Έτσι αποχαιρετούν τον πάτερ Αντώνιο τα εκατοντάδες πνευματικά του παιδιά…

Στο facebook και στη σελίδα «Πνευματικά Παιδιά π. Αντωνίου Τρούλλους» οι αναρτήσεις αγάπης και αποχαιρετισμού προς τον πάτερ Αντώνιο, που κοιμήθει σήμερα, πολλές.

Μερικές από αυτές:

Παππούλη μας Αντώνιε,
Ευχαριστούμε για το πόσο πολύ μας Αγάπησες!
Στέλλε και τώρα τις προσευχές μας στο Χριστό μας που τόσο πολύ Αγάπησες…
Εκεί ψηλά στον Ουρανό, στο Φως, νυν και αεί και εις τους αιώνας,
ας μας συνοδεύουν οι προσευχές σου…
Την ευχή σου να έχουμε.

Η φωτογραφία είναι από τον κήπο σου που τόσο πολύ αγαπούσες και φρόντιζες.🌸

Πατερουλη μου αγαπημένε, πάτερουλη μου.. έτσι σε έλεγα οποτε ερχόμουνα κοντά σου και σου πέρνα το χέρι φιλωντας το σκυβοντας πάντα ξεσπουσα σε κλάματα…κλαματα αληθινά, γοερά.. Νιώθοντας την λύτρωση.. Χωρίς να μπορώ πάντα σχεδόν να αθρωσω λέξη, μόνο σιωπή.. Ένιωθα ότι μόνο εσύ με καταλάβαινες, δεν με έκρινες, με στηριζες. Πάντα το βλέμμα σου κατεβασμένο, από ταπείνωση…πατερουλη μου αγαπημένε. Έχω τόσα πολλά να σου πω που δεν πρόλαβα.. Αλλά θα σε απόχαιρετισω από εδώ, δημόσια. Εξάλλου όλοι εν Χριστό αδελφοι είμαστε εδώ, και πνευματικά σου παιδιά! Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα καλέ μου πάτερουλη. Ήσουν ένας Άγιος ανάμεσα μας. Σήμερα τα πνευματικά σου παιδιά θρηνούν την κοίμηση σου! Πόσες οικογένειες κρεμωντουσαν από το πετραχηλι σου. Πόσους γάμους και οικογένειες κράτησες, με την προσευχή σου. Πόσους αρρώστους και πονεμένους βοήθησες, πολλά και αξία τα έργα σου!
Διανύουμε τους έσχατους καιρούς και τώρα πιο πολύ από ποτέ σε είχαμε ανάγκη..
Όμως ο ουρανός γιορτάζει. Η Παναγία μας που τόσο αγαπούσες σε περιμένει.. Τώρα από εκεί ψηλά θα μας προσέχεις. Δεν θα ξεχάσω τα τελευταία σου λόγια όταν ήρθα να σε δω, προχώρα κόρη μου, και μην φοβάσαι, είσαι σε καλό δρόμο, να συνεχίσεις έτσι…
Αιώνια σου ή μνήμη αγαπημένε μου πάτερουλη, καλήν ανάσταση. Εις το επανιδειν
Σαγαπω 🙏

Πέταξε η ψυχή σου εξπρές προς το ΦΩΣ παππούλη μου καλέ! Ν’ανταμωσει τον νυμφίο της που τόσο πολύ αγάπησε και υπηρέτησε με θυσιαστική αγάπη μέχρι τέλους!
Φτωχά τα λόγια μου να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι..Μια χαρμολύπη θα’λεγα.
Θλίψη που δε θα σε ξανά δω στην εδώ ζωή και χαρά που ξέρω πόσο χαρούμενος είσαι που πέταξες να δεις τον Χριστό μας! Ξέρω πως ο Χριστιανός δεν πρέπει να θλιβεται σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί δεν υπάρχει θάνατος..Προσπαθώ παππουλη μου να το αντιμετωπίσω με αυτό το φρόνημα. Θα θυμάμαι όλα όσα με διδαξες! Θα θυμάμαι την άπλετη αγάπη και συμπόνια που έβλεπα στα μάτια σου όταν δάκρυζα μπροστά σου. Έβλεπα ότι πονούσες μαζί μου και πάντα έβαζες πληθυντικό και μου έλεγες “θα προσπαθήσουμε κόρη μου”😥
Σε αγαπώ παππούλη μου και ήδη μου λείπεις αφάνταστα 😥 Ακόμη να το συνειδητοποιήσω..Ξέρω ότι θα πρεσβεύεις στον Κύριο για όλα τα πνευματικοπαιδια σου! Ξέρω ότι όταν σου φωνάζω θα είσαι μαζί μου! Ξέρω ότι θα είσαι πιο κοντά μου πλέον! Καλό Παράδεισο παππούλη μου Άγιε! Πανηγύρι στον ουρανό γίνεται σήμερα που θα σε υποδεχτεί!!! Εις το επανιδειν! 🙏❤😥

Για εκατοντάδες κόσμου από όλη την Κύπρο δεν ήταν απλώς ένας ιερέας, ήταν η αγιοσύνη σε προσωποποίηση, που κατάφερνε να απαλύνει το πόνο στις ψυχές των ανθρώπων με λίγα λόγια, με ένα βλέμμα. Με άγια, σοφά λόγια.

Για εμένα ήταν για πολλά χρόνια η πυξίδα μου, για τα πάντα. Από τα πολύ προσωπικά (κι αυτά που αφορούσαν έρωτες), μέχρι τα κοινωνικά (πχ περίοδος κορονοϊού), ακόμη και τα πολιτικά πολλές φορές (και απορούσα η πτωχή τω πνευματι «μα που τα ξερει όλα αυτα;»)

Πνευματικός μου πατέρας για πολλά χρόνια.

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν λίγους μήνες, στο σπίτι του, κλαμένη να του αφηγούμαι κάτι πάρα πολύ προσωπικό κι αυτός να με κοίτα με εκείνο το Άγιο βλέμμα που πραγματικά ήταν η αγιοσύνη σε προσωποποίηση….Και τα πολύτιμα λόγια του να είναι πυξίδα, για πολλοστή φορά.

Από το πρωί ακούω από αγαπητά μου πρόσωπα πως είναι εγωιστικό να κλαίμε γιατί ο πάτερ μας πήγε εκεί που του αξίζει, δίπλα στο θεό και θα μας βοηθά από εκεί. Το ξέρω.
Το ξέρω ότι είναι εγωιστικό να κλαίμε που έφυγε από ανάμεσα μας, αλλά εκατοντάδες άνθρωποι νιώθουν όπως εγώ : Με το θάνατο του χάσαμε την ανθρώπινη πυξίδα και δύναμη μας, χάσαμε την πολυτέλεια κι ευλογία να βλέπουμε και να μιλάμε με την Αγιοσύνη σε προσωποποίηση.

Τώρα πήγε σπίτι του, στον παράδεισο.

Και όπως μου είχε πει η γιαγιά μου, η καλόγρια, ο σκοπός όλων μας πρέπει να είναι να καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε το κλειδί για να πάμε κι εμείς σπίτι μας, όταν φύγουμε από εδώ.

Πάτερ Αντώνιε μας, εννά μας λείψεις! Πολλά! Πάρα πολλά!
Ήδη ο πόνος μας (ο εγωιστικός) εν πολλά μεγάλος που δε θα σε ξαναδούμε, δεν θα σε ξανακούσουμε.

Στις καρδιές μας θα είσαι, αιώνια!