Του Γιώργου Μιχαηλίδη
(Ο Γιώργος είναι από τη Λάρνακα, φοιτητής στην Αγγλία)
28/02/2025: Δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ο απανταχού Ελληνισμός στέκεται σαν ατσάλινη ασπίδα απέναντι στο άδικο και τη συγκάλυψη.
Γράφω αυτές τις σκέψεις μέσα απ’ το βαγόνι ενός τρένου… Γράφω και σκέφτομαι όλους εκείνους που βρίσκονταν σε μια παρόμοια θέση, τέτοια μέρα, δύο χρόνια πριν. Όλους εκείνους που επιβιβάστηκαν ξέγνοιαστοι, περιμένοντας στο τέλος της διαδρομής να συναντήσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Γονείς, αδέλφια, φίλους…
«Μαμά ξεκίνησε το τρένο χωρίς καθυστέρηση. Σε δύο ώρες φτάνουμε»,
«Μπαμπά έχει πολύ θόρυβο και δεν μπορώ να μιλήσω, μην ανησυχείς, θα σε πάρω όταν φτάσω»,
«Αγάπη μου ξεκινήσαμε, θα τα πούμε στο σπίτι».
Και ύστερα-
Κενό. Σιωπή.
Το ίδιο κενό που με κατακλύζει ακόμη και σήμερα καθώς ανασύρω στη μνήμη μου το τραγικό έγκλημα που διαπράχθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Το ίδιο μούδιασμα που παραλύει το σώμα καθώς συνειδητοποιώ ότι από τύχη δεν ήμουν και εγώ μέσα σ’ εκείνο το τρένο.
Μόνο που πλέον δεν υπάρχει σιωπή. Όχι, κάθε άλλο.
Ηχεί η φωνή εκείνης της Μάνας που ορθώνει το ανάστημά της μπροστά σε όσους κινούν τα νήματα της συγκάλυψης.
Ηχεί η φωνή των συγγενών που ακόμη περιμένουν εκείνο το τηλεφώνημα από τους αγαπημένους τους για να ακούσουν ότι έφτασαν καλά.
Μα πιο δυνατή, πιο βροντερή απ’ όλες, ηχεί η φωνή της Ελλάδας.
Της Ελλάδας που απαιτεί δικαίωση για τα παιδιά της, που δεν ξεχνά, που στέκεται βράχος πλάι στην τραγική φιγούρα εκείνης της Μάνας, που παλεύει για την λύτρωση των 57 ψυχών που έμελλε να γίνουν τα όνειρα τους στάχτη και αποκαΐδια στις ράγες ενός τρένου.
Της Ελλάδας που μάχεται για τη Δικαιοσύνη.
Σήμερα λοιπόν, 2 χρόνια μετά, αυτές οι φωνές θα ηχήσουν απ’ άκρη σ’ άκρη της γης.
Απ’ την καρδιά της Αθήνας μέχρι τη Λάρνακα, και απ’ την Κορέα μέχρι την Αυστραλία, η κραυγή του ελληνικού λαού θα ακουστεί σε 372 σημεία του πλανήτη.
Σήμερα, ο απανταχού Ελληνισμός θα σταθεί σαν ατσάλινη ασπίδα απέναντι στο άδικο και την ασφυκτική πραγματικότητα που βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων.
Μπροστά σε μια εξουσία που νίπτει τας χείρας της σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, ας γίνουμε όλοι, ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι, ένα κομμάτι αυτής της ασπίδας.
Το οφείλουμε στους 57 συνανθρώπους μας που χάθηκαν τόσο άδικα εκείνο το βράδυ, αλλά και σε όσους έμειναν πίσω, αφήνοντας ένα κομμάτι της ψυχής τους μέσα σε εκείνα τα βαγόνια.
Εις μνήμην.
