Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Θα μπορούσα για σένα, να ψηλαφίσω όλα τ‘ αγκάθια των λουλουδιών, μόνο και μόνο να νιώσω τον πόνο, πριν από σένα.Μην ρωτήσεις αν ο πόνος είναι αμοιβαίος.Να σκεφτείς ότι ο πόνος δεν έχει καμμιά ουσία, αν δεν αγγίζει την καρδιά.
Θα διέσχιζα για σένα, μαύρες θάλασσες με άγνωστο βυθό, μόνο και μόνο για να κάνω τον φόβο να τρέξει πίσω μου και να χαθεί από εσένα.Όχι πως δεν φοβάμαι, απλά δεν αντέχω στην ιδέα να σε φοβίζει κάτι.
Δρόμους θα χάραζα με στρωμένη πορεία, για να εκπληρώσεις όλα τα όνειρά σου, ακόμα και τα πιο επικίνδυνα, αρκεί να βλέπω το χαμόγελό σου ζωγραφισμένο στα χείλη.Πίεση στο ίδιο το σύμπαν θ’ ασκούσα, για να συνομωτήσει στα πιο μεγάλα σου θέλω.
Θα μπορούσα να τρέξω με γυμνά πόδια πάνω σε γυαλιά, μόνο και μόνο να σου αποδείξω ότι η αγάπη μου έχει χρώμα.Έχει το χρώμα της παραφροσύνης.Θα σου αρέσει αυτό το χρώμα , γιατί δεν βάζει αλυσίδες στα συναισθήματα.
Τον χρόνο θα κρατούσα αιχμάλωτο, να μην περάσει από πάνω σου , για ν’ απολαύσουν και να διαδώσουν την ομορφιά σου, όλες οι γενιές.Η παρουσία σου και μόνο, θα γέμιζε τις ανθρώπινες ματιές.
Τον ήλιο κάθε μέρα θα τον έφερνα στην πόρτα σου, να φωτίζει τις ημέρες σου και να σου δίνει ζέστη, στις πιο τρελές σου επιθυμίες, μόνο και μόνο να μην παγώσει η τόσο όμορφη καρδιά σου.
Αγύρτες θα μάζευα γύρω από το ποιόν σου , για να έχουν τόπο και προορισμό.Εσύ να δείχνεις τον δρόμο στους ανθρώπους το ξέρεις καλά.Εγώ να βάζω πινελιές στην ανθρωπιά σου θέλω.Να την ζωγραφίσω όπως πρέπει, για να μπει σε καμβά με τις δικές σου μπογιές.
Τα φτερά σου θα διόρθωνα , αν δεν μπορούσες να πετάξεις για εκεί που θέλεις.Μα αν εσύ πετάς ψηλά, εγώ έχω λόγο να γίνομαι η καλύτερη στεριά σου και η απέραντη πεδιάδα της προσγείωσής σου…
Θα μπορούσα να φωνάξω στα πιο απίθανα μέρη, ότι οι θησαυροί δεν είναι κάτω από την γη, ούτε μέσα στην θάλασσα αλλά δίπλα μας…γι’ αυτό, θα μπορούσα να ταξιδεύω για σένα, με γνώμονα μόνο τ’ αστέρια, κρατώντας στην τσέπη μου μόνο μία ευχή…
Μην ρωτήσεις αν θα ζητήσω να πέσεις.Να σκεφτείς μονάχα, τι θα κάνω για να συνεχίσεις να λάμπεις και εδώ στην γη…
Εγώ έτσι εκτιμάω, το ανεκτίμητό σου…
