Τον Δεκέμβριο του 1993, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το σενάριο του Στίβεν Ζαϊλίαν, βασισμένο στη νουβέλα Schindler’s Ark του Τόμας Κενάλι, έχοντας στη διάθεση του τρεις σπουδαίους ηθοποιούς, τον Λίαμ Νίσον, τον Ρέιφ Φάινς και τον Μπεν Κίνγκσλεϊ.
Το αποτέλεσμα είναι ένα σπουδαίο φιλμ, όχι μόνο για το Ολοκαύτωμα, αλλά και για τη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, μπροστά στη θέληση για ζωή.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ξαναβλέπουμε την «Λίστα του Σίντλερ».
Το trailer που κυκλοφόρησε για τα 25 χρόνια “ζωής” της ταινίας τονίζει: “25 χρόνια πριν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δημιούργησε αυτή την αριστουργηματική ταινία, που σήμερα ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά”, εννοώντας βεβαίως την άνοδο της ακροδεξιάς σε Ευρώπη και Αμερική.
Η ταινία ξεκινά το 1939 με την επανατοποθέτηση των Πολωνών Εβραίων στο Γκέτο της Κρακοβίας λίγο μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εν τω μεταξύ ο Όσκαρ Σίντλερ, ένας Γερμανός επιχειρηματίας από τη Μοραβία, φτάνει στην πόλη με την ελπίδα να κάνει περιουσία από τον πόλεμο.
Ο Σίντλερ δωροδοκεί την Βέρμαχτ και τους αξιωματικούς των Ες Ες και έτσι αγοράζει ένα εργοστάσιο για την παραγωγή εφοδίων του στρατού. Χωρίς να γνωρίζει πολλά για το πως να διευθύνει μια επιχείρηση, προσλαμβάνει τον Ιτζάκ Στερν, υπάλληλο του Εβραϊκού Συμβουλίου, ο οποίος έχει επαφές με τους Εβραίους επιχειρηματίες και τους μαυραγορίτες μέσα στο γκέτο.
Οι Εβραίοι επιχειρηματίες δανείζουν στο Σίντλερ τα χρήματα για το εργοστάσιο με αντάλλαγμα ποσοστό από τα κέρδη. Ο Σίντλερ προσλαμβάνει μόνο Εβραίους καθώς κοστίζουν λιγότερο αφού οι μισθοί τους πηγαίνουν στην Ες Ες.
Οι εργάτες του Σίντλερ επιτρέπεται να βρίσκονται και εκτός του γκέτο και ο Στερν πλαστογραφεί έγγραφα για να διασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ως “χρήσιμους” στους Γερμανούς ώστε να τους σώσει από μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και από τον θάνατο.
Η «Λίστα του Σίντλερ», είναι ίσως το πιο δημοφιλές φιλμ για το Ολοκαύτωμα. Έλαβε δώδεκα (12) υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Λίαμ Νίσον και Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Ρέιφ Φάινς, κερδίζοντας τελικά επτά (7) χρυσά αγαλματίδια, ανάμεσά τους για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία και Διασκευασμένου Σεναρίου. Βραβεύτηκε επίσης με επτά (7) βραβεία BAFTA, αλλά και τρεις (3) Χρυσές Σφαίρες.
Μελετώντας την Ιστορία, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ειδικά σε περιόδους οικονομικής και πολιτιστικής κρίσης, φαινόμενα όπως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, έκαναν έκδηλη την παρουσία τους. Ο Κινηματογράφος, όντας η Έβδομη Τέχνη, λειτουργεί συχνά πυκνά κι ως καθρέφτης της κοινωνίας μας. Κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας μπορεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη και επομένως, ζητήματα όπως ο ρατσισμός και ο φασισμός, κάθε άλλο παρά ασυγκίνητο τον αφήνουν.
Ταινίες όπως «Ο Αληθινός Φασισμός» (1966) του Μιχαήλ Ίλιτς Ρόμ, οι δημιουργίες του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, «Ο Έλληνας Γείτονας» (Katzelmacher – 1969) και «Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά»(Angst Essen Seele Auf – 1974), αλλά και νεότερες προσπάθειες, όπως τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» (American History X – 1998), «Το Μίσος» (La Hiane- 1994) του Mathie Kassovitz, αλλά και η υπέροχη «Λευκή Κορδέλα» (The White Ribbon – 2009) του Michael Haneke, αποτελούν κλασικά φιλμ του είδους.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ξαναβλέποντας τη «Λίστα του Σίντλερ», έχουμε απέναντι μας μία διαχρονική ταινία, η οποία αξίζει να αποτελεί μέρος της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας.
Αξίζει τέλος να σημειώσουμε ότι η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου επέλεξε το 2004 την ταινία για φύλαξη στο Εθνικό Κινηματογραφικό Μητρώο, ενώ το 2007, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) κατέταξε την ταινία 8η στον κατάλογο των 100 καλύτερων αμερικανικών ταινιών όλων των εποχών.
Πηγή: tvxs.gr
