Πρόσφατα η εικαστικός Λία Βογιατζή η οποία ζει και εργάζεται στο Παρίσι “έχασε” το σκυλάκι της, την παρέα της εδώ και 12 χρόνια, την Μπριζίτ της.
Σήμερα μέσα από μια συγκινητική ανάρτηση έστειλε το δικό της “αντίο” στη Μπριζίτ και μας υπενθύμισε πως τα κατοικίδια είναι φίλοι που γίνονται οικογένεια και ο αποχωρισμός που έρχεται με το θάνατο τους είναι ένα αληθινό πένθος.
Η ανάρτηση της Λίας, γραμμένη στα ελληνικά και στα γαλικά.
Χθες χτύπησε το τηλέφωνο το πρωί, όταν ετοιμαζόμουν να πάω στο ατελιέ μου. Ήταν από το κτηνίατρο της Μπριζίτ μου, που για πολλά χρόνια την θεράπευε!
Μου είπαν ότι έχουν τη τέφρα της.
Η Μπριζίτ… Δώδεκα και μισό χρόνια αφοσίωσης, αγάπης, συντροφικότητας.
Ο φύλακας άγγελός μου, η σκιά μου, η γαλήνη μου…
Καθώς περπατούσα στους δρόμους μαζί με το χαρτόκουτο, η τέφρα της Μπριζίτ βάρυνε τα χέρια μου, βαρύτερη από την ίδια τη θλίψη μου.
Η πόλη έμοιαζε ξένη, εχθρική.
Στα φανάρια, οι περαστικοί βιαστικοί, βυθισμένοι στις δικές τους σκοτούρες. Κανείς δεν έβλεπε το κουτί, κανείς δεν άκουγε το σιωπηλό μου θρήνο.
Μόνο εγώ και η Μπριζίτ μου, ενωμένες πια μόνο στην ανάμνηση.
Στο σπίτι, η ησυχία ήταν ασφυκτική.
Κάθισα στο πάτωμα, αγκάλιασα το κουτί, και έκλαψα.
Πώς γίνεται τόση αγάπη να χωρέσει τώρα σε ένα τόσο στενό χάρτινο κουτί;
Le téléphone a sonné hier matin, alors que je me préparais à aller à mon atelier.
C’était le vétérinaire de Brigitte, qui la soignait depuis de nombreuses années !Clinique Veterinaire Jouffroy🙏
Ils m’ont dit qu’ils avaient ses cendres.
Brigitte… Douze ans et demi de dévouement, d’amour et de compagnie. Mon ange gardien, mon ombre, ma paix…
En marchant dans les rues avec la boîte en carton, les cendres de Brigitte pesaient lourd sur mes mains, plus lourdes que ma tristesse elle-même.
La ville me semblait étrangère, hostile.
Aux feux rouges, les gens se précipitaient, absorbés par leurs propres soucis. Personne ne voyait la boîte, personne n’entendait mon deuil silencieux.
Seulement moi et ma Brigitte, désormais unies uniquement dans le souvenir.
À la maison, le silence était étouffant.
Je me suis assise par terre, j’ai serré la boîte dans mes bras et j’ai pleuré.
Comment tant d’amour peut-il tenir dans une si petite boîte en carton ?
