Αφιερωμένοι οι πιο κάτω στίχοι σε αυτούς που αναγνωρίζουν την αξία της ποίησης, ιδιαίτερα σε αδυσώπητες εποχές σαν αυτή που διανύουμε.
Γιατί όπως έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος: “Η ποίηση πρέπει να είναι οδηγός μάχης κι ευτυχίας. Ένα όπλο και μια σημαία στα χέρια της ελευθερίας” .
“…Kρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει.
Κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θά ‘θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του.”
-Τόλης Νικηφόρου
“Λόγια που δεν τα καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά, πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σε έναν εφιάλτη κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία”
-Tάσος Λειβαδίτης
“Θυμάσαι που μου έφτιαχνες τα χάρτινα καραβάκια;
Ξέχασες μόνο να μου ζωγραφίσεις ένα λιμάνι.
Όταν κάποιες φορές, με πέταξαν τα κύματα σε λιμάνια,
δεν ήξερα να χειριστώ την άγκυρά μου.
Δεν ήξερα να πλευρίσω το καράβι μου.
Φοβήθηκα κι έφυγα.Όχι,όχι τα θηρία.Τους ανθρώπους να φοβάσαι,ιδίως όταν
ξεκινούν ομαδικά για το καλό σου…”
-Αλκυόνη Παπαδάκη
“Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα αμύγδαλα κι η υπομονή”
-Γιάννης Ρίτσος
“Η ζωὴ δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τήνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ ὄ΄όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα ῾χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα ῾θελα να σου πω
Δε στο ΄πα ακόμα”
-Ναζίμ Χικμέτ
