Με μια εφιαλτική “προφητεία” προς τους ηγέτες των χωρών, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) προειδοποίησε πως είναι “Θέμα χρόνου η εμφάνιση μιας νέας πανδημίας η οποία θα είναι 20 φορές πιο θανατηφόρα από τον κορωνοιό και θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση των συστημάτων υγείας και των οικονομιών”.
“Η νόσος Χ είναι μια υποθετική ασθένεια και αντιπροσωπεύει μία άγνωστη απειλή η οποία θα μπορούσε να είναι η πηγή της επόμενης πανδημίας. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, η νόσος Χ θα μπορούσε να προκληθεί από ένα παθογόνο το οποίο επί του παρόντος δεν είναι γνωστό ότι προκαλεί ασθένεια”.
Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, ο ΠΟΥ ζήτησε από τους παγκόσμιους ηγέτες να εξετάσουν την πιθανότητα ενός τέτοιου σεναρίου.
Το SkalaTimes αναδημοσιεύει πιο κάτω ένα εξαιρετικό άρθρο από την Εφημερίδα των Συντακτών (Αθήνα).
Σενάρια ατέρμονης επιδημικής κρίσης
Γιατί οι άνθρωποι όταν αναγκάζονται να επιλέξουν μεταξύ της ελευθερίας και της υγείας, συνήθως επιλέγουν πρώτα την υγεία; Μπορούμε, άραγε, να επιλέξουμε να προστατέψουμε την υγεία μας και να αντιμετωπίσουμε τις νέες απειλές του κορονοϊού χωρίς να θυσιάσουμε βασικές ανθρώπινες ελευθερίες και δημοκρατικές κατακτήσεις;
Σήμερα, οφείλουμε να αναρωτηθούμε όχι μόνο για το πώς θα υπερβούμε την υγειονομική απειλή από τις νέες παραλλαγές του κορονοϊού, αλλά και τι είδους κοινωνική και ατομική ζωή θέλουμε να έχουμε μετά την επιδημική κρίση. Αν δηλαδή θα επιτρέψουμε στα πρόσκαιρα μέτρα έκτακτης ανάγκης να γίνουν μόνιμα, και στην επιδημική απειλή να μετατραπεί σε διαρκή κρίση. Διότι, βέβαια, τα κέντρα εξουσίας που αποφασίζουν για την πλανητική διαχείριση των κρίσεων δεν θα μας επιστρέψουν ποτέ οικειοθελώς τα δικαιώματα που, υπό την απειλή των νέων παραλλαγών του κορονοϊού, τους παραχωρήσαμε αυτοβούλως(;) και αδιαμαρτύρητα.
Το 2024, τέταρτο έτος της επιδημικής κρίσης, υπό την απειλή της ανεξέλεγκτης διάδοσης της νέας παραλλαγής του κορονοϊού, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να περιορίζουν τις ελευθερίες τους, να παραχωρούν κατοχυρωμένα δημοκρατικά τους δικαιώματα και αποδέχονται πειθήνια την υποβάθμιση των εργασιακών και των κοινωνικών τους σχέσεων. Και όλες αυτές οι θυσίες με ποιο αντάλλαγμα; Την ψευδαίσθηση κάποιας προσωπικής ασφάλειας, μέχρι την επινόηση ενός νέου, πιο αποτελεσματικού εμβολίου, που υποτίθεται ότι θα εξαλείψει τις νέες παραλλαγές του κορονοϊού και θα υλοποιήσει το άπιαστο όνειρο της καθολικής ανοσίας. Κάτι που, όπως θα δούμε, δεν είναι μόνο ουτοπικό αλλά και επιστημονικά ανέφικτο.
Πριν από τέσσερα χρόνια, στις 30 Ιανουαρίου του 2020, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποφάσισε να χαρακτηρίσει την πλανητική εξάπλωση της νόσου Covid-19 μία «έκτακτης ανάγκης υγειονομική κατάσταση, που αποτελεί σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία των ανθρώπων». Τρία χρόνια μετά, στις 6 Μαΐου 2023, ο ΠΟΥ ανακοίνωσε ότι η παρουσία της νόσου Covid-19 δεν πρέπει πλέον να χαρακτηρίζεται «πλανητική κατάσταση έκτακητς ανάγκης». Επιβεβαιώνοντας έτσι επίσημα ότι ο κορονοϊός, που ευθύνεται για τη νέα πλανητική νόσο, φαίνεται πως έχει περάσει στην ηπιότερη, ενδημική φάση της παρουσίας του στους ανθρώπινους πληθυσμούς.
Ωστόσο, μολονότι ο ΠΟΥ ανακοίνωσε το τέλος της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» για τη νόσο Covid-19, η απειλή του κορονοϊού για την υγεία πολλών ανθρώπων δεν έχει καθόλου παρέλθει. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα, με την εμφάνιση της νέας κυρίαρχης υποπαραλλαγής «JN.1», η οποία, όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, μεταδίδεται με εκρηκτικούς ρυθμούς. Διαψεύδοντας, πλανητικά, το καθησυχαστικό παραμύθι της επίκτητης εμβολιαστικής μας ανοσίας.
Εξάλλου, όπως μας είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως οι κορυφαίοι ανοσολόγοι και ιολόγοι, θα ήταν ουτοπικό και επιστημονικά αφελές το να πιστεύει κανείς ότι ο νέος κορονοϊός θα μπορούσε να εξαλειφθεί ολοσχερώς, είτε μέσω των εμβολίων είτε μέσω των φυσικών λοιμώξεων, αφού οι διάφορες παραλλαγές του όχι μόνο έχουν ήδη μολύνει μεγάλο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού, αλλά και εξακολουθούν απτόητες να δημιουργούν νέα επιδημικά κύματα, από τα οποία αναπόφευκτα θα προκύψουν ακόμα πιο εξελιγμένες παραλλαγές. Επομένως, στην παρούσα μεταβατική φάση του πανδημικού κύκλου όλες οι χώρες οφείλουν να προετοιμαστούν κατάλληλα για να προστατεύσουν τους πολίτες τους από την ετήσια έξαρση των λοιμώξεων, η οποία προφανώς θα οφείλεται στην ανεπαρκή ανοσία των ανθρώπων στις νέες, πιο δυναμικές υποπαραλλαγές του κορονοϊού.
Αν κάτι μάθαμε, τα τελευταία χρόνια της πανδημικής εξάπλωσης των παραλλαγών του κορονοϊού, είναι ότι η δήθεν «αμυντική» υγειονομική στρατηγική της γενικευμένης καραντίνας και των μαζικών εμβολιασμών, μολονότι φαίνεται να δίνει, πρόσκαιρα, κάποια θετικά αποτελέσματα, στην πραγματικότητα, μεσομακροπρόθεσμα, αποδείχτηκε μάταιη και αναποτελεσματική στο να αναχαιτίσει την εξέλιξη των νέων παραλλαγών του κορονοϊού. Επιπλέον, η σχεδόν καθολικά επιβεβλημένη στρατηγική της απομόνωσης, του «κατ’ οίκον περιορισμού» και του πολλαπλού εμβολιασμού όλων των ανθρώπων ως δυνητικών φορέων των νέων παραλλαγών του κορονοϊού, δεν ήταν μία αμιγώς βιοϊατρική επιλογή αλλά, πρωτίστως, μια βιοπολιτική και κοντόφθαλμη γεωπολιτικά υγειονομική στρατηγική.
Μια δήθεν προνοητική στρατηγική εξόδου από την υγειονομική κρίση, η οποία, όπως τελικά αποδείχτηκε, επιφέρει μάλλον επιπρόσθετα και πολύ πιο καταστροφικά κοινωνικά προβλήματα. Για την επίλυση των οποίων απαιτούνται ριζικές και πολύ επώδυνες κοινωνικές αλλαγές.
Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις επίσημες εξαγγελίες των κυβερνήσεων, τις τρομοκρατικές τους προβλέψεις και τους σχεδιασμούς των διεθνών οικονομικών οργανισμών για τα επόμενα χρόνια, για να συνειδητοποιήσει ότι το διακύβευμα, σήμερα, δεν είναι η σωτηρία των ανθρώπων από τον κορονοϊό, αλλά η ολοκληρωτική διαχείριση, μέσω επαναλαμβανόμενων ιατρικών κρίσεων, της ζωής των πολιτών. Και η πλήρης βιοπολιτική διαχείριση της βιολογικής, της ψυχονοητικής και της κοινωνικοοικονομικής ζωής της ήδη υπερπληθούς ανθρώπινης βιομάζας θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω μιας ατέρμονης απειλής νέων πανδημιών.
Πρόκειται για μία εξόφθαλμα καταστροφική πλανητική βιοπολιτική στρατηγική που, με αφορμή την απειλή του κορονοϊού, έχει ήδη δημιουργήσει πρωτόγνωρα κοινωνικά, οικονομικά και ανθρωπιστικά προβλήματα, τα οποία κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα είναι λιγότερο καταστροφικά για τη ζωή των ανθρώπων από την τρέχουσα επιδημία του κορονοϊού.
Μυθεύματα περί οριστικής εξάλειψης του κορονοϊού
Πάντως, από τη μέχρι σήμερα πορεία της πανδημίας, γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται για έναν ιδιαίτερα θανατηφόρο ιό που θα μπορούσε να εξαλείψει την ανθρωπότητα, αλλά, αντίθετα, για έναν ιό που εκδηλώνει μεγάλη προσαρμοστική ικανότητα στους ξενιστές του. Και ακριβώς γι’ αυτό, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα εξακολουθήσει να υπάρχει αναμεσά μας για πολύ χρόνο ακόμη, αποτελώντας σοβαρή απειλή μόνο για την υγεία των ατόμων που ανήκουν στις πιο ευπαθείς ομάδες.
Μάλιστα, το πιο πρόσφατο και κυρίαρχο πια επιδημικό κύμα της παραλλαγής «Ομικρον» του κορονοϊού είναι σαφώς πιο μεταδοτικό αλλά λιγότερο επιθετικό από τις προηγούμενες παραλλαγές, με αποτέλεσμα οι πιο σοβαρές επιπτώσεις της λοίμωξης από τη νόσο Covid-19 να εξασθενούν όσο πλησιάζουμε στην πιο «ειρηνική» συμβίωση του κορονοϊού με τους ξενιστές του – μια σαφής ένδειξη ότι η πανδημική κρίση γίνεται ηπιότερη επειδή ο κορονοϊός που την προκαλεί τείνει να γίνει ενδημικός.
Και για την αντιμετώπιση της ενδημικής φάσης διάδοσης του κορονοϊού δεν απαιτούνται πλέον πανικόβλητες αντιδράσεις και αναποτελεσματικές καραντίνες απομόνωσης των ξενιστών του ιού, αλλά σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση, επικαιροποίηση των εμβολίων και, κυρίως, έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των πολιτών, ειδικά όσων ανήκουν στις πιο ευπαθείς ομάδες: των ανθρώπων που πάσχουν από μια σοβαρή νόσο και των πιο ηλικιωμένων.
Και επιμένουμε στην αποφασιστική σημασία της έγκυρης ενημέρωσης, επειδή τα τέσσερα πρώτα χρόνια της πανδημίας μας αποκάλυψαν τις ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες των ατεκμηρίωτων ή των εσκεμμένα ψευδών ειδήσεων της επιστημονικής παραπληροφόρησης, αλλά και των διαφόρων συνωμοτικών σεναρίων για την πραγματική απειλή των λοιμώξεων από Covid-19, ή για την αποτελεσματικότητα των επικαιροποιημένων εμβολίων στην, έστω, πρόσκαιρη ανοσοποίηση των πολιτών στις λοιμώξεις από τις νέες παραλλαγές του ιού.
Η διαρκής βιο-ανασφάλεια της κοινωνίας των Ζόμπι
Ωστόσο, η εμφάνιση νέων, ισχυρών επιδημικών κυμάτων διαψεύδει την ιδιαίτερα διαδεδομένη –και υπερβολικά αισιόδοξη– δοξασία ότι, μέσω των πολυάριθμων φυσικών νοσήσεων ή/και των μαζικών εμβολιασμών, έχει ήδη επιτευχθεί η πολυπόθητη «ανοσία της αγέλης», δηλαδή ότι, σήμερα, ο κορονοϊός SARS-CoV-2 μεταδίδεται και εξελίσσεται πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι στην αρχή της πανδημίας. Και άρα, ότι ο κορονοϊός –ως διά μαγείας– δεν αποτελεί πλέον απειλή για πολλούς ανθρώπους.
Πρόκειται, προφανώς, για ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και καθησυχαστικό σενάριο που όχι απλώς διαψεύδεται καθημερινά από τα γεγονότα, αλλά και δεν τεκμηριώνεται από ό,τι γνωρίζουμε, μέχρι σήμερα, σχετικά με τη δυναμική των προηγούμενων ιογενών πανδημιών. Ενα μύθευμα, που θα μπορούσε να ισχύει μόνο αν ο νέος κορονοϊός δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, αλλά επινοήθηκε από κάποιες αδιαφανείς βιοπολιτικές εξουσίες και επιβλήθηκε πλανητικά από τα ΜΜΕ, που υπηρετούν αυτές τις εξουσίες.
Το πρόβλημα με αυτό καθώς και με τα άλλα ατεκμηρίωτα συνωμοτικά σενάρια είναι ότι αφήνουν εντελώς απροστάτευτους όσους ή όσες πιστεύουν στο ενδεχόμενο να υπάρχει πραγματικά ο κορονοϊός και να εκδηλώνεται όντως με τις ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες μιας πανδημίας, τις οποίες όχι απλώς «βλέπουμε» στις τηλεοράσεις μας, αλλά κυριολεκτικά τις «ζούμε» με πολύ υψηλό προσωπικό και κοινωνικό κόστος.
Επιπλέον, αυτή η, κατά τα άλλα, απολύτως θεμιτή καχυποψία απέναντι στην πανίσχυρη επιρροή της «κοινωνίας του θεάματος» προσκρούει στο επαρκώς τεκμηριωμένο γεγονός ότι οι πολυάριθμες μικροβιακές ή ιογενείς πανδημίες του παρελθόντος υπήρξαν πολύ πριν επινοηθούν τα ΜΜΕ και οι σύγχρονες ανθρώπινες βιοπολιτικές. Πράγματι, θεωρείται πλέον βέβαιο ότι κάποιοι πρώιμοι και ιδιαίτερα βλαπτικοί ιοί εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με τη ζωή, και άσκησαν τη ζωοκτόνο δράση τους πολύ πριν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος.
Και από ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με τη συνολική εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη Γη, αυτό ακριβώς θα εξακολουθήσουν να κάνουν οι ιοί και μετά την κατάρρευση της ανθρώπινης βιοεξουσίας, η οποία όχι μόνο εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα στην ιστορία της ζωής, αλλά ενδέχεται και να έχει μία ημερομηνία λήξης, όπως κατ’ επανάληψη συνέβη σε πολλά άλλα κυρίαρχα είδη που έζησαν κατά το παρελθόν.
Πρέπει λοιπόν να εξετάσουμε το σοβαρό ενδεχόμενο η «αμυντική» υγειονομική στρατηγική της γενικευμένης καραντίνας και των μαζικών εμβολιασμών, μολονότι δίνει, πρόσκαιρα, κάποια ορατά αποτελέσματα, μπορεί κάλλιστα να αποδειχτεί, μεσομακροπρόθεσμα, αναποτελεσματική. Μικρό το κακό, θα πει κανείς, αφού με αυτή την τακτική κερδίζουμε χρόνο για να διορθώσουμε τα όποια βιοϊατρικά λάθη θα διαπιστώσουμε και να επινοήσουμε νέες θεραπείες.
Το πρόβλημα με αυτό το, κατά τα άλλα, εύλογο επιχείρημα είναι πως δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα διαθέτουμε εγκαίρως τα αναγκαία ιατρικά εργαλεία για να ανακόψουν τη νέα, πιθανότατα αναπόφευκτη, πανδημία. Και, επιπλέον, η πλανητικά επιβεβλημένη στρατηγική της «μαζικής καραντίνας» και του «κατ’ οίκον περιορισμού» των περισσότερων ανθρώπων ως δυνητικών φορέων δεν είναι δυστυχώς μια αμιγώς βιοϊατρική επιλογή, αλλά, πρωτίστως, μια βιοπολιτική και γεωπολιτική στρατηγική. Μια καινοφανής πλανητική βιοπολιτική κατάλληλη μόνο για μια κοινωνία Ζόμπι και όχι ανθρώπων.
Πηγή άρθρου από Εφημερίδα Συντακτών, Αθήνα: https://www.efsyn.gr/node/419392
