SkalaTimes
Στο κάλεσμα της ιστορίας, στις 28 Φεβρουαρίου 2025, για τη σύγχρονη τραγωδία των Τεμπών, η Λάρνακα ήταν παρούσα!
Η Λάρνακα χθες ένωσε τη φωνή της με τις 388 πόλεις σε όλο το κόσμο και φώναξε πως απαιτούμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Πως τη συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος δεν θα την ανεχτούμε!
Στη συγκέντρωση που ξεκίνησε στις 17:00 στη Πλατεία Ευρώπης, ανάμεσα στους εκατοντάδες κόσμου, ήταν και βουλευτές Λάρνακας και Αμμοχώστου, ο Δήμαρχος Λάρνακας Ανδρέας Βύρας, ο Δήμαρχος Δρομολαξιάς – Μενεού Κύπρος Ανδρονίκου, Αντιδημάρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι, καλλιτέχνες και πολλοί άλλοι.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού να ακούγεται από τα μεγάφωνα, την ομιλία που η “μάνα σύμβολο” ανέγνωσε κατά τη χθεσινή μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα.
Ακολούθησε μια σύντομη ομιλία από τη δημοσιογράφο Γιώτα Δημητρίου
Βγαίνουμε στους δρόμους σήμερα, 389 πόλεις σε Ελλάδα, Κύπρο, Αγγλία, Ολλανδία, Αυστραλία και τόσες άλλες χώρες, για να φωνάξουμε το αυτονόητο, πως κανένας δεν έχει το δκαίωμα να βάζει το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα και δεν μπορεί, να συγκαλύπτει ένα έγκλημα και την ίδια ώρα να χλευάζει τους συγγενείς των θυμάτων.
Βγαίνουμε στους δρόμους σήμερα γιατί τα γεγονότα ουρλιάζουν πιο δυνατά από τα λόγια κάποιων.
Είναι γεγονός πως 57 άνθρωποι πέθαναν από εγκληματική αμέλεια.
Είναι γεγονός πως 8 στους 10 ανθρώπους σήμερα στην Ελλάδα πιστεύουν πως γίνεται συγκάλυψη του εγκλήματος.
Είναι γεγονός πως τα ερωτήματα είναι πολλά και αντί να δοθούν απαντήσεις υποτιμούν την νοημοσύνη μας και μας μιλούν για κομματικά παιχνίδια.
Είναι γεγονός πως το έγκλημα στα Τέμπη ήταν το αποτέλεσμα των πολιτικών τακτικών που βάζουν το κέρδος και την αναξιοκρατία πάνω από την ασφάλεια και τις ζωές των ανθρώπων.
Είναι γεγονός πως τα παιδιά πριν καούν ζωνταντά φώναζαν ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ.
Είναι γεγονός πως σε αυτή τη σύγχρονη τραγωδία υπήρξε ύβρις, άτη, νέμεσις και αναμένουμε να έρθει η τίσις, όχι για εκδίκηση αλλά για δικαιοσύνη.
Σε αυτή τη σύγχρονη τραγωδία βγαίνουμε στους δρόμους για την δικαίωση των 57 νεκρών, για να στείλουμε το μήνυμα πως η Καρυστιανού και όλοι οι συγγενείς των θυμάτων δεν είναι μόνοι τους, είμαστε δίπλα τους.
Σε αυτή τη σύγχρονη τραγωδία βγαίνουμε στους δρόμους για να φωνάξουμε πως κανένα σύστημα δεν μπορεί να βάζει το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Σε αυτή τη σύγχρονη τραγωδία που τα γεγονότα, δύο χρόνια μετά το έγκλημα, μοιάζουν με ταινία θρίλερ: βλέπουμε από τη μία τη μαφία της εξουσίας και από την άλλη τους συγγενείς των θυμάτων και το μεγαλύτερο ποσοστό του λαου, που αγωνίζονται για δικαιοσύνη, σε αυτή τη σύγχρονη τραγωδία θα κερδίσει ο λαός, το δίκαιο! Γιατί από αρχής κόσμου αυτό γίνεται, ο Καζαντζάκης έχει πει: “Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος —αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος— σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.”
Μέχρι να νικήσουμε το κακό και το άδικο, και να έρθει η δικαιοσύνη, θα ενώνουμε τις φωνές μας με τους συγγενείς των θυμάτων και θα φωνάζουμε για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Στη συνέχεια ο Ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Διανέλλος διάβασε ένα ποιήμα στα κυπριακά, του παραλιμνίτη Ανδρέα Κουτσόλουκα, που έχει μελοποιηθεί και το ερμηνεύει ο Στέφανος Πελεκανής.
Κύριε Πλάστη Του Παντός
Τζιαι Ποιητή του κόσμου
Ακρόαση στα λόγια μου
Παρακαλώ σε Δώσ’ μου
Όπως ο κάθε άνθρωπος
Σκέφτεται το παιδίν του
Για να ‘χει το καλλύττερο
Μέλλον για τη ζωήν του
Τζι’ αφού είμαστεν περαστικοί
Ούλοι σε τούντην πλάση
Ίντα καρκιά τζιαι ποια ψυσιή
Μπόρει να τα περάσει
Πλάστη μου τζιαι Συγχώρα με
Τζι’ Ήσυχο θα Σ’ αφήκω
Έβρε τζιείνους που χάθηκαν
Άδικα των αδίκων
Τζιαι Δώκε Παναγία μου
Δύναμη των γονιών τους
Αφού Ξέρεις τζιαι Ένιωσες
Τον πόνο τον δικόν τους
Για τζιείνους που εφύασιν
Τζι’ εν θα ξανά στραφούσιν
Με τρένο στον Παράδεισον
Ψηλά τους καρτερούσιν
Στη συνέχεια η Όλγα Τσακμάκη απήγγειλε ένα απόσπασμα από το ποιήμα “Δικαιοσύνη” του Ουίσταν ΄Ωντεν.
Δικαιοσύνη, λένε οι κηπουροί, είναι ο ήλιος,
Η δικαιοσύνη είναι αυτή
Που όλοι οι κηπουροί υπακούν
Αύριο, σήμερα και χθες.
Δικαιοσύνη είναι η σοφία των παλαιών,
Οι παππούδες που τιμωρούνε κουρασμένα.
Τα εγγόνια που ορθώνουν τη φωνή τους,
Δικαιοσύνη είναι οι αισθήσεις των νέων.
Δικαιοσύνη, λέει ο δικαστής καθώς κοιτάζει κάτω από τη μύτη του,
Μιλώντας καθαρά και αυστηρά,
Δικαιοσύνη είναι όπως σας έχω ξαναπεί,
Δικαιοσύνη είναι όπως ξέρεις υποθέτω,
Δικαιοσύνη είναι, αλλά επιτρέψτε μου να το εξηγήσω άλλη μια φορά,
Δικαιοσύνη είναι η δικαιοσύνη.
Ωστόσο, οι νομοταγείς μελετητές το λένε:
Η δικαιοσύνη δεν είναι ούτε λάθος ούτε σωστή,
Η δικαιοσύνη είναι μόνο εγκλήματα
Τιμωρημένα από τόπους και από χρόνους,
Δικαιοσύνη είναι τα ρούχα που φοράνε οι άνθρωποι
Οποτεδήποτε, οπουδήποτε,
Η δικαιοσύνη είναι το Καλημέρα και το Καληνύχτα.
Άλλοι λένε, η δικαιοσύνη είναι η μοίρα μας.
Άλλοι λένε, η δικαιοσύνη είναι το κράτος μας.
Άλλοι λένε, άλλοι λένε
Πως δικαιοσύνη δεν υπάρχει πια,
Πως έφυγε κάπου μακριά.
Και πάντα το βροντερό θυμωμένο πλήθος,
Πολύ θυμωμένο και πολύ βροντερό,
Λέει: Δικαιοσύνη είμαστε εμείς.
Μετά την Όλγα, ο θεατρολόγος Σπυρίδωνας ΠΚ Σπύρου απήγγειλε ένα ποίημα με τίτλο «Η στάχτη των νεκρών παιδιών» της Κατίνας Βλάχου, από τη Κέρκυρα.
Η στάχτη των νεκρών παιδιών
Η στάχτη των νεκρών παιδιών
έχει κιόλας πετάξει
στα κορφοβούνια των Τεμπών.
Μάταια προσπαθείτε
με αναλγησία και κυνισμούς
το διάτρητο σεντόνι
το έγκλημα να κρύψετε.
Ηχείτε οικτρά μόνοι.
Η στάχτη των νεκρών παιδιών
μαύρισε τις ψυχές μας.
Θυμός γίνηκε ο πόνος μας
και ο θυμός φουντώνει.
Τρίζει όπως τα θεμέλια σας.
Μοιραία θα χαθείτε.
Σωπάστε και κρυφτείτε.
Οικτρά ένοχοι ηχείτε.
Μετά τον Σπυρίδωνα ο ηθοποιός Ονησίφορος Ονησιφόρου διάβασε ένα ποίημα της Χαρούλας Βερίγου από την Κρήτη και στη συνέχεια ένα κείμενο που έγραψε ο γνωστός συνδημότης μας Αντώνης Κότσης.
Πίκρα, θυμός, δάκρυα, οργή, ντροπή κι οδύνη,
το στέρφο μέλλον, που ζητά δικαιοσύνη,
τη νύχτα του Φλεβάρη, που είχε ο Χάρος, ελευθέρας,
«μη με λησμόνει»,
φωνές στο χώμα, και το χρέος, να συντίψουμε το τέρας.
Πολιτικάντηδες, λογάδες, και σκουλήκια πλεονέχτες,
αλάθευτα ο καπνός δείχνει τους φταίχτες,
μνήμα, το μνήμα, θα μετρήσουμε τ’ ανάστημα,
λαμπάδες σώματα,
θυσία στα τραίνα, στα συμφέροντα σας, τ’ άτιμα.
Όσο εσύ, ταμπουρωμένος μες την ύβρι και το ψέμα
γυρεύεις τρόπους, να σωθείς απ’ τ’ άγιο αίμα,
απ’ το μεδούλι των ονείρων μας, τρως χρόνια,
μα δεν θα γίνουμε,
στη βρόμικη σκακιέρα σου, τα πιόνια.
Ζητά η καρδιά μας, ό,τι η δική σου τρέμει,
τα χίλια δίκια που γυρίζουν στην ανέμη,
αυτή η κόκκινη κηλίδα, δεν θα σβήσει από το χάρτη,
γέννησε άγρια πουλιά,
εσύ, στα Τέμπη, δεν θα βρεις συγχωροχάρτι.
Πηχτό ξεχύνεται το αίμα, βράζει ο κάμπος,
κοντάρια γίναν οι ψυχές, τού ήλιου σάμπως,
κινήσαν, να χαλάσουν της χαράς, το πανηγύρι,
φωτιές στις ράγες,
αύριο θά ’χουν, το παιδί σου μουσαφίρη.
Σημάδια πένθιμα, αποκαΐδια στα βαγόνια,
κλειδιά, βαλίτσες, τα καμένα τους κορδόνια,
καρβουνοφάης, τη σοδειά ήρθε να μετρήσει,
είδες τα μάτια του φονιά,
πού ’χε ξεδιάντροπα τα νιάτα μας θερίσει.
Νέα συνθήματα, απεργίες και πορείες,
δεν είναι δώρα οι ζωές σε λοταρίες,
θρηνεί μια μάνα, στου κουφού καιρού τα βάθη,
ανάθεμα, όποιος είσαι,
άκου, άκου, πριν ανοιχτούν και άλλοι τάφοι.
Νικήθηκε ο τόπος απ’ τον πόνο, τί γυρεύεις;
γυρίζει η σβούρα, ψέματα λένε, λένε, μην πιστεύεις,
και χτες, και σήμερα, αλλάζουν στην καρέκλα πάντα οι ίδιοι,
γύρνα την πλάτη,
μην τους φοβάσαι, χάλασέ τους, το τρισάθλιο παιχνίδι.
Το κείμενο του Αντώνη Κότση εδώ
Μετά τον Ονησίφορο το λόγο πήρε η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Μαρία Χριστοδούλου η οποία διάβασε στίχους που έγραψε η ίδια, (για τη τραγωδία στα Τέμπη) και που έχουν μελοποιηθεί, με τίτλο “Φέρτε μου τύμπανα”. Μετά την απαγγελία έπαιξε το τραγούδι.
Ακολούθησε η ανάγνωση των ονομάτων των 57, από τον Ονησίφορο Ονησιφόρου και το Γιάννη Διανέλλο, μετά από κάθε όνομα ο κόσμος φώναζε παρόν / παρούσα.
Η εκδήλωση έκλεισε με συνθήματα, αλλά και με επιλεγμένα τραγούδια που έχουν σχέση με τα Τέμπη, ενώ ανάμεσα στα τραγούδια ήταν και δύο συνδημοτών μας, του Σάββα Κέττηρου και του Ανδρέα Μωυσέως.
Μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν στη συγκέντρωση στη Λάρνακα:
“Να λέει ένα παιδί δεν έχω οξυγόνο, αυτό είναι που κάνει το κράτος δολοφόνο”
“Το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφθεί, όλων των νεκρών θα γίνουμε η φωνή”
“Δικαιοσύνη”.
Τον συντονισμό της εκδήλωσης έκανε ο νομικός και ποιητής Παύλος Ανδρέου, ο οποίος απήγγειλε και ένα δικό του ποιήμα για τα Τέμπη, με τίτλο “Σκονάκι Θανάτου”.
Ονειρεύτηκε εις μάτην
μια VIP θέση σε βαγόνι ασφαλείας
την αμαξοστοιχία να σφυρίζει
προς τον τελευταίο σταθμό.
Ο ασύρματος ξέβρασε παράσιτα
εξωγήινων συγχορδιών
εκπέμποντας κλήση για θητεία
σε άχρωμη ζώνη.
Οι άμυνες κατέρρευσαν
τσιγάρο σβησμένο πρόχειρα
με μια σοβαρή κουβέντα.
Το όπλο στα χέρια του
βαριά υπόσχεση
το κλικ της σκανδάλης
σπρωγμένο για μάχη.
Τότε οι συνεπιβάτες τον σταμάτησαν.
«Είσαι ο εθνικός μας ποιητής»
ψιθύρισαν με τα μάτια
στυλωμένα στο κενό.
Προσφέρθηκε το σκονάκι του θανάτου
σε χαρτί από ξυλόλιο αλλά εκείνος
με μια ψυχή που έβραζε καζάνι
πέταξε στα μούτρα τους: «Ντροπή».
Τα χείλη των νεκρών αγιάστηκαν.
Η οθόνη ανέβασε τον θίασο της εσχάτης προδοσίας.
Το πάνελ υπερψήφισε τη στιγμή.
Η τηλεθέαση κάρφωσε το ταβάνι.
Μπαμ μπαμ τα χειροκροτήματα.
Σφαίρες που γυαλίζουν στον αέρα.
Οι βουλευτές
σφραγίδες, βλέμματα σβηστά
επικύρωσαν το αναπόφευκτο.
Κι αυτός
μπροστά στην ερημιά της προσοχής
κομμάτιασε τα φώτα της ψυχής του
σε μια κοιλάδα ψεμάτων
μπαζωμένη.
