Θα μπορούσαμε να συνεχίζαμε μ’ εκείνη τη φλόγα με την οποία ξεκινήσαμε. Να δίναμε σάρκα και οστά στο όνειρο ενός δυνατού έρωτα που θα είχε τη δύναμη να δώσει φτερά στις ψυχές μας να πετάξουν στη χώρα της ευτυχίας.
Θα ξεπλέναμε το πικραμένο παρελθόν με τον ιδρώτα του έρωτα μας και θα λυτρωνόμασταν από κάθε παλιά πληγή.
Θα επουλώναμε παλιά τραύματα με καυτά φιλιά και θα γαληνεύαμε τις καρδιές μας με λόγια αγάπης και όμορφες ατέλειωτες συζητήσεις.
Θα μπορούσαμε να φτάναμε σ’ ένα λιμάνι, σ’ ένα προορισμό, στην ΑΓΑΠΗ.
Να ξενυχτούσαμε με κρασιά και καλές ταινίες, να αρμενίζαμε πόλεις μέσα σε τρένα και να ανταλλάσαμε γνώσεις.
Να γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλο, να αντλούσαμε δύναμη ο ένας με το άγγιγμα του άλλου.
Να λέγανε όλοι «να ένα ζευγάρι βουτηγμένο στον έρωτα και στην αληθινή αγάπη».
Να ήμασταν εμείς against the world, και ίσως against the odds.
Ξέρεις, αλήθεια, θα μπορούσαμε.
Το ένιωσα τα βράδια που αποκοιμόμουν δίπλα σου, κάτω απ’ την αναπνοή σου και στις κουβέντες σου τις όμορφες που δεν κατάφερε να τις σβήσει το τραγικό μας φινάλε. Τις κράτησα σαν πολύτιμο φυλακτό.
Ξέρεις, θα μπορούσαμε σαν δίδυμες φλόγες να συνεχίζαμε και να είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στην ευτυχία.
Αλήθεια, θα μπορούσαμε!
Θα μπορούσαμε αν δεν τα γκρέμιζες όλα πριν καν βρουν τον δρόμο τους. Αν δεν έβαζες τέλος πριν καν παιχτεί η αρχή.
Κι όμως, στ’ ορκίζομαι, θα μπορούσαμε!
Βεατρίκη Δ.
