Η βραβευμένη συνδημότισσα μας εικαστικός Βασίλεια Αναξαγόρου με μία σημερινή της ανάρτηση μας προβληματίζει, κατά πόσο μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς με την κυπριακή αστυνομία, αφού για καταζητούμενο άτομο, που ξεγέλασε την εικαστικό με ψέματα, η αστυνομία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα!
Μέχρι να βρει το επόμενο θύμα του, που ίσως να μην μπορέσει να δράσει άμεσα και έξυπνα, όπως η Βασίλεια.
Και τότε τι;
Αυτούσια η ανάρτηση της Βασίλειας:
Σήμερα το πρωί έλαβα μια κλήση από έναν άγνωστο αριθμό. Ο άντρας στην άλλη άκρη της γραμμής μου είπε ότι ήθελε να αγοράσει έργα μου και με ρώτησε αν θα ήμουν στο στούντιο. Μου είπε το όνομά του και ότι είναι ηθοποιός.
Του απάντησα ότι ήμουν καθ’ οδόν και ότι μπορούσε να περάσει σε δέκα λεπτά. Κάτι δεν μου κόλλαγε. Έκανα μια γρήγορη αναζήτηση το ονομα που μου έδωσε στο Google και πάγωσα. Το όνομα που μου έδωσε ήταν παντού στα ΜΜΕ. Μαζί με τη φωτογραφία του. Σε αναρτήσεις οτι είναι καταζητούμενος από την αστυνομία. Δημοσιεύσεις που έλεγαν ότι είχε κλέψει χρήματα από μια 83χρονη, στη Πάφο ότι είχε (allegedly to be legally covered and binded) εξαπατήσει ανθρώπους ξανά και ξανά.
Βάδισα προς το στούντιο και κάλεσα την αστυνομία. Εξήγησα τι είχε συμβεί και ότι δεν ήξερα αν ήταν το ίδιο άτομο, αλλά η φωτογραφία ήταν δημόσια και θα μπορούσα και εγώ και οι ίδιοι να το εξακριβώσουν. Τους είπα ότι αν επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο, θα τους ειδοποιούσα. Ενημέρωσα και τη γειτόνισσά μου, της έδειξα τη φωτογραφία και της είπα «αν δω ότι είναι αυτός, κάλεσε αμέσως την αστυνομία».
Μπαίνω στο στούντιο. Έρχεται. Τον βλέπω. Είναι ο ιδιος με τις φωτογραφίες. Μολις μπηκε στο εργαστήρι εκανα νόημα στην γειτόνισσα απο το παράθυρο και κάλεσε αμέσως.
Κρατάω την ψυχραιμία μου γιατι ηξερα οτι ηταν θεμα χρονου να ρθει η αστυνομία. Του μιλάω χαμογελαστά, προσποιούμαι ότι πιστεύω τις ιστορίες του. Μου λέει ότι είναι ο πρόεδρος του Θεάτρου Σκάλα. Ξέρω ότι ψεύδεται. Ξερω τα ατομα στα Θεατρο Σκαλα προσωπικά. Μου λέει ότι θα ανοίξει ένα θεατρικό εργαστήρι στη Δεκέλεια και ότι πρέπει να πάω εκεί τη Δευτέρα ή την Τρίτη για να δω τον χώρο να με ξεναγήσει και να αποφασίσω για το μέγεθος των πινάκων που «θα μου παραγγείλει». Ξέρω ότι λέει ψέματα. Αλλά έπρεπε να τον κρατήσω εκεί μέχρι να ρθει η αστυνομία.
Τον ρωτάω πώς έμαθε για τη δουλειά μου. Μου απαντά αόριστα ότι «του είπε μια φιλη». Δεν με πείθει. Μετα ειπε, που το Φεισπουκ.
Βλέπω το περιπολικό να πλησιάζει. Σταματάω τη συζήτηση. Τον έβαλα να καθησει πλάτη για να μην δει το περιπολικο. Τον κοιτάζω στα μάτια και τον ρωτάω:
«Με περνάς για ηλίθια;»
Πανικοβάλλεται.
Η αστυνομία μπαίνει μέσα. Του ζητάνε τα στοιχεία του. Του ειπα διαφορα, οτι επρεπε να ντρεπεται να πουλα τον εαυτο του σαν καλλιτέχνη. Ειπα του κάμποσα. Οσοι με ξέρουν, υπολογίστε. Τον παίρνουν στο τμήμα. Νιώθω μια στιγμιαία ανακούφιση.
Αλλά η οργή έρχεται μετά.
Γιατί;
Γιατί 45 λεπτά αργότερα, επιστρέφουν μαζί με την Αστυνομία και μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Γιατί;
Γιατί, λέει, «δεν μου έκανε κάτι.»
Δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνει για να τον σταματήσουν; ΜΑΛΛΟΝ τα άρθρα, οι καταγγελίες, η φωτογραφία του ως καταζητούμενος ( απο δικο τους αρχείο) το ότι μου έδωσε ψεύτικο όνομα και προσπαθούσε να με παρασύρει σε άλλο χώρο;
Η δικαιολογία της αστυνομίας ήταν ότι οι πληροφορίες δεν προέρχονται από αυτούς, αλλά από τα μέσα ενημέρωσης. Οτι ναι υπαρχουν υποθεσεις αλλα δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα. Τους απάντησα: “Αν είναι ανακριβείς, τότε γιατί είναι δημοσιευμένες με το λογότυπο της αστυνομίας;”
Και τώρα τι;
Πώς μπορώ να νιώθω ασφαλής;
Αν δεν ήμουν τόσο καχύποπτη γενικότερα σαν άτομο, αν είχα δεχτεί να πάω σε αυτόν τον “χώρo” μόνη μου, ποιο θα ήταν το μέλλον μου; Πραγματικά.
Ένας άνθρωπος που αλλάζει ρόλους σαν χαμαιλέοντας – μια φορά ο πρόεδρος του θεάτρου, μια φορά ένας γιος με άρρωστη μητέρα, μια φορά κάποιος που μαζεύει χρήματα για ένα παιδί. Και πάντα με έναν στόχο: (πιθανόν και μάλλον) να εξαπατήσει.
Και τι θα γίνει με τον/ην επόμενο/η που θα τον πιστέψει;
Ο δικηγόρος μου μού είπε ότι επραξα το σωστο και έκανα ό,τι μπορούσα. Ότι προστάτευσα τον εαυτό μου. Ότι δεν είναι δικό μου καθήκον να κάνω κάτι παραπάνω. Εγώ εν ακουω γιατι ναι μεν φαινομενικα, ισχύει. Αλλά ταυτόχρονα δεν ισχύει.
Γιατί το πρόβλημα, όπως πάντα (σε όλα), ήταν και είναι το survival of the fittest.
Εγώ δεν ταυτίζομαι. Έχω την ευθύνη να το πω, να ενημερώσω όσους θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει οι «επόμενοι»
Για αυτό το αναρτώ. Και σας καλώ να το κάνετε re-share.
Εν μπορώ άλλο μέσα σε τούντον κόσμο, αληθκεια εν μπορώ.
