H Λάρνακα αποχαιρετά μια γιατρό, μια ιδεολόγο, μια αγωνίστρια, ένα σπουδαίο άνθρωπο που έδωσε τις δικές της μάχες και κατά τη διάρκεια του ’74 και όχι μόνο, την Δρ Μαρία Χαπέση Μιχαηλίδου.
Το SkalaTimes μεταφέρει από το Πολιτικό Σύγγραμμα “Ιούλιος Αύγουστος 1974, Χρονικό της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας”, αυτούσιο ένα απόσπασμα με λόγια και αφήγηση κι από την ίδια τη Δρ Μαρία Χαπέση Μιχαηλίδου:
Γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας.
Φασιστική τρομοκρατία, έξαλλοι παροξυσμοί, απειλές την ώρα της εκτέλεσης του πιο ιερού καθήκοντος.
Ανάμεσα στους τιμημένους γιατρούς και γενικά το νοσηλευτικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, που έζησαν μέρα προς μέρα και ώρα προς ώρα το αίσχος της χούντας στο πραξικόπημα και εργάστηκαν σκληρά, είναι και η Δρ Μαρία Χαπέση Μιχαηλίδου, γενικός παθολόγος του Πανεπιστημίου του Καρόλου Πράγας.
Σαν γιατρός διακατεχόμενη από δημοκρατικά ιδεώδη και φιλοσοφικές αρχές, θεμελιωμένες στον ανθρωπισμό, πρόσφερε κι αυτή τις υπηρεσίες της όπως και άλλοι συνάδελφοί της στους πάσχοντες από την κατάρα του πραξικοπήματος. Γνώμονας, ένας και μόνος: πώς να μετριαστεί ο πόνος των πληγωμένων και να σωθούν από το κακό που αναπάντεχα τους βρήκε και τους τραυμάτισε. Αυτό όμως ήταν υπεραρκετό για να φέρει κι αυτή σε σύγκρουση -όπως και τους λοιπούς δημοκρατικούς γιατρούς του νοσοκομείου Λευκωσίας- με τον φασισμό.
«… Τί κάνετε εκεί μωρή; Περιθάλπεις τα σκυλιά του Μούσκου;» ούρλιαζε κυριολεκτικά ο αρχιφασίστας Ντάνος και με το πιστόλι στο χέρι μιλούσε στην Δρ Μιχαηλίδου τρίζοντας τα δόντια του. «Το βλέπω μωρή στα μάτια σας πως είστε όλοι Μούσκοι. Θα σας σκοτώσω όλους, όμως τώρα σας χρειάζομαι».
Ο κυνισμός και η υστερία του «υποπλοιάρχου» Ντάνου δεν περιγράφονται. Ενώ το Γενικό Νοσοκομείο ήταν γεμάτο από τραυματίες, έφερναν διαρκώς νέες δεκάδες πληγωμένων ανθρώπων. Η περίθαλψη τους όμως εφόσον επρόκειτο για μαχητές της Δημοκρατίας ήταν πολύ προβληματική, αν όχι και εντελώς αδύνατη. «Για τις τρομοκρατικές επεμβάσεις των ανθρώπων της χούντας κατά το πραξικόπημα, στο έργο των γιατρών και των νοσοκόμων έχουν γραφτεί ήδη πάρα πολλά στον τύπο. Τι να ιστορήσω εγώ άλλο πια, που δεν ελέχθει ή δεν γράφτηκε για την εβδομάδα εκείνη; Τις μέρες της ομαδικής τρομοκρατίας; Ή για όλες τις άλλες μαύρες μέρες του πολέμου, που επακολούθησαν;….»…. είπε η Δρ Μαρία Χαπέση Μιχαηλίδου, όταν συνομιλώντας με τον υπεύθυνο του «ΧΡΟΝΙΚΟΥ» της ζητήθηκε η γνώμη σαν αυτόπτη μάρτυρα των τραγικών γεγονότων.
«Εμένα με επέβλεπαν και με παρακολουθούσαν και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι σπούδασα στην Πράγα. Κάποιος χαφιές -που δυστυχώς εξακολουθεί ακόμη να κάνει αισθητή την παρουσία του στο περιβάλλον του νοσοκομείου- ενώ τρέχαμε εξαντλημένοι από την ασταμάτητη εργασία, μερόνυχτα, χωρίς ανάσα για να προλάβουμε για σοβαρή περίπτωση, ακούστηκε να λεει σε κάποιον άλλον “ε την ρε, εν τούτη που σπούδασε στην….Μόσχα”, δείχνοντας με στον συνομιλητή του».
Ένα πράγμα που θέλω να τονίσω είναι ότι υπάρχουν μεταξύ των γιατρών και των νοσοκόμων πολλοί αγέρωχοι υπερασπιστές της Δημοκρατίας. Αθόρυβα πρόσφεραν την εργασία τους και έσωσαν την ζωή πολλών, (κύριως ανδρών του Εφεδρικού), που οι φασίστες τραβούσαν κυριολεκτικά τους όρρους και διέκοπταν κι αυτή την μετάγγιση αίματος, για να πεθάνουν. Οι συνάδελφοι αυτοί -πολλοι αφανείς ήρωες- με κίνδυνο της δικής του ζωής αντιμετώπισαν τους αχρείους προδότες της χούντας, όταν τους διέτασσαν να θεραπεύονται μόνο «οι πραγματικοί Έλληνες» και να αφήσουν «να ψοφήσουν τα σκυλιά του Μούσκου».
Την Τετάρτη, 17.7.74, περί το μεσημέρι είχε ανακοινώθει ότι παραχωρούνται 2 ώρες άδεια απουσίας, για να πάμε, (ύστερα από τρία συνεχή μερόνυχτα αδιάκοπης εργασίας), στα σπίτια μας, να δούμε τα παιδιά, τους δικούς μας, που δε γνωρίζαμε οι περισσότεροι τι απέγιναν.
Θυμάμαι τότε πως όταν έφτασα στην έξοδο του Γενικού Νοσοκομείου ο Ντάνος μας αντιλήφθει. Άρχισε τότε να ουρλιάζει «προδότες που πάτε μωρή; Γυρίστε αμέσως πίσω. Προδότες δεν θα πάτε πουθενά!»
Κάθε τόσο μας αποκαλούσα προδότες και μας απειλούσε με εκτέλεση. Όμως όταν άρχισε ο πόλεμος με την τουρκική εισβολή, φάνηκε καθαρά για άλλη μια φορά ποιοι είναι οι προδότες και ποιοι όχι. Ενώ εμείς όλοι συνεχίζαμε την προσφορά της εργασίας μας και για τα νέα θύματα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης κατά της Κύπρου, οι «σούπερ πατριώτες» που μέχρι την προηγούμενη της εισβολής έκαναν επίδειξη όπλων και παλικαρισμών, διαμιάς έγιναν άφαντοι. Όχι φυσικά γιατί τράβηξαν για το μέτωπο, (πού κάτι τέτοιο για τους χουντικούς!) αλλά γιατί φόρεσαν αρκετοί άσπρες ποδιές παριστάνοντας ή τον γιατρό ή τον νοσοκόμο! Γελοία κυριολεκτικά ήταν η περίπτωση ενός απ’ αυτούς που την προηγούμενη της εισβολής έκανε τον παλικαρά, την επαύριον τον αντίκρισα τυλιγμένο σαν «Λάζαρο» μπροστά μου. Σε απορία μου πως έγινε έτσι, λέγοντάς του «Ω! σήμερα τραυματίας μέσα στο νοσοκομείο;» Μου απάντησε με νευρικότητα: «ε, εσιεις τίποτε απαίτησην;»
Λίμναζαν κυριολεκτικά σαν παράσιτα στο Γενικό Νοσοκομείο, ενώ τα παιδιά του εργαζόμενου λαού τα «μαρτίνια» πολεμούσαν στη πρώτη γραμμή για υπεράσπιση της πατρίδας».
Ο αδελφός της αείμνηστης γιατρού, ο γνωστός σκηνοθέτης Μιχάλης Χαπέσης ο οποίος διαπρέπει στο Λονδίνο, έγραψε στο προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:
«Έφυγε σήμερα από την ζωή μετά από εγκεφαλική αιμορραγία ο ποιο σημαντικός άνθρωπος που φώτισε τον δρόμο μου από τότε που γεννήθηκα μέχρι και σήμερα, ο μόνος άνθρωπος που μαζί με τους καθηγητές μου με δίδαξαν αρχές, ηθική, αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση, αυταπάρνηση, φιλότιμο και άλλα πολλά και αναρίθμητα που κάποιοι τα λεν αξίες. Αν ποτέ ξέφευγα από τον δρόμο μου, με έπιανε πανικός μόλις σκεφτόμουν «μα τι θα σκεφτεί για μένα». Αυτός ο άνθρωπος ήταν η αδελφή μου Μαρία η οποία υπηρέτησε σαν γιατρός στις πρώτες βοήθειες του Νοσοκομείου Λάρνακας για δεκαετίες ολόκληρες. Αδελφή, σύζυγος, μάνα, γιαγιά, θεία… από όπου και αν υπηρέτησε τη ζωή και την κοινωνία ήταν πάντα ασυμβίβαστη σε θέματα αρχών. Ήταν 17 χρονών όταν γεννήθηκα και ειμαι 66. Δεν θα πω αιώνια της η μνήμη διότι αυτές οι δύο λέξεις δεν χωρούν αυτό που νιώθω και θέλω να πω. Στο καλό Μαρία μου, φίλα μου την Προδρομουλα, αγκάλιασε τον μπαμπά και την μαμά μας και πες τους ότι είμαι καλά, ότι οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι, στρατός ολόκληρος τα παιδιά τα εγγόνια και δισέγγονα. Καλό ταξίδι».
Η ΠΟΓΟ ΕΓΡΑΨΕ: «Η ΠΟΓΟ με βαθύτατη θλίψη, ανακοινώνει τον θάνατο της συναγωνιστριας Μαρίας Θ. Μιχαηλίδη Χαπέσιη.Η μ Μαρία σπούδασε ιατρική και δούλεψε για πολλά χρόνια στα νοσοκομεία Λευκωσίας και Λάρνακας. Ήταν παντρεμένη με τον συν.Θάσο Μιχαηλίδη, από την Αθηαίνου, πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ Λάρνακας. Απέκτησαν τρία παιδιά την Μόνικα, την Νάταλι και τον Μαρίνο. Η κηδεία της μ. Μαρίας θα γίνει το Σάββατο, 15.2.2025, στην εκκλησία του Αγ, Παντελεήμονα στο Μενεού, η ώρα 11:00. εισφορές αντί στεφάνων θα γίνονται για το Σωματείο “Μάνα” . Το Ε.Σ της ΠΟΓΟ Λάρνακας,το οποίο και υπηρέτησε για πολλα χρόνια ως στέλεχος αλλά και ως μέλος στα σώματα του,εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στον σύζυγο, στα παιδιά της μ. Μαρίας καθώς και σε όλη την οικογένεια. Η συν. Μαρία μέχρι τέλους στήριξε με όλες τις τις δυνάμεις το Γυναικείο Κίνημα ΠΟΓΟ τις αξίες και τα ιδανικά του. Εδωσε μαζί με άλλες συναγωνίστριες πολλούς αγώνες για την ισοτιμία της Γυναίκας σε όλους τους τομείς».
Σε ανάρτηση της η Επαρχιακή Γραμματέας ΑΚΕΛ Λάρνακας Χρυστάλλα Αντωνίου έγραψε: «Ευχή να μπορούσαμε να σου μοιαζαμε στο ελάχιστο… Προσωποποιηση του ΕΜΕΙΣ… Στο καλό συντρόφισσα… Συλληπητηρια και δύναμη στην αγαπημένη σου οικογένεια…»
- Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου στις 11:00 πμ στον Ιερό Ναο Αγίου Παντελεήμονα στο Μενεού.
Η οικογένεια θα δεχθεί συλληπητήρια στην εκκλησία από τις 10:30 πμ.
Παράκληση της οικογένειας, αντί Στεφάνων να γίνονται εισφορές στο Σωματείο ΜΑΝΑ, που θα εκπροσωπείται στο προαύλιο της εκκλησίας.
