Της Λούσιας Νικολάϊδου
Μία ανάρτηση ξύπνησε πράματα μέσα μου και έγινε το έναυσμα να κάνω έναν απολογισμό αλλά και να μοιραστώ την εμπειρία μου, γιατί πολλοί είναι οι γονείς που υποφέρουν και νιωθουν ενοχές για το ένα ή το άλλο και θελω να μεταφέρω την ελπίδα και να μοιραστω το ότι μέσα απο την δική μου εμπειρία, είδα ότι όλα διορθώνονται, φτάνει να είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε γι αυτό κι εφόσον υπάρχει ΑΓΑΠΗ!
Πάω λοιπόν με την ροή και μοιράζομαι κατι πολυ δικο μου και προσωπικο μου, απ αυτα που δεν μοιραζομαστε συνηθως δημοσια. Μετά δυσκολίας ομολογώ.
Κουβαλούσα πολλες ενοχές και πονο για τις αστοχίες μου ως μάνα. Για χρόνια, είχα πάθει σοβαρή κατάθλιψη, αγοραφοβια και λοιπές νευρώσεις και είχα λογω καταναγκαστικής υπερφαγίας φτάσει 155 κγ. Με ολες τις φυσικές ασθενειες που η παθολογικη παχυσαρκια προκάλεσε. Σε βαθμό που η γιατρός μητέρα μου άναβε κεριά να με φωτίσει η Παναγία να βρω τον δρομο μου γιατι ετρεμε για την ζωη μου.
Και βρηκα τις κορες μου μια μερα να κλαινε και η μικρη μου λέει, δεν μας αγαπας πραγματικα. Αν μας αγαπουσες πραγματικα θα εβρισκες τροπο να ζησεις οσο περισσοτερο γινεται για να εισαι διπλα μας και οχι να ξαπλωνουμε να κοιμηθουμε και να φοβομαστε οτι δεν θα ξυπνησεις.
Αυτο το “χαστούκι” με συνέφερε. Και το ιδιο λεπτο τις αγκαλιασα, κλαψαμε μαζι, τους είπα έχετε δίκαιο, ζητησα συγχωρεση για ολα οσα συνειδητοποιησα οτι προκαλουσα σε αυτους που με αγαπουσαν και χρειαζονταν και πήρα όρκο ότι θα κάνω ότι μπορώ. Και αντιλήφθηκα, πως όταν έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε, ακόμα κι αν ακόμα δεν καταφέρνουμε να αγαπήσουμε εαυτό, μπορούμε μέσα απο την αγάπη μας γι αυτούς, να φροντίσουμε εαυτό, μέχρι να μας αποδεχτούμε, συγχωρέσουμε και αγαπήσουμε.
Έτσι άρχισε ένας αγώνας. Αντί να αναλώνω χρόνο και ενέργεια και μαζοχιστικά να αναμασώ το παρελθόν, ξεπέρασα την κατάθλιψη, σπούδασα τις επιστημες διατροφής και υγείας, για να βρω τα εργαλεία και ξεφορτωθηκα 70 κιλά επανήλθα στο παρόν και άρχισα να κάνω αυτά που χρειαζόταν για να διορθώσω τις συνέπειες αυτών των αστοχιών. Θυμάμαι πόσο γελάγαμε και κλαίγαμε απο χαρα, την 1η φορά που με αγκάλιασαν και έκλειναν τα χεράκια τους γύρω μου! Ακομα συγκινουμαι οποτε το θυμαμαι και οποτε δυσκολευομαι με τα επομενα μου βηματα, σκεφτομαι αυτη την στιγμή.
Ζήτησα συγχώρεση απο τα παιδιά μου πολλες φορές, χωρίς να τους την επιβάλλω, γιατι ο καθένας έχει τον χρόνο του και τις διαδικασίες του και προχώρησα να θεραπεύσω τα τραύματα που οδήγησαν στις αστοχίες και να θεραπευσουμε πλεον και οι 3 μαζι, μεσα απο δυσκολες και επιπονες αρχικα συζητήσεις και πολύ κλάμα και αντιδράσεις και συγκρούσεις… Δεν μου ήταν εύκολο να ακούω να με κατηγορούν ακόμα για πράματα που δεν είχα καν αντιληφθεί, αλλά είπα στον εαυτό μου, μόλις πήγαινε να αντιδράσει, πως αυτό που αντιδρά είναι ένα πληγωμένο εγώ και το εγώ στην σχέση μου με τις κόρες μου δεν έχει θέση.
Για να μπορέσω να είμαι πιο αποτελεσματική σ αυτό, σπουδασα συμβουλευτικη ψυχολογια και evidence based life coaching, οχι για να το ασκησω ως επαγγελμα, αλλα για να πάρω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να μπορέσω να επικοινωνήσω εποικοδομητικα και αποτελεσματικα με τον εαυτό μου και τους αγαπημενους μου. Για να μπορέσω ανάμεσα σ άλλα να έχω εργαλεία να με κατανοήσω, να κατανοήσω εμένα και να μάθω να αξιοποιω την νευροποικιλοτητα μου, να αντιληφθώ πως να εκφράζω την αγαπη μου, με τρόπο που να την εισπράττει ο άλλος και πως να εισπράττω εγώ την αγάπη των άλλων και τι σημαινει να αγαπησω εαυτόν.
Σήμερα έχουμε καταφέρει να έχουμε μια αυθεντική ειλικρινή σχέση και το κυριότερο, επικοινωνουμε και μάθαμε ακόμα και να συγκρουόμαστε δημιουργικά και να ακούει η μια την άλλη και νιώθω τόσο απέραντα ευλογημένη για όλη την αγαπη που νικησε.
Οι ενοχες δεν διορθώνουν τιποτε, ειναι αυτολυπηση συνεπως εγωιστικη. Και δεν χωρανε εγωισμοι με τα παιδια ή εδώ που τα λέμε, δεν χωράνε σε οποιαδήποτε σημαντική σχέση.
Όλα σχεδόν μπορούν να φτιάξουν, αλλά όχι άκοπα και όχι χωρίς πόνο. Αλλά όπως έγραψε ο Γκιμπραν, ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει την γνώση.
