Της Γιώτας Δημητρίου
* This week’s editorial follows, in English.
Εμείς, οι άλλοι – οι άλλοι, εμείς.
Μια αδιάκοπη μάχη διαχωρισμού.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκαναν αυτή τη μάχη ακόμη πιο χαώδη.
Η κακία ξεφυτρώνει με τόση ευκολία, όσο και τα ψέματα.
Αναρωτιέμαι αν στον «οπισθοδρομικό» καιρό των παππούδων και γιαγιάδων μας, των προπαππούδων και προγιαγιάδων μας, υπήρχε τόση απροκάλυπτη αγένεια – να βρίζεις τον άλλον (δημόσια, παρακαλώ) με τα χειρότερα λόγια, επειδή διαφωνείς μαζί του ή απλώς δεν σου αρέσει η… μούρη του! Να τον λασπολογείς, να ψεύδεσαι, να ειρωνεύεσαι, να προσβάλλεις, να επιχειρείς να τον υποτιμήσεις.
Απορώ πότε κανονικοποιήθηκε αυτό και το αντιμετωπίζουμε πλέον ως ένα “φυσιολογικό” φαινόμενο.
Και οι ίδιοι άνθρωποι που με αλαζονεία αμαυρώνουν ονόματα, είναι εκείνοι που ποστάρουν ενίοτε κατά του bullying ή κατά της αδικίας…
Μιλάμε για ανθρώπους με πανεπιστημιακή μόρφωση – κι όμως, έχω γνωρίσει πολλούς χωρίς καμία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που “βάζουν γυαλιά” σε εκείνους με πτυχία και διδακτορικά. (Αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο editorial.)
Εμείς που πιστεύουμε στον Θεό, συνήθως (όχι πάντα), δυσκολευόμαστε να πέσουμε στο επίπεδο αυτών που μας αδικούν. Δεν μπορούμε. Γιατί είμαστε βέβαιοι πως Εκείνος μας παρακολουθεί. (Ακούγεται αφελές; Αν έχεις πνευματικό, ακούγεται λιγότερο αφελές).
Χθες λοιπόν βρέθηκα με τη φίλη μου την Ola για καφέ στο Μακένζι.
Η Ola είναι ένας υπέροχος άνθρωπος — πολύ όμορφη, μέσα κι έξω. Είναι Μουσουλμάνα. Μιλούσαμε για τη νηστεία — τη δική μας (των Ορθόδοξων Χριστιανών) και τη δική τους. Η δική τους μου φάνηκε βουνό – πολύ δύσκολη – μπροστά στη δική μας.
Της είπα: «Εντάξει, όμως, αν θες, μπορείς να μην την ακολουθείς κατά γράμμα. Να μην τρως μόνο πρωτού πέσει ο ήλιος κ.λπ.».
Μου απάντησε έντονα: «Όχι, δεν μπορώ».
Της λέω, (με μια αφέλεια που αγγίζει τη βλακεία): «Αφού δεν σε βλέπει κανένας… Αν φας κάτι ή πιεις λίγο νερό, δεν σε βλέπει κανείς».
Απόρησε μαζί μου: «Γιώτα, τι λες; Με βλέπει Εκείνος. Τι σημασία έχει αν είμαι μόνη μου στο σπίτι; Εκείνος με βλέπει!».
Συγκινήθηκα με την απάντησή της. Ήταν μια δυνατή γροθιά στα δικά μου “εντάξει, θα κάνω μια μικρή παρανομία στη νηστεία, δεν με βλέπει και κανείς…”.
Θα ήταν όμορφο να μεγαλώσουμε παιδιά και νέους με τη σιγουριά ότι κάποιος – οποιοσδήποτε: Θεός, Σύμπαν, Κάρμα – τους παρακολουθεί.
Ότι κάθε άδικη πράξη επιστρέφει πίσω στον αποστολέα της.
Όπως και κάθε καλή.
Και επειδή πλησιάζει το Πάσχα, θα πω -όσο μου επιτρέπουν οι «κριτές» των social media – πως εμείς που πιστεύουμε στον Τριαδικό Θεό δεν έχουμε λόγο να χάνουμε την ελπίδα μας στους ανθρώπους και στην ανθρωπότητα.
Όσα κακά κι αν βλέπουμε. ή όσα άδικα κι αν μας κάνουν.
Γιατί Εκείνος μας έχει αποδείξει ότι κάθε Γολγοθάς ακολουθείται από Ανάσταση.
Ότι τα άδικα ουκ ευλογούνται.
Ότι τον τελευταίο λόγο, σε όλα, τον έχει ο Θεός. (Πόσο ωραία το έχει πει ο Πάτερ Παϊσιος: “Θα τρελαινόμουν με την αδικιά αυτού του κόσμου, αν δεν ήξερα πως τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός”).
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να φτάσουμε και Καλό Πάσχα!
Υ.Γ. Σήμερα έχω μεταφράσει το editorial μου στα αγγλικά, για να το διαβάσει και η Ola. 😊
Us and them – them and us
By Yiota Dimitriou
Us and them – them and us.
An endless battle of separation.
Social media has made this battle even more chaotic.
Meanness sprouts as easily as lies do.
I often wonder—back in the “backward” days of our grandparents and great-grandparents—was there this much blatant rudeness?
To curse someone (publicly, no less), to insult them with the worst words simply because you disagree with them—or just don’t like their face.
To slander, lie, mock, belittle, and try to diminish others.
I wonder when this became normal—something we’ve come to treat as just “part of the culture.”
And the same people who arrogantly smear others’ names… often post about being against bullying or injustice.
We’re talking about people with university degrees—yet I’ve met many who never studied at university and still outshine those with diplomas and doctorates. (But that’s a topic for another editorial.)
As for those of us who believe in God, we usually (not always) struggle to stoop to the level of those who wrong us.
We can’t -because we’re certain He is watching us.
Yesterday, I had coffee with my friend Ola at Rebuke, Makenzi.
Ola is a wonderful person -beautiful inside and out-and she’s Muslim.
We talked about fasting -ours (Orthodox Christian) and theirs.
Theirs seemed like a mountain to me, far more demanding than ours.
I told her, “Well, if you want, you can be flexible with it-maybe not follow it to the letter, you know, eat before sunset, or…”
She responded firmly, “No, I can’t.”
And then, in my naïve (borderline silly) way, I said, “But no one’s watching you. If you eat something or drink a little water, no one will see you.”
She looked at me, puzzled:
“Yiota, what are you saying? He sees me. What does it matter if I’m alone at home? He sees me.”
Her response touched me deeply.
It felt like a strong punch to my own little excuses: “Oh, it’s fine, I’ll break my fasting just a bit -after all no one sees me.”
How beautiful it would be if we raised children and young people to feel certain that someone-whether God, the Universe, Karma- is watching over them.
To know that every injustice comes back to us -just as every good deed does.
And since Easter is approaching, let me say (as much as the “judges” of social media allow me to) that we who believe in the Triune God have no reason to lose hope in people or in humanity.
Because He has proven time and time again that after every Golgotha comes a Resurrection.
That injustice never brings blessings.
That, in the end, God always has the final word. (“How beautifully Father Paisios put it: I would go mad from the injustice of this world if I didn’t know that God has the final word.“)
Wishing you a meaningful Holy Week and may we make it to a blessed Easter.
P.S. I translated today’s editorial into English—just for my friend Ola. 😊
