Μια απόφαση που ήταν σταθμός στα δικαστικά χρονικά εξέδωσε το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας πριν από δύο χρόνια (Οκτώβριο 2021) κρίνοντας ένοχους τρεις από τους τέσσερις κατηγορούμενους στην υπόθεση του θανάτου του 16χρονου μαθητή Παναγιώτη Στεφανή από τους Τρούλλους, στη γνωστή τραγωδία η οποία συνδέθηκε με καταγγελίες για bullying εναντίον του θύματος. Η σημασία της απόφασης ήταν τεράστια αφού ήταν η πρώτη φορά που το φαινόμενο του εκφοβισμού ή παρενόχλησης έφτασε σε ποινικό δικαστήριο το οποίο με την απόφαση του θα έπρεπε να είχε στείλει ένα δυνατό ξεκάθαρο μήνυμα σε όσους επιδίδονται σε αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά.
Ωστόσο, δύο χρόνια μετά, η βία στα σχολεία εξακολουθεί να υπάρχει.
Πιο κάτω το άρθρο μίας μητέρας, από τη Λάρνακα.
—————————————————-
Απο τα πιο άσχημα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας γονιός είναι να στέλνει το παιδί του στο σχολείο και να νιώθει τρόμο! Τρόμο τί θα συμβεί εκεί μέσα στο παιδί του. Γιατί, δυστυχώς, εκεί φτάσαμε, να θεωρούμε τα σχολεία ως ζούγκλα.
Πέρσι ήταν μια τέτοια χρονιά για εμάς, αφού το παιδί μας 12 χρονών (Α’ γυμνασίου, Λάρνακα) υπήρξε θέμα βίας στο σχολείο του δύο φορές απο δύο διαφορετικούς μαθητές, χωρίς να σχετίζεται το ένα περιστατικό με το άλλο. Χειριστηκαμε και εμείς ως γονείς λάθος το πρώτο περιστατικό, αφού δεν πήγαμε αστυνομία και νοσοκομείο, δείξαμε εμπιστοσύνη απόλυτη στους υπεύθυνους του σχολείου, οι οποίοι χειριστηκαν το ζήτημα με πολύ μετριότητα και όπως εκ των υστέρων μάθαμε, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα βασικά πρωτόκολλα που έχουν ως κατεύθυνση.
Ήμουν της άποψης ότι πρέπει να αφήνουμε τον κάθε επαγγελματία να κάνει τη δουλειά του. Λάθος! Όσον αφορά θέματα που αφορούν τα παιδιά μας πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να ανακατευόμαστε και να απαιτούμε, ακόμα και αν φανούμε πιεστικοί και ανακατοσούρες. Προσπαθούσα επανειλημμένα να μπω στη θέση του θύτη για να μην αφήσω ως ενήλικας να με κυριευσουν συναισθήματα που θα με τυφλωναν και να λειτουργούσα στο τέλος εγώ ως έφηβος. Το ίδιο προσπαθούσα να κάνω και με το παιδί μου, να τον κάνω να σκεφτεί τη θέση του θύτη, γιατί έδειξε αυτή την μανία στα χτυπήματα του; Τί μπορεί να συνέβη; Αλλά φυσικά αυτό είναι αδύνατο. Όταν ως έφηβος νιώθεις οργή, αδικία απο όλους τους εμπλεκομένους, τότε δεν μπορείς να σκεφτείς κανεναν άλλον εκτός απο αυτό που εσύ περνάς εκείνη τη στιγμή.
Προσπαθούμε καθημερινά ως γονείς, να αποδείξουμε στο παιδί μας, ότι η βία δεν είναι η απάντηση σε κανένα πρόβλημά μας. Η βια, όταν φτάσεις εκεί, πιθανόν η επιστροφή να είναι καταστροφική για όλους τους εμπλεκομένους. Το καταλαβαίνει, για αυτό και δεν ασκεί ο ίδιος βια. Αλλά το γεγονός ότι δεν πρόλαβε καν να αμυνθεί και στα δύο περιστατικά, έτσι όπως έγιναν, κυρίως στο πρώτο που ήταν και πιο σοβαρό, τον γέμισαν ανασφάλεια και θυμό. Οι υπόλοιποι της ηλικίας τους το πήραν ως αδυναμία, με αποτέλεσμα οι ψίθυροι για το περιστατικό μεταξύ τους, να συνεχίζονται και φέτος και αυτό δεν αφήνει το παιδί να προχωρήσει και να το αφήσει πραγματικά πίσω του ως μια κακή στιγμή.Γράφω αυτο το ανώνυμο , για ευνόητους λόγους, άρθρο ώστε να προβληματιστούμε όλοι εμείς οι ενήλικοι αυτού του τόπου, γονείς, καθηγητές κτλ. Φταίνε όντως οι έφηβοι, που “βράζει” το αίμα τους;
Εμείς, ΕΜΕΙΣ, πρέπει να τους μιλάμε συνεχώς για τη βια και τις συνέπειες της, για τον σεβασμό ή έστω την ανεκτικότητα απέναντι στον οποιονδήποτε. Απο τη στιγμή που το φαινόμενο πήρε τέτοιες ανεξέλεκτες διαστάσεις, που θύμα ή θύτης δεν έχουν καν πια κανένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, μπορεί να είναι ο οποισδήποτε, πρέπει να γίνονται σε εβδομαδιαία βάση δραστηριότητες και ενημερώσεις μέσα στα σχολεία, με ομιλίες απο παιδοψυχολόγους/αστυνομία/ερευνητές, με φιλμάκια, θέατρα για το φαινόμενο. Επίσης, οι αποβολές ΔΕΝ ειναι η λύση. Άρα πρέπει να βρεθούν άλλα μέτρα τιμωρίας, αυτά μπορεί να είναι κοινωφελείς εργασίες στο σχολικό χώρο (πχ καθαριότητα αυλής, αιθουσών,αποχωρητηρίου, μπογιάτισμα τοίχων).
Το πιο βασικό, είναι εμείς να καταλάβουμε ότι όταν κάποιος είναι θύμα δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατος ή κάτι έκανε, κάπως προκάλεσε και του συνέβη (και αυτό το ακούσαμε απο ενήλικες) ΑΛΛΑ να μιλάμε, να συζητάμε με τα παιδιά και να εξηγούμε συνεχως, δυνατός είναι αυτός που ΔΕΝ λύνει τις διαφορές του με ξύλο. Πρέπει με κάποιο τρόπο να αντιδράσουμε πριν θρηνήσουμε κάποιο παιδί! Δυστυχώς το φαινόμενο δεν θα εξαληφθεί, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε! Η έκκληση μου είναι αυτή: ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΕ ΤΩΡΑ!
