Επικήδειος από τη Σκεύη Κουκουμά Γ.Γ της ΠΟΓΟ για τη Μαρία Χαπέσιη- Μιχαηλίδου
Μενεού 15/2/2025
Αγαπητοί φίλοι, συναγωνιστές, συγγενείς,
Στεκόμαστε σήμερα εδώ, με βαθιά θλίψη αλλά και με απέραντο σεβασμό, για να αποχαιρετήσουμε τη Μαρία Χαπέσιη Μιχαηλίδου, μια γυναίκα που σημάδεψε με τη ζωή και το έργο της το Γυναικείο Κίνημα και την κοινωνία μας. Μια γυναίκα που δεν υπήρξε απλώς παρούσα στους αγώνες για την ισότητα, αλλά πρωταγωνίστρια στους καθημερινούς αγώνες για στήριξη κάθε ανθρώπου που είχε ανάγκη.
Η Μαρία δεν ήταν μόνο μια εξαιρετική γιατρός, μια ακούραστη επιστήμονας που προσέφερε ανιδιοτελώς στον συνάνθρωπο. Ήταν επίσης μια δυναμική και αφοσιωμένη αγωνίστρια, που έδωσε την ψυχή της για την κοινωνική δικαιοσύνη και την πρόοδο. Η φωνή της ακουγόταν πάντα καθαρή, σταθερή και αμετακίνητη όταν υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των γυναικών, όταν διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους.
Η Μαρία γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1942 στον Άγιο Αμβρόσιο Κερύνειας. Ήταν η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια της, κόρη ενός φθαρτεμπόρου. Από μικρή έμαθε τι σημαίνει αγώνας και αξίες. Σπούδασε ιατρική στην Πράγα, όπου γνώρισε και τον σύντροφο της ζωής της, τον Θάσο Μιχαηλίδη. Μαζί δημιούργησαν μια οικογένεια βασισμένη στην αγάπη, τον αλληλοσεβασμό και την κοινή τους αφοσίωση στα ιδανικά της κοινωνικής προσφοράς. Απέκτησαν τρία παιδιά, τη Νάταλι, τη Μόνικα και το Μαρίνο.
Για να γνωρίσεις τη Μαρία αρκεί να μετροφυλλίσης το Χρονικό της σύγχρονης Κυπριακής Τραγωδίας, μια έκδοση του ΑΚΕΛ για τα γεγονότα του Ιούλη-Αυγούστου. Η Μαρία εργαζόταν ώς γιατρος στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας τότε και εργάστηκε σκληρά για να περιθάλψουν τους τραυματίες του πραξικοπήματος, “Φασιστική τρομοκρατία, έξαλλοι παροξυσμοί και απειλές την ώρα της εκτέλεσης του πιο ιερού καθήκοντος, ήταν τα λόγια της”. Ήταν μια από τις τιμημένες γιατρούς και του νοσηλευτικού προσωπικού που έζησαν το αίσχος της Χούντας και του
πραξικοπήματος τη ΕΟΚΑ Β. «Τι κάνεις εκεί μωρή, περιθάλπεις τα σκυλιά του Μούσκου; Μόνο τους πραγματικούς Έλληνες να φροντίζεται» ούρλιαζε ο Αρχιφασίστας υποπλοίαχος Ντάνος. Θα σας σκοτώσω όλους, όμως τώρα σας χρειάζομαι». Την Μαρία την παρακολουθούσαν ιδιαίτερα αφού είχε σπουδάσει στην Πράγα και ήταν αριστερή. Ενώ όλοι έτρεχαν εξαντλημένοι μερόνυκτα για να κοιτάξουν τους τραυματίες, δεν της επέτρεψαν μετά από 3 συνεχόμενες μέρες εργασίας να πάει στο σπίτι της για να δεί τι γινόταν η οικογένεια της. Ενώ όπως διηγείται η Μαρία, μόλις έγινε η εισβολή, οι σούπερ πατριώτες έγιναν άφαντοι ενώ άλλοι ντύθηκαν τραυματίες.
Τα θυμίζω γιατί αυτά στιγμάτισαν τη Μαρία και την έκαναν ακόμα πιο μαχητική αγωνίστρια της Δημοκρατίας, ενάντια σε όλους όσους πρόδωσαν και κατάστρεψαν την Κύπρο.
Ως γιατρός, υπηρέτησε για δεκαετίες στο νοσοκομείο Λάρνακας, στις Πρώτες Βοήθειες, πάντα δίπλα στον ασθενή με γνώση, ευθύνη και ανθρωπιά. Ήταν ακούραστη, δυναμική, πάντα γεμάτη ενέργεια, και υπερασπιζόταν τους ασθενείς της με πάθος και αφοσίωση.
Έχω σταχυολογίσει από το διαδίκτυο μερικές από τις αναρτήσεις αποχαιρετισμού της Μαρίας.
«Ποτέ δεν θα την ξεχάσουμε, συνεργαστήκαμε τόσο όμορφα για αρκετά χρόνια στις Πρώτες Βοήθειες του Νοσοκομείου. Ήταν πολύ Δυναμική, Άξια και με Πολλή Ενέργεια!»
«Αυτό το χαμόγελο εξέπεμπε όλη τη καλοσύνη, τη ανθρωπιά της και τη μεγάλη της
καρδιά »
«ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία! Εξαιρετική Γιατρός , Εξαιρετικός Άνθρωπος που ήταν Γιατρός/Σύμβουλος/Ψυχολόγος μας για πάρα πολλά χρόνια. Η γιατρός που μπορούσες να χτυπήσεις την πόρτα της όποια ώρα την χρειαζόσουν.»
«Εξαίρετη γιατρός, σπουδαίος άνθρωπος, όντως ασυμβίβαστη με το κατεστημένο!
Αντάρτης και ατρόμητη. Ποτέ δεν φοβήθηκε να πει την αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος!
Υπερασπιζόταν τους ασθενείς της χωρίς φόβο επιμένοντας στο σωστό.»
Στην ΠΟΓΟ, υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση, αγωνιζόμενη για την ισότητα των φύλων και την ενδυνάμωση των γυναικών. Δεν υποχώρησε ποτέ μπροστά στις δυσκολίες. Πάντα με το χαμόγελο και την καλοσύνη της, αλλά και με τη μαχητικότητα που τη διέκρινε.
Η Μαρία ήταν για χρόνια μέλος της Επαρχιακής Γραμματείας και του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΠΟΓΟ Λάρνακας, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΓΟ, καθώς και μέλος του Συνδέσμου Γυναικών Επιστημόνων. Από όλα αυτά τα πόστα, η Μαρία έπαιρνε τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα για να τα φέρει εις πέρας με την μεγαλύτερη επιτυχία, να εκφράσει την άποψη της πως ο ρόλος της ΠΟΓΟ για στήριξη και ενδυνάμωση της γυναίκας θα είναι πιο αποτελεσματικός, πως θα βοηθήσει να πάρει η γυναίκα της Κύπρου τη θέση που της αξίζει στη κοινωνία.
Ως ενεργό και δραστήριο μέλος του ΑΚΕΛ, στήριξε τις αξίες και τα ιδανικά του, δίνοντας αγώνες για τον μέλλον του τόπου μας, για τη λύση του κυπριακού, για την πρόοδο και ευημερία του λαού μας.
Σήμερα, η απουσία της αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όμως, η κληρονομιά της είναι βαθιά χαραγμένη στις ζωές όλων μας. Στους συντρόφους, στους συναγωνιστές της, στους ασθενείς της, στην οικογένειά της. Τα λόγια της, οι πράξεις της, το πάθος της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά θα συνεχίσουν να μας καθοδηγούν.
Από μέρους του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στον αγαπητό μας Θάσο, στα παιδιά σου Ναταλι, Μόνικα και Μαρίνο και στα εγγόνια σου.
Μαρία μας, σε αποχαιρετούμε εκφράζοντας σου το σεβασμό και την απέραντη εκτίμηση μας για όλα όσα έχεις προσφέρει σε όλους μας.
Οι αγώνες συνεχίζονται, θα κρατήσουμε τις αρχές και τις αξίες σου ζωντανές.
Καλό σου ταξίδι.
Αιωνία σου η μνήμη.
