«Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα»
Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Σε ένα κόσμο που χάνεται στα μικρά και στις μικρότητες, στα εφήμερα και ρηχά, στα μη καλά και μόνο συμφέροντα, σε ένα κόσμο που οι αξίες και τα ιδανικά μοιάζουν με χαζομάρες αργόσχολων, σε ένα κόσμο που πίσω από κάθε πράξη ανιδιοτέλειας ψάχνει το “γιατί” σε ένα κόσμο που οι κενοί “διάσημοι” βρίσκονται μονίμως κάτω από τους προβολείς και οι “άσημοι” σπουδαίοι σε μια γωνιά μακριά από τα ΜΚΔ και τους προβολείς, να πασκίζουν να κάνουν το κόσμο καλύτερο, μέσα από μικρές ή μεγάλες πράξεις, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, σε ένα τέτοιο κόσμο, είναι σημαντικό να αναμετριόμαστε με την ύπαρξη μας καθημερινά και πριν δακτυλοδείξουμε τους απέναντι να αναλογιστούμε τι κάνουμε εμείς για να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος.
Και με ποιο τρόπο κάνουμε, ό,τι κάνουμε.
Αν βάζουμε μπροστά το μεγάλο μας ευατό (που λέει κι ο αγαπημένος Χαραντινιώτης) ή τον μικρό. Γιατί όλοι, ανεξαιρέτως, αποτελούμαστε από μεγάλους και μικρούς εαυτούς. Το θέμα είναι ποιο εαυτό βάζουμε μπροστά με πράξεις. Σαν εκείνη την ιστορία με τους δύο λύκους, που τόσο αγαπώ.
«Ένα βράδυ, ένας γέρος (Ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε: “Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δύο λύκων” που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.”
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
“Ποιος λύκος νικάει;”
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε: “Αυτός που ταΐζεις παιδί μου, αυτός που ταΐζεις”».
Σημασία, στο τέλος της ημέρας, έχει αν αγωνιζόμαστε για τα μεγάλα, αυτά για τα οποία η ψυχή μας θα είναι πάντα ταπεινά περήφανη. Όπως πχ για μια αγάπη μη συμφέρουσα στην οποία καταθέτουμε το για πάντα μας, ή για ένα κοινωφελή αγώνα χωρίς προσωπικό συμφέρον για το κοινό καλό, ή μια πράξη αλληλεγγύης για το συνάνθρωπο μας, χωρίς να το διατυμπανίζουμε, ή οτιδήποτε άλλο το οποίο ο Θεός θα μπορεί να το καταχωρήσει στα θετικά μας, για να το χρησιμοποιήσει στη τελική μας βαθμολογία.
Στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει αν προσπαθούμε για τα μεγάλα, ή αν πνιγόμαστε στα μικρά, με μικρότητες ή άλλους τρόπους.
Μια καλή πυξίδα, για μένα προσωπικά, για να με προσανατολίζει, είναι η λογοτεχνία και η ποίηση -και όχι μόνο. Γι αυτό κλείνω το σημερινό editorial με ένα ποιήμα του Λειβαδίτη.
(Το σημερινό editorial μου είναι αφιερωμένο σε κάποιον που ξέρω καταβάθος ότι αγωνίζεται για τα μεγάλα, σε κάποιον που ξέρω με όλη μου τη καρδιά πως εμπεριέχει το ΚΑΛΟ, σε κάποιον που θα πιστεύω στο φως του, για μια αιωνιότητα και κάτι μέρες κι ας μη ξαναμιλήσουμε ποτέ!
Σε κάποιον που λανθασμένα πίστεψε πως αυτό που νιώθω είναι μια γρίπη, που θα περνούσε).
Τάσος Λειβαδίτης, «Αλλά τα βράδια»
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου ’ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες.
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου…
Δως μου το χέρι σου…
