Γράφει η Ελίνα Λούκας
(Hθοποιός / Σεναριογράφος / Παραγωγός)
Ο παράδεισος είναι οπουδήποτε…αρκεί να μπορείς να τον αντιληφθείς!
Κάποια στιγμή με ταχύτητα αστραπιαία έτσι όπως γίνεται στην ασύληπτα θεϊκή αντίληψη, έγινε γνωστή η πρόθεση του Πανσοφου Δημιουργού, να δημιουργήσει το υλικό αυτό Σύμπαν. Ένα ατέλειωτο Σύμπαν που μαζί με τη γέννηση του δημιουργήθηκε και το γένος των ανθρώπων, στους οποίους ο Βασιλεύ των Πάντων θα ανέθεται μια αποστολή που θα αποτελούσε και τον σκοπό της δημιουργίας μας…
Σαν εκλεκτά παιδιά του Θεου, ο Άνθρωπος, θα είχε την εμπειρία της μετατροπής και της εξέλιξης του μέσα στο υλικό Σύμπαν με αποτέλεσμα την έπαρση του στο Παντοδύναμο Θεϊκό και Ατρόμητα Πανσοφο Σύμπαν! Μόνο υπό ένα όρο… αφού οι δοκιμασίες της ζωής καταφέρουν να τον αναγεννήσουν σε “Χάριτο Θεο” ανώτερο δηλαδή ακόμα και απο τους Αγγέλους… με κριτήριο τις πράξεις μας, τον ψυχικό μας κόσμο και τα έργα μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας εδώ στη Γη. Συνέθεσε ο Θεος μια τεράστια ποσότητα ενέργειας που θα υπήρχε σε συγκεκριμένους κανόνες και σκεπτικό και διαίρεσε ολόκληρο το μείγμα σε τόσες ψυχές όσα και τα άστρα του ουρανού, κατανέμοντας κάθε μια ψυχή σε ένα λαμπερό Αστέρι! Μέσα σε αυτές τις ψυχές γεννήθηκε και το Χρυσόμαλλο κορίτσι που της ανατέθηκε η αποστολή της εξολόθρευσης του Πονηρού μέσα από τις ψυχές των ανθρώπων που θα παρουσιαστούν στο δρόμο της γήϊνης της αυτής δοκιμασίας. Μια δοκιμασία που πρόκειται να την γονατίσει πολλές φορές αλλά θα την κατατάξει στην Υπερούσια Ζωη, που απέχει πολύ από την ματαιότητα αυτού του κόσμου.
Ανοίγει τα μάτια της και βρίσκεται στο Χάος της Δυστυχίας…
Μια πόλη κοχλάζει σαν κόλαση, μια πόλη βυθισμένη στο σκοτάδι.
Δυο μάτια σε βλέπουν καχύποπτα και εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι.
Μια πόλη βγάζει κραυγές για βοήθεια μια πόλη θαμμένη στην απελπισία.
Μην ακούς τα διαβάλματα, φέρνουν μονάχα δυστυχία…
Άνθρωπε εσύ γεμάτος υποκρισία…
Άρχισε μια σιωπηρή κραυγή απελπισίας να βγαίνει απ’το πονεμένο στόμα του Χρυσόμαλλου κοριτσιού και να υψώνεται προς τον ουρανό πιο ισχυρή και από τα σαγόνια των σκοτεινών βρυκόλακων αυτού του κόσμου…
Η φύση του Θεού απόστρεφεται την πονηριά, την απεχθάνεται την πονηριά… αλλά ο δυστυχής και άμυαλος άνθρωπος που αιχμαλωτίζεται στο πάθος της πονηριάς, ετοιμάζει για τον εαυτό του τις μεγαλύτερες οδύνες και πληγές.
Γιατί το κακό ειναι κτίσμα και δημιούργημα του Πονηρού Αγγέλου Σαμαελ (εκπεσοντος) που μετά τη πτώση του, φθείρεται μαζί με αυτόν και η στρατιά που τον ακολουθεί μέχρι την τραγικά εξευτελιστική κατάντια και εξαφάνιση του από τον υλικό κόσμο, από το Θεϊκό Σύμπαν, από τη ζωη ολόκληρη μια για ΠΑΝΤΑ!
Αντίθετα το ΚΑΛΟ που είναι ΙΔΙΟΝ του ΘΕΟΥ, (δεν ειναι δημιούργημα των δημιουργημάτων Του), δεν ειναι ατελές και ειναι σαν έννοια άφθαρτο!
Σ’ αυτή τη μάχη μεταξύ ΚΑΛΟΥ και ΚΑΚΟΥ επικρατεί ΠΑΝΤΑ η αγνή ύψιστη μεγαλειότητα… ΤΟ ΚΑΛΟ!
… και μια ταπεινή κραυγή πόνου από το στόμα ενός κοριτσιού… μπορεί να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα!
Το κακό είναι κτίσμα από τα κτίσματα του Θεου. Ίσως να μην ειναι αιώνιο και να μπορεί μια μέρα να χαθεί για πάντα!
Μην αγνοείς τα λόγια αυτά, γιατί μέσα από κάθε λέξη και πρόταση, κρύβεται η αλήθεια της απελευθέρωσης σου απο την υποδούλωση.
Γιατι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ειναι Ελεύθερος, για να Χαμογελά, για να Αγαπά, για να Σέβεται, για να Βοηθά, για να Μοιράζεται, για να Αγκαλιάζει, για να Χαίρεται, για να Δημιουργεί, για να Εξελίσσεται για να φτάσει μέχρι και την ΘΕΩΣΗ…
Πόσα αγαθά μας έχουν προσφερθεί και εμείς τα αφήνουμε να χάνονται ανεκμετάλευτα;
Αλήθεια… Έχεις ποτε διερωτηθεί;
Έχουμε πολλή δρόμο μπροστά μας… περπάτησε τον με θάρρος στη ψυχή, με σεβασμό στη Δημιουργία και στον ίδιο το Δημιουργό, με αγάπη στον συνάνθρωπο, με πνεύμα μαχητικό, για να μπορέσουμε να φθείρουμε ολοκληρωτικά το τέχνασμα του Σαμαελ, “ΤΟ ΚΑΚΟ” και να το εξαφανίσουμε μια και καλή απο κάθε συμπαντική διάσταση!
Γιατί εμείς οι Πολέμαρχοι του Θεού πράττουμε το θέλημα Του και πρέπει να ολοκληρώσουμε την αποστολή που μας δόθηκε με επιτυχία, πριν περάσουμε στο Θεϊκό και ασύλληπτα Πανέμορφο δικό Του Σύμπαν!
