“Το σύστημα παιδείας της Κύπρου μπάζει από παντού νερά κι αυτό δε χρειάζεται να μας το πει κανένας βουλευτής ή ειδικός! Ρωτήστε τα παιδιά πόσο χαρούμενα είναι που θα επιστρέψουν στο σχολείο, η πλειοψηφία (σε γυμνάσιο και λυκειο) δεν είναι! Κι αυτό απαντά το ερώτημα πόσο πετυχημένα η αποτυχημένα είναι τα δημόσια σχολεία σήμερα”.
Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Όταν μια 12 χρονη και δη άριστη μαθήτρια επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο από τις αρχές του Αυγούστου «δε θέλω να ανοίξουν τα σχολεία», τότε, όπως αντιλαμβάνεστε, κάτι πάει λάθος στα δημόσια σχολεία μας.
Τι πάει λάθος στα δημόσια σχολεία μας έτσι ώστε να δημιουργεί αυτή τη δυσφορία στους μαθητές;
Η έλλειψη αισθητικής; Το μη φιλικό -αισθητικά- περιβάλλον;
Κάποιοι καθηγητές που θα έπρεπε να ήταν εκτός σχολικής αίθουσας; (Θυμίζουμε τον περιβόητο καθηγητή θρησκευτικών πέρσι σε Γυμνάσιο της Λάρνακας).
Η ασήκωτη βαλίτσα που απάνθρωπα βάζουμε 12 χρονα να κρατούν βαλίτσες μεγαλύτερες απ’ το βάρος τους;
Η ύλη που τους αναγκάζουμε να παπαγαλίζουν με αποτέλεσμα την κατακρεούργηση κριτικής σκέψης;
Το λάθος σύστημα στα δημόσια σχολεία που αναγκάζει τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά σε χίλια δυο φροντιστήρια με αποτέλεσμα να τα γεμίζουμε άγχος;
Γνωρίζω ενήλικες που μετά τις διακοπές λένε «ανυπομονώ να πάω πίσω στη δουλειά» και άλλους που λένε “δεν θέλω να επιστρέψω στο γραφείο”.
Η διαφορά ανάμεσα τους δεν είναι οι συνεδρίες σε life coach και πως αντιμετωπίζουν την ζωή κι άλλα τέτοια μοντέρνα, περί ευ ζην.
Η διαφορά ανάμεσα τους είναι το περιβάλλον και οι συνθήκες στο χώρο εργασίας τους.
Αλλά, οι ενήλικες δε με ενδιαφέρουν και τόσο, όχι λόγω έλλειψης ενσυναίσθησης, αλλά επειδή έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης της ζωής μας, για το που εργαζόμαστε, πώς αντιμετωπίζουμε τις συνθήκες και πως μπορούμε να τις αλλάξουμε.
Αλλά με τα παιδιά;
Με τα παιδιά είναι αλλιώς, γιατί εμείς ως ενήλικες έχουμε το αποκλειστικό μερίδιο ευθύνης για το πως τα μεγαλώνουμε, μέσα σε ποιες συνθήκες και πόσο χαρούμενα ή λυπημένα τα κάνουμε.
Αν τα σχολεία μας δεν είναι κατάλληλα για να κάνουν ευτυχισμένα τα παιδιά, αν δεν μπορούμε να κάνουμε χαρούμενα τα παιδιά μας μέσα στα δημόσια μας σχολεία, τότε έχουμε αποτύχει παντελώς.
Κι αν δεν έχει καταλάβει το Υπουργείο Παιδείας και οι εκπαιδευτικοί πως το ευ ζην του παιδιού, το να είναι χαρούμενο και να νιώθει καλά, είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, τότε έχετε όλοι αποτύχει και πρέπει να ξανάδιαβάσετε την αλφαβήτα της ζωής και πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι «ψυχολογία» για το παιδί! Για το σήμερα, αλλά-προπάντων- και για το αύριο του.
Επιβάλλεται να αλλάξουμε τα σχολεία μας χθες!
Να τα γεμίσουμε ομορφιά! Από τα σχολικά κτίρια, μέχρι τους ανθρώπους που τα υπηρετούν, να βρούμε λύσεις που θα διευκολύνουν τις ζωές των παιδιών!
Ξεκινήστε από την “ευλοημένη” τη βαλίτσα τους, που έχει βάρος περισσότερο από το σωματικό τους. Να μπει η ύλη ψηφιακά σε tablet, τουλάχιστον για τους μαθητές γυμνασίων και λυκείων.
Το σύστημα παιδείας της Κύπρου μπάζει από παντού νερά κι αυτό δε χρειάζεται να μας το πει κανένας βουλευτής ή ειδικός! Ρωτήστε τα παιδιά πόσο χαρούμενα είναι που θα επιστρέψουν στο σχολείο, η πλειοψηφία (σε γυμνάσιο και λυκειο) δεν είναι! Κι αυτό απαντά το ερώτημα πόσο πετυχημένα η αποτυχημένα είναι τα δημόσια σχολεία σήμερα.
Κάντε όσες έρευνες θέλετε, την αλήθεια την ξέρουν μόνο τα παιδιά και την δίνουν με τα προσωπάκια τους κάθε φορά που τα ρωτάμε αν είναι χαρούμενα που θα ανοίξουν τα σχολεία! Και μπορεί στο δημοτικό τα αθώα μας να είναι χαρούμενα, αλλά σε γυμνάσια και λύκεια τα παιδιά μας, στην πλειοψηφία τους, είναι δυστυχισμένα που επιστρέφουν στο σχολείο.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η αποτυχία δεν ανήκει στο νυν υπουργείο παιδείας, αλλά διαχρονικά στον εκάστοτε Υπουργό παιδείας που συντηρεί ένα τέτοιο σύστημα, ανήκει σε όλους τους γονείς που εμπλέκονται σε συμβούλια και οργανώσεις γονέων και δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να αλλάξουν το σύστημα, ανήκει στις σχολικές εφορίες που δεν έχουν όραμα πέρα από τα αναγκαία, (ναι το να πρασινίσουν οι αυλές σχολείων είναι σημαντικότατο όπως και το να μπουν κλιματιστικά χθες!) και βεβαίως η αποτυχία ανήκει και σε όλους εμάς που βολευόμαστε με άρθρα και ρεπορτάζ κάθε χρόνο και δεν κινητοποιούμαστε εντονότερα για να αλλάξουμε την όλη κατάσταση.
Υ.Γ Πιστεύω πως το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει ο Θεος όταν θα μας συναντήσει -λίγο μετά το θάνατο μας- θα έπρεπε να μας ρωτήσει τι πράξαμε για να κάνουμε ευτυχισμένα τα παιδιά που βρέθηκαν στο δρόμο της ζωής μας, δικά μας και “ξένα”.
