Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com 
Η Λάρνακα μας, αυτή η πόλη η ριγμένη στα βάθη της Κύπρου, σα να είμαστε άλλη χώρα. Κάποτε “ήθελες διαβατήριο” να πας στην Πάφο, τώρα η “τελευταία πόλη” της Κύπρου, για την κυβέρνηση της, φαίνεται να ειναι η Λάρνακα.
Παράξενο, αφού πάντα μας θυμούνται όταν πρόκειται για τα έργα τα οποία δεν θέλουν οι άλλες πόλεις. Κάποιος πρέπει να διερωτηθεί τι κάναμε και τι κάνουμε για να αξίζουμε αυτή την διαχείριση.
Σίγουρα μετά από τόσο καιρό κατρακύλας συμπατριώτες μας των άλλων πόλεων, θα μας κοροϊδεύουν μέχρι τώρα. Επειδή όπως το ξέρουμε και εμείς, εμείναμε στο ράφι!
Σίγουρα παίζουν ρόλο οι αποφάσεις που έπαιρναν τα διοικητικά συμβούλια όλων αυτών των χρόνων. Είναι θέμα προπονητή, δεν γίνετε αλλιώς. Πώς να το πούμε διαφορετικά;
Για όσους αγαπάμε την πόλη μας, υπάρχει η σκέψη που μας καίει. Το πώς αυτός ο τροχός θα αρχίσει να γυρίζει για την πόλη μας.
Βλέπω όλες τις προσπάθειες που κάνει ο νέο μας Δήμαρχος, βλέπω τον αέρα αισιοδοξίας που άρχισε να μπνέει στην Λάρνακα. Αλλά η Λάρνακα είναι θέμα όλων μας. Είναι σαν μια μάχη που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί για να την κερδίσουμε. Απλοί θεατές είμαστε για όλο τούτον τον καιρό που εκτυλισσόταν το δράμα. Τώρα πρέπει να δράσουμε.
Ο αγώνας είναι όλων των σκαλιωτών. Αν το αφήσουμε πάλι στην αξιοκρατία των διαφόρων τότε είναι καλύτερα να το κλείσουμε και να φύγουμε. Υπάρχει μια παροιμία που λεει “If you cannot beat them, join them”. Προσωπικά δεν είμαι ο τύπος που παραδίδεται.
Πιο πάνω αναφέρομαι στους προπονητές που πήραν τη Λάρνακα στη δεύτερη κατηγορία, σίγουρα όμως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που δεν θέλουν την Λάρνακα να αναπνεύσει.
Διαβάζω τις εφημερίδες και βλέπω όλα αυτά τα κονδύλια που έρχονται από την Ευρώπη. Και μετά συνεχίζω να διαβάζω και να μην βλέπω το όνομα της Λάρνακας στις λίστες. Τι είναι αυτό;
Την περασμένη Τρίτη πήγα και παρακολούθησα τον αγώνα καλαθοσφαίρας. Καταφέραμε και νικήσαμε την ομάδα της Λευκωσίας με δέκα πόντους διαφορά, παρόλο που χάναμε με δεκαεφτά. Αυτό το παιχνίδι τα είπε όλα! Είδα την ομάδα μας να περνά δύσκολες στιγμές, είδα να είμαστε πίσω στο σκορ. Είδα τους φιλάθλους μας να απογοητεύονται και να καθηλόνονται. Αλλά είδα και το πάθος. Είδα τους παίχτες μας να έχουν μια σπίθα στα μάτια τους. Είδα να θέλουν να πάρουν τον αγώνα. Το ηθικό ήταν χαμηλό. Δεν ήξεραν αν όλοι πίστευαν το ίδιο. Είδα μερικούς από τους φιλάθλους να αφήνουν την γκρίνια και να δίνουν την δική τους μάχη. Δεν ήταν πλέον απλοί θεατές. Έδιναν και αυτοί τον δικό τους αγώνα.
Και μετά, μια αναδρομή στο παρελθόν. Κάποιοι από τους παίχτες έπαψαν να ανησυχούν αν οι άλλοι θα τους ακολουθούσαν, απλά ήθελαν να κερδίσουν!
Τα καλάθια δεν έμπαιναν, όμως αυτοί οι παίχτες, δεν το έβαζαν κάτω! Και εκεί ήταν που άρχισαν όλοι να τραβούν το δικό τους φορτίο! Και τότε άρχισε να γυρίζει ο τροχός! Ξύπνησε η κερδίδα και με τον δικό της τρόπο σήκωσε το ηθικό όλων! Και τότε είναι που κερδίσαμε. Επειδή και να χάναμε αυτόν τον αγώνα, θα είμασταν και πάλι με το κεφάλι ψηλά!
Σίγουρα οι “άλλοι” δεν μας θέλουν να κερδίσουμε. Σίγουρα έχουν πολλά συμφέροντα στις δικές τους πόλεις. Αλλά δεν πρέπει να το δεχτούμε ποτέ αυτό. Ξέρω ότι μας πειράζει όλους που βλέπουμε την πόλη μας να χάνει. Όλοι μας νοιώθουμε ότι η διαιτησία είναι εναντιών μας. Το ξέρουμε αυτό. Νοιώθουμε την αδικία.
Το ερώτημα όμως, είναι : τι θα κάνουμε γι αυτό;
