ήταν ναζιστικός. Πέρα από το τι μπορούμε να σκεφτούμε εμείς, γεγονός είναι πως η ιστορικός Κλερ Όμπιν, ειδική στο ζήτημα του ναζισμού στις ΗΠΑ, είπε πως “δεν υπάρχει αμφιβολία ο Έλον Μασκ έκανε όντως το «ζιγκ χάιλ», τον ναζιστικό χαιρετισμό”.Μία άλλη, επίσης ιστορικός, στις ΗΠΑ, ειδικευμένη στον φασισμό, η Ρουθ Μπεν-Γκιάτ, τόνισε μέσω X πως «αυτός ήταν όντως ναζιστικός χαιρετισμός, πολύ πολεμοχαρής».
- Στα αλήθεια μας επηρεάζει εμάς εδώ το τι γίνεται εκεί στις ΗΠΑ; Μας επηρεάζει σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο ενδεχωμένως να πιστεύει ο μέσος πολίτης. Μας επηρεάζει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και σε Κυπριακό -λόγω του πολιτικού μας προβλήματος. Άλλωστε, ο γάλλος υπουργός Άμυνας Σεμπαστιάν Λεκορνί δήλωσε ότι η ομιλία της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ ήταν «μια σοβαρή κλωτσιά στον πισινό για τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες» ( εδώ )
- Από την ομιλία της Επισκόπου της Ουάσιγκτον κράτησα αυτό: «Οι άνθρωποι που μαζεύουν τις καλλιέργειές μας και καθαρίζουν τα γραφεία μας· που εργάζονται σε πτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια συσκευασίας κρέατος· που πλένουν τα πιάτα αφού τρώμε στα εστιατόρια και δουλεύουν τις νυχτερινές βάρδιες στα νοσοκομεία, μπορεί να μην είναι πολίτες ή να μην έχουν τα κατάλληλα έγγραφα. Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν είναι εγκληματίες. Πληρώνουν φόρους και είναι καλοί γείτονες». Κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να κρίνεται από το χρώμα ή καταγωγή του και κανένας δεν θα έπρεπε να φοβάται για τη ζωή του επειδή είναι μετανάστης, είτε με χαρτιά, είτε άτυπος. (Πόσο τραγικό να λέμε και να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα!)
Η πολιτική is a tricky business, γενικώς.
Και αν κάποιους μας αρέσει, ε έχουμε λίγο πρόβλημα (αστείο!)
Αυτό που νιώθω τους τελευταίους μήνες, (ίσως από τις εκλογές Ιουνίου και μετά), είναι πως ο φανατισμός δεν βοηθά, από όποια παράταξη κι αν προέρχεται. Άλλωστε το έχει πει και ο Γκάντι, “Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει το οφθαλμός αντί οφθαλμού, είναι να κάνει όλον τον κόσμο τυφλό”. Ούτε ο φανατισμός κατά της ακροδεξιάς βοηθά, θα πρέπει να εφεύρουμε άλλα όπλα, πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά και χωρίς μισαλλοδοξία για να πολεμήσουμε ό,τι θεωρούμε κακό και αρνητικό για την ανθρωπότητα.
Μόνο με αλήθειες και με πυξίδα την ανθρωπιά, μόνο με έγνοια να παραδώσουμε ένα καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας, μπορούμε να αποφασίσουμε και να δούμε ποιοι είναι οι “καλοί” πολιτικοί και ποιοι τα τέρατα. Ή τελοσπάντων ποιοι είναι οι “λιγότερο επικίνδυνοι”.
Και ναι, επαναλαμβανω, χωρίς μισαλλοδοξία ή φανατισμούς.
Ως θεία και ίσως μια μέρα ως μαμά (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία), ως άνθρωπος που πιστεύει με όλη του τη ψυχή πως τα παιδιά είναι ότι πιο κοντινό στο Θεό, αυτό που με ενδιαφέρει πάνω από όλα, όσον αφορά τον κόσμο μας, είναι αυτό που έχει πει ο αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής, ο ποιητής της ρωμιοσύνης και των ιδανικών, ο Γιάννης Ρίτσος: “Ένα παιδί μεγαλώνει. Ορκιστείτε να έχει το παιδί το ψωμί και το βιβλίο του. Να μάθει να γράφει το σ’αγαπώ…”
Ένα παιδί, οποιοδήποτε παιδί, οποιασδήποτε εθνικότητας, όπου κι αν βρίσκεται.
Να έχει ψωμί, βιβλίο, να μάθει να γράφει το σ’ αγαπώ.
Από την Παλαιστίνη μέχρι την Αφρική, από το Μεξικό μέχρι το Αφγανιστάν, σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Ειρήνη, παιδεία, ελευθερία!
Όσο δεν παραδίδουμε ένα καλύτερο κόσμο στα παιδιά, όσο δεν τους αξασφαλίζουμε οικονομική ασφάλεια, σωματική ασφάλεια, σωστή παιδεία, σεβασμό στο δικαίωμα να παραμείνουν παιδιά μέχρι τα 18 τους, όσο λοιπόν δεν είναι προτεραιότητα το παιδί, όσο στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά στο φασισμό και δημιουργούμε κόσμους δύο κατηγοριών, η ελπίδα ξεμακραίνει και οι Elon Musk με ναζιστικό χαιρετισμό θα αυξάνονται και θα χαριεντίζονται απροκάλυπτα.
Όταν είχε εκλεγεί ο Ομπάμα είχα γράψει σε παγκύπρια εφημερίδα ένα άρθρο μέσα από το οποίο -λίγο πολύ- ισχυριζόμουν πως όποιος και να είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ οι εξωτερικές πολιτικές παραμένουν οι ίδιες και δεν αποφασίζονται από τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά από την CIA. Το άρθρο είχε βασιστεί σε ιστορικά ντοκουμένα και βιβλία.
Σήμερα, λίγα χρόνια μετά, δεν πιστεύω το ίδιο.
Δεν ξέρω αν το Orange is the new black, δεν γνωρίζω αν με τον Τραμπ πλανητάρχη έρχονται οι μαύρες μέρες που λένε οι προφήτες των ΜΚΔ και όχι μόνο.
Ξέρω όμως πως ο καθένας από εμάς έχει μερίδιο στην ιστορία, με τις πράξεις του, με τα λόγια του και προπάντων με τη θέση που κρατά απέναντι στα όσα διαδραματίζονται, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Καλή θητεία στον Τραμπ, καλή τύχη στην ανθρωπότητα!
Υ.Γ Έζησα Νέα Υόρκη, αγάπησα την Αμερική, (ναι μπορείς να αγαπάς μια χώρα και να σιχαίνεσαι τις πολιτικές της), η δεύτερη μου πτυχιακή είχε θέμα την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και πάντα θα ελπίζω ότι μια μέρα η Αμερική θα αναγεννηθεί για το καλό των ανθρώπων της και της ανθρωπότητας, θα ποντάρω στην αναγέννηση της έτσι όπως πόνταρα και το 2020 σε ένα άρθρο μου με τίτλο “Η Δική μου Αμερική” ( εδώ )
Ναι, η ελπίδα πρέπει να πεθαίνει τελευταία, αδέλφια μου.
