Με ιδιαίτερη συγκίνηση συνάντησα χθες τον πατήρ Αντώνιο Μουτιάμπα, από την Ουγκάντα, ο οποίος βρίσκεται στη πόλη μας αυτές τις μέρες. Ο πατήρ Αντώνιος είναι ιερέας της ελληνορθόδοξης εκκλησίας με καταγωγή από την Αφρική. Η οικογένεια του ήταν από τις πρώτες που ασπάστηκαν την ορθοδοξία στην μαύρη ήπειρο. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που ξέσπασε στη χώρα του, μετανάστευσε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε, σπούδασε Γεωπονική και τελικά ακολούθησε το δρόμο της Iεροσύνης. Ζούσε για 20 χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένεια και τα πέντε παιδιά του. Η πίστη του στο Θεό, αλλά και η καρδιά του, τον οδήγησαν πίσω στην Αφρική, αφού ήθελε να προσφέρει στους συνανθρώπους του, που τον είχαν περισσότερη ανάγκη.
Ο πατέρας Αντώνιος είναι από τους πρωτεργάτες ενός φιλανθρωπικού έργου που επιτελείται εδώ και χρόνια σε μια χώρα που μοιάζει με παράδεισο από τις ομορφιές της φύσης, αλλά είναι από τις φτωχότερες στον κόσμο, στην Ουγκάντα.
Συναντηθήκαμε σε καφετέρια της Λάρνακας και κάναμε μία συνέντευξη μέσα από την οποία μιλήσαμε για την αγάπη, το θάνατο, τη θρησκεία, τις ψυχές και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα.
Μιλήσαμε φυσικά και για την Ομάδα “Αγάπης Χέρια“, που έχει βάση της τη Λάρνακα, μια Ομάδα που στέκεται δίπλα στον Πατήρ Αντώνιο και στα παιδιά της Ουγκάντας και καταφέρνει να κάνει μαραζωμένα παιδικά πρόσωπα να χαμογελούν και προπάντων να μπορούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Της Γιώτας Δημητρίου
Πάτερ Αντώνιε είναι η πρώτη φορά που έρχεστε Κύπρο;
Όχι. Στη Κύπρο είχα έρθει για πρώτη φορά το 2007, αν δεν κάνω λάθος. Είχα έρθει με μια φίλη μου η οποία δεν βρίσκεται πια εν ζωή. Τη Σωτηρία Νούση, η οποία έχει γράψει και ένα πολύ καλό βιβλίο για τον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας. (Σημείωση: Η μακαριστή Σωτηρία Νούση συνδεόταν με ιδιαίτερη φιλία με τον Άγιο Πορφύριο, για τον οποίο πάντοτε μιλούσε με αγάπη. Ήταν αγαπητή σε Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Μητροπολίτες και πολλούς κληρικούς).
Ηταν συνδεδεμένη με μια οικογένεια στην Αραδίππου. Θυμάμαι είχαμε συναντηθεί τυχαία στην Αθήνα, στην Ομόνοια και μου είχε πει “Πάτερ έχεις να κάνεις κάτι σημαντικό αυτό το Σαββατοκύριακο;” Δεν είχα κάτι πέρα από το να πάω εκκλησία. Μου λέει “δεν πάμε Κύπρο;” Έτσι αυθόρμητα ήρθαμε τότε μαζί με την Σωτηρία Νούση στην Κύπρο και με εκείνη την επίσκεψη άνοιξε ένας μεγάλος δρόμος. Όταν λέω δρόμος, εννοώ δρόμο της αγάπης.
Είπατε ότι τυχαία είχατε συναντηθεί στην Ομόνοια εκείνη την ημέρα. Ο Θεός αφήνει κάτι “τυχαία”;
Κοίταξε, εμείς το λέμε “τυχαία” γιατί μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό μας. Ο Θεός ξέρει. Δεν μπορώ να πω για το Θεό πως το δημιουργεί. Αλλά, σαν άνθρωπος με σεβασμό προς το Θεό, το αφήνω ως εκεί και χρησιμοποιώ τη λέξη “τυχαία”, γιατί η γνώση μου φτάνει μέχρι εκεί. Αλλά, σιγά σιγά βλέπω ότι άνοιξε ένας δρόμος με εκείνη την επίσκεψη….ο Θεός πάντα ανοίγει δρόμους με το δικό Του τρόπο.
Τώρα ποιος είναι ο λόγος που σας έφερε στο νησί μας;
Πρώτα από όλα αγαπάω το νησί αυτό, την Κύπρο. Όταν αγαπάς ένα τόπο,δεν αγαπάς μόνο το τόπο, αλλά προπάντων τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτό. Είναι εκεί που αγαπάς να πας, να συζητάς. Υπάρχει δεσμός με τους ανθρώπους που αγαπάς. Είναι εκείνο το σπουδαίο που δημιουργείται μέσα στη πορεία της γνωριμίας, το δέσιμο.
Χαίρομαι που έρχομαι και βλέπω φίλους μου, τώρα που ήρθα συνάντησα και μια φίλη μου τη Φωτεινή, στην Αραδίππου, που έχει αγωνιστεί πολύ και αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας και έχει ανάγκη από προσευχές.
Οι προσευχές μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδια του Θεού; Δηλαδή αν ο Θεός έχει σχεδιάσει να βάλει ένα πιστό σε ένα συγκεκριμένο δρόμο δοκιμασίας, οι προσευχές μπορούν να το ανατρέψουν;
Γι αυτό υπάρχει η προσευχή! Προσευχή σημαίνει ζητώ από το Θεό να μου δώσει κάτι. Όπως το παιδί που ζητά από τους γονείς να του δώσουν κάτι. Πολλές φορές η μάνα ή ο πατέρας λένε “εγώ σκεφτόμουνα να κάνω αυτό, αλλά αφού θες αυτό, ας κάνουμε το θέλημα σου, αφού μου το ζήτησες”. Είμαστε παιδιά του Θεού, προσευχόμαστε και του ζητάμε τι θέλουμε.
Άρα η προσευχή μπορεί να αλλάξει κάτι…
Όχι απλώς μπορεί. Η προσευχή αλλάζει, πολλές φορές, πολλά πράγματα.
Αγαπάτε λοιπόν την Κύπρο και έχετε φίλους εδώ, έχετε επίσης ζήσει και μεγαλώσει σε ένα άλλο ελληνικό νησί, την Κρήτη…
Έχω ζήσει στην Κρήτη ναι, αλλά θα σας πω κάτι άλλο για τη σχέση μου με τη Κύπρο. Σημασία δεν έχει πρώτα το έργο, αλλά πρώτα ο άνθρωπος. Αν έχεις έργο, αλλά δεν έχεις ανθρώπους να συναντήσεις δεν έχει νόημα. Πρώτα είναι οι άνθρωποι και μετά το έργο. Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων έρχεται πρώτη και μετά τα έργα.
Αν μιλήσουμε για την Ομάδα “Αγάπης Χέρια” είναι πρώτα οι άνθρωποι της Ομάδας αυτής και μετά το έργο τους. Οι άνθρωποι κάνουν τις ομάδες, οι άνθρωποι κάνουν τα έργα. Είναι πρώτα ο άνθρωπος και μετά τα έργα. Η Ομάδα “Αγάπης Χέρια” είναι και ένας από τους λόγους που ήρθα στη Κύπρο.
Να πούμε ότι η Ομάδα “Αγάπης Χέρια έχει βάση της τη Λάρνακα. Να μιλήσουμε για τη σχέση σας με την ομάδα αυτή;
Με την Ομάδα “Αγάπης Χέρια” έχουμε ένα κοινό σκοπό να βοηθήσουμε τα παιδιά της Ουγκάντας, ιδιαίτερα σε θέματα μόρφωσης. Τα σχολεία που έχουμε ανήκουν στην εκκλησία. Μέσα σε αυτούς ανθρώπους που μας έχουν βοηθήσει δυναμικά είναι και η Ομάδα “Αγάπης Χέρια”.
Σαν Ομάδα ήρθαν και πρόσφατα στην Ουγκάντα και εγκαινιάσαμε ένα δημοτικό σχολείο σε μια περιοχή που είναι παραγκούπολη, τυχαίνει να είναι και η περιοχή που ζω εκεί. Είναι περίπου 20 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Καμπάλα. Αυτό το σχολείο φέρει το όνομα «Ειρηναίος Γαλανάκης».
Αλλά η Ομάδα “Αγάπης Χέρια” δεν έχει κάνει μόνο αυτό, που θεωρείται το μαργαριτάρι της περιοχής. Έχουν επίσης βοηθήσει και σε άλλες ενορίες, όπως είναι η ενορία Αγίου Αντωνίου που έχουν βάλει παροχέα νερού. Εκεί υπάρχουν σχολεία και νοσηλευτική, αλλά δεν είχαμε νερό. Οι άνθρωποι της Ομάδας “Αγάπης Χέρια” βάλανε νερό. Πριν έπρεπε να περπατήσουμε οκτώ χιλιόμετρα για να πάρουμε νερό. Έτσι βοήθησαν ολόκληρη την περιοχή με νερό.
Επιπλέον βοηθήσανε και βοηθάνε τα παιδιά που τελειώνουν το Λύκειο, όσα μπορούν, να προχωρήσουν και σε πανεπιστημιακή μόρφωση. Βέβαια είναι πάρα πολλά τα παιδιά, αυτή τη στιγμή βοηθάνε πέντε παιδιά να πάνε σε ανώτερες σχολές και έχουν βοηθήσει και παιδιά να έρθουν εδώ στη Κύπρο για να σπουδάσουν. Όλο αυτό είναι ένα μεγάλο αγκάλιασμα αγάπης. Αυτό είναι αγάπη. Αλλά βάζεις και το χέρι να βοηθήσεις μαζί με την αγάπη. Γι αυτό είναι εύστοχο που έχουν ονομάσει την Ομάδα τους “Αγάπης Χέρια”.
Πόσο σημαντικό είναι για μια ψυχή, για ένα άνθρωπο, να βοηθά ένα παιδί να αλλάξει η ζωή του; Σε θεολογικό και χριστιανικό επίπεδο…
Κοιτάξετε, έχω βαφτίσει πολλούς ανθρώπους, ίσως περισσότερους από τρεις χιλιάδες. Το θέμα δεν είναι μόνο να βαφτίσεις, αλλά κάποιος να έχει γνώση να μπορεί να καταλάβει το Θεό του. Να καταλάβει για ποιο λόγο βαφτίστηκε.
Όλα αυτά θέλουν γνώση.
Η γνώση είναι αυτό που θα βοηθήσει το πιστό να ψάξει, όσο μπορεί να βρει βιβλία να μελετήσει. Να μην αποπροσανατολίζεται, αλλά να ψάχνει ο ίδιος να βρει, να μάθει. Ναι μεν έχεις πάρει συμβουλές, αλλά οφείλεις να καλλιεργείς τον κήπο της ψυχής σου. Ξέρετε, είμαι και γεωπόνος, θα σας πω λοιπόν πως όταν καλλιεργείς κάτι το τρως με περισσότερη λαχτάρα. Έτσι και ο κήπος της ψυχής μας θέλει καλλιέργεια. Η αγάπη ποτίζει την καλλιέργεια της ψυχής.
Θέλω να σας πω και πως συνδέεται η μόρφωση με τη πίστη. Ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθεί να γίνει καλύτερος και πρώτα να προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Αν δεν βοηθήσει τον εαυτό του και δεν γνωρίζει πως να σταθεί στα πόδια του, τότε θα πάθει στρες. Δεν θα ηρεμεί. Όταν κάποιος δεν ηρεμεί σημαίνει κάτι πάει λάθος.
Εμείς θέλουμε ο άνθρωπος να έχει γαλήνη. Η μόρφωση παίζει μεγάλο ρόλο. Εγώ το έχω βιώσει. Μεγάλωσα στη Κρήτη, έζησα δίπλα από το σεβασμιώτατο Ειρηναίο, μέσα σε οικοτροφεία. Άλλαξε η ζωή μου βλέποντας ανθρώπους δίπλα από το Δεσπότη Ειρηναίο, αλλά και ανθρώπους γύρω από την εκκλησία. Έβλεπα πως όταν μιλούσε στην Ακαδημία, στους ανθρώπους που ήταν μορφωμένοι, ήταν πολύ διαφορετικοί από άλλους που δεν είχαν την τύχη να μορφωθούν. Γι αυτό λέω πως δεν θα μιλάμε μόνο για την εκκλησία, αλλά και για τα σχολεία και τη μόρφωση. Θέλουμε σχολεία. Να χτιστούν σχολεία.
Η ερώτηση μου είχε ακόμη ένα σκέλος που νιώθω πως δεν απαντήσαμε. Για την ψυχή πόσο σημαντικό είναι να κάνει καλές πράξεις; Όπως βοηθούν οι άνθρωποι του Συνδέσμου “Αγάπης Χέρια” ή και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Σε χριστιανικό επίπεδο τι αξία έχει αυτό;
Εντάξει, μπορώ να το συνδυάσω με ένα παράδειγμα και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί αν είναι σωστό ή όχι. Πες ότι εδώ που καθόμαστε τώρα η καφετέρια είναι γεμάτη χωρίς καμία άδεια καρέκλα. Και μπαίνει ένας κουτσός μέσα, με πατερίτσες, αλλά κανείς δεν σηκώνεται για να δώσει τη καρέκλα του. Τότε ο κουτσός πέφτει κάτω και χτυπά. Είναι ευθύνη όλων το ότι έπεσε κάτω. Δεν τραυματίστηκε μόνο αυτός, αλλά “τραυματίστηκαν” κι όλοι όσοι δεν τον βοήθησαν. Θα σκεφτούν ότι φταίνε που δεν βοήθησαν, θα τρέξουν κατόπιν εορτής να βοηθήσουν, θα γίνει φασαρία, κτλ. Έτσι και η ψυχή του ανθρώπου όταν της δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσει το συνάνθρωπο που έχει ανάγκη, αν δεν βοηθήσει θα “τραυματιστεί”.
Είναι αμέλεια να σου δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο σου και να μην το κάνεις.
Ξέρετε, ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, όσα και να πετύχεις δεν υπάρχει πιο σημαντικό διαμάντι από το να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου!
Όσο βοηθάς τον συνάνθρωπο σου η πίστη σου γίνεται πιο καθαρή, πιο λαμπερή. Είναι μια μετάνοια. Ας κάνεις χίλιες μετάνοιες, αν δεν νοιάζεσαι για τον συνάνθρωπο, τότε δεν έχουν αξία. Όταν γράφουμε 1000 000 έχει έξι μηδενικά και το ένα μπροστά σημαίνει ένα εκατομμύριο. Αν φύγω το ένα θα μείνουν έξι μηδενικά και δεν θα σημαίνουν τίποτα. Η βοήθεια στον συνάνθρωπο είναι το ένα που δίνει την αξία σε όλα τα άλλα.
Άρα τονίζετε ότι το Α και το Ω είναι ο άνθρωπος να βοηθά τον συνάνθρωπο του εκεί και όπου μπορεί.
Βέβαια. Πρώτα όμως βοηθάς τον εαυτό σου και μετά τον συνάνθρωπο σου.
Οι άνθρωποι σήμερα παραπονιούνται ότι είναι δύσκολες οι εποχές. Πόλεμοι, κρίσεις, κτλ. Πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς το Θεό όταν υπάρχουν γύρω μας διάφορες κρίσεις. Επίσης, κάποιοι λένε “γίνονται τόσα κακά, που είναι ο Θεός;”
Οι άνθρωποι είμαστε πάντα υπερβολικοί. Να μη ξεχνάμε ότι τα περισσότερα προβλήματα τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Ζητάμε συνέχεια και ζητάμε και άλλα και γινόμαστε αχόρταγοι. Πολλές φορές αυτοί που έρχονται κάτω (Ουγκάντα) και βλέπουν οτι στερούμαστε πολλά πράγματα αλλά έχουμε ένα χαμόγελο και εμείς και τα παιδιά, ξαφνιάζονται. Δίνεις στο παιδί ένα μολύβι και γονατίζει μπροστά σου για να σου πει ένα “ευχαριστώ”. Του δίνεις ένα τετράδιο για τα γενέθλια του και τρέχει να το δείξει στα άλλα παιδιά γεμάτο ευγνωμοσύνη και χαρά. Σκέψου εδώ στην Ευρώπη ένα παιδί να έχει γενέθλια και να του πάρεις ένα τετράδιο. Θα πει ότι “η θεία τρελάθηκε”. Ενώ εκεί για τα παιδιά είναι κάτι σημαντικό.
Όσο θέλουμε όλο και περισσότερα, τόσο δημιουργούμε πολλές αχρείαστες ανάγκες, λαιμαργία και αχαριστία ίσως.
Επειδή όπως σας είπα έχω τελειώσει την γεωπονική σχολή θα αναφέρω πάλι ένα παράδειγμα από την γεωπονική: Τα κλαδιά τα οποία είναι λαίμαργα δεν βγάζουν καρπούς.
Τι ωραίο αυτό! Τελικά η ζωή μας έχει σχέση με την γεωπονική!
(Γελά!) Απλά να πω ότι αυτά που βγάζουν καρπούς θέλουν και κλαδέματα για να μπορούν να βγάλουν ένα σωστό καρπό.
Ο άνθρωπος όταν δένεται με την εκκλησία και με την κοινωνία, “κλαδεύεται” και γίνεται καρπός, γίνεται χρήσιμος. Και ο καρπός βέβαια έχει μέσα σπόρους. Ποιος είναι ο σπόρος; Αυτό που βοήθησες να μείνει στη ζωή. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο ο καρπός, αλλά και ο σπόρος ο οποίος θα φυτρώσει για να βγάλει νέους καρπούς.
δημοσιογράφο Γιώτα Δημητρίου
Πάτερ πολλές φορές λέμε ότι ο Χριστός έχει μιλήσει για τα παιδιά και έχει πει ότι σε αυτά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών. Ξέρουμε ότι τα παιδιά έχουν αγνές ψυχές και είναι ότι πιο κοντά στο Θεό. Γιατί ο Θεός αφήνει παιδιά να πεθαίνουν, είτε από αρρώστιες, είτε από πολέμους; Είτε να βασανίζονται σε χώρες με φτώχεια. Ίσως ακούγεται παιδιάστικη ερώτηση, αλλά πολλοί διερωτούνται για αυτό το γιατί. Και ξέρετε, όσο λιγότερη η πίστη μας τόσο μεγαλύτερο το γιατί μας. Θα θέλαμε να ακούσουμε τη δική σας απάντηση σε αυτό.
Η απάντηση για τα παιδιά….Πες ότι οι γονείς προστατεύουν τα παιδιά, όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και νομικά. Υπάρχει νόμος ο οποίος προστατεύει τα παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι έχει ανάγκη να προστατευθεί για να μπορέσει να μεγαλώσει. Εμείς που είμαστε ενήλικες, έχουμε το καθήκον και από το Θεό να παντρευτούμε, να πολλαπλασιαστούμε και να προστατεύουμε το παιδί. Εσύ γίνεσαι σκέπη και εκκλησία και προστατεύεις τα παιδιά. Έχεις ευθύνη να τα βαφτίσεις, να τα κοινωνήσεις, να τα προστατέψεις. Πολλές φορές μου λένε “γιατί δεν τα αφήνουμε να μεγαλώσουν και να αποφασίσουν αυτά αν θέλουν να βαφτιστούν;”. Είναι σαν να λέμε μην το θηλάσεις, μην τον ντύσεις, να περιμένουμε να μεγαλώσει να τα κάνει μόνο του. Επαναλαμβάνω, ο γονέας είναι η σκέπη, η προστασια, του παιδιού.
‘Όσον αφορά το γιατί κάποια παιδιά πεθαίνουν, ή παθαίνουν κακά κτλ….Νομίζω ρωτήθηκε ο Ιησού Χριστός γι αυτό το θέμα όταν είχε μπροστά του τον εκ γενετής τυφλό. Τον ρώτησαν “είχαν οι γονείς του αμαρτίες γι αυτό είναι εκ γενετής τυφλός;” Και ο Ιησούς απάντησε “Όχι”. Ήταν έτσι επειδή αυτή ήταν η πρόνοια του Θεού.
Δεν μπορούμε εμείς να ξέρουμε το λόγο.
Το μυαλό μας πολύ λίγα ξέρει και πολύ λίγα είναι σε θέση να απαντήσει. Θα σας πω κάτι που έχω διαβάσει σε ένα βιβλίο: το μυαλό μας είναι σαν ένα παιδί που σκάβει μια τρύπα στην ακρογιαλιά και θέλει να βάλει με τα κουβαδάκια μέσα σιγά σιγά τη θάλασσα. Θα τα καταφέρει; Το νερό θα γλιστράει, θα φεύγει….Αποκλείεται να τα καταφέρει. Έτσι και το μυαλό μας ό,τι και να κάνει, όσο και να προσπαθήσει, μέχρι ενός σημείου μπορεί να γνωρίζει και να ξέρει. Ιδιαίτερα τα δύσκολα ερωτήματα. Μόνο ο Χριστός ξέρει τις απαντήσεις.
Θα ήθελα να πούμε πως θα μπορούσε ο κόσμος να βοηθήσει τα φτωχά παιδιά στην Ουγκάντα και στο έργο που εσείς επιτελείτε εκεί;
Με την εμπειρία μου θα σας πω ότι όταν μια βοήθεια περνάει μέσα από μια Ομάδα, όπως είναι η Ομάδα “Αγάπης Χέρια” είναι πολύ σημαντικό διότι η Ομάδα μπορεί να πει και σε άλλους για το έργο που επιτελείται, για το τι γίνεται. Μέσα από τις Ομάδες εργαζόμαστε συλλογικά. Ο καθένας έχει ρόλο, αποφασίζουμε ομαδικά. Μπορεί να πω στα μέλη της Ομάδας πως έχουμε αυτό το πρόβλημα και να μου απαντήσουν “ναι αλλά το άλλο πρόβλημα είναι πιο σοβαρό”. Διότι κι εγώ είμαι άνθρωπος και κάτι που δεν το έχω δει, μπορεί να το δουν αυτοί. Λειτουργούμε σαν ομάδα και έτσι η βοήθεια είναι πιο ουσιαστική, γίνεται καλύτερη δουλειά, με πιο ουσιαστικά αποτελέσματα. Μπορεί εγώ να κάνω λάθος να νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το Α και αυτοί να μου εξηγήσουν ότι είναι το Β. Η Ομάδα δεν είναι εκεί μόνο για να βρει χρήματα, είναι εκεί για να βοηθήσει και με μια συμβουλή, με μια εισήγηση.
Οι άνθρωποι όταν συμμετέχουν και βοηθούν να συμμετέχουν ενεργά. Από την καρδιά τους. Με ενδιαφέρον. Όχι απλώς να βοηθούν και μετά να το ξεχνάνε. Να το κάνουν με αγάπη και ενδιαφέρον. Η Ομάδα είναι μια κοινωνία. Όπου υπάρχει Ομάδα σημαίνει πως μια κοινωνία ανθρώπων μαζί εργάζεται και μαζί επιτελεί ένα έργο.
Εσείς πάτερ Αντώνιε γιατί αφοσιωθήκατε στο Θεό;
Κοίταξε, αυτή η λέξη “αφοσίωση” είναι πολύ μεγάλη. Θέλει υπομονή, πυγμή και πολλές προσευχές πάνω από όλα. Για να αφοσιωθείς στο Θεό πρέπει πρώτα -κατά την άποψη μου- να αφοσιωθείς στα προβλήματα της κοινωνίας. Τώρα αν κάποιος αφοσιώνεται στο Θεό, αυτό μόνο ο Θεός το ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να πει για τον εαυτό του “αφοσιώθηκα στο Θεο”.
Ο Θεός δίνει δύναμη με το δικό του τρόπο, ο Θεός ξέρει τι μας δίνει και για τι αγωνιζόμαστε. Δεν είναι σωστό να πω εγώ για τον εαυτό μου “ναι αφοσιώθηκα στο Θεό” γιατί αυτό εμπεριέχει περηφάνια. Κάθε καλό που κάνουμε είναι μια μετάνοια για να μας συγχωρέσει ο Θεός για τις αμαρτίες μας.
“Αφοσιώθηκα στο Θεό” σημαίνει συγχωρέθηκα. Εμείς οι Ορθόδοξοι αγωνιζόμαστε και κάνουμε μετάνοια μέχρι τη τελευταία μας στιγμή.
Θα ήθελα να μιλήσουμε και για το θάνατο. Η θρησκεία μας πιστεύει στην αθανασία της ψυχής. Έχοντας στο νου ότι η ψυχή συνεχίζει το ταξίδι της και μετά από εδώ τι πρέπει να κάνουμε;
Νομίζω έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας ναι;
Ναι, δόξα το Θεό.
Έχετε ταξιδέψει ποτέ και να σας πάρει ο ύπνος μέσα στο αεροπλάνο;
Ναι, σε υπερατλαντικά συνήθως ταξίδια.
Λοιπόν, σε παίρνει ο ύπνος, είσαι μέσα στο αεροπλάνο και ξαφνικά φτάνεις στον προορισμό σου. Ξυπνάς και λες “μας πως φτάσαμε τόσο γρήγορα;” Σου λένε, “δεν είναι γρήγορα, μας πήρε επτά ώρες, αλλά εσύ κοιμόσουν”. Έτσι είναι και ο θάνατος μας. Θα φτάσουμε όλοι στον προορισμό μας. Για την ψυχή ο ιδανικός προορισμός είναι ο παράδεισος. Βάζουμε στόχο. Κι εσύ μπαίνοντας στο αεροπλάνο βάζεις στόχο, πχ να πας στην Νέα Υόρκη.
Το ερώτημα είναι “που πάμε;” και φυσικά “από που ερχόμαστε;”
Όταν δεν ξέρεις που θα πας σημαίνει ότι αμφισβητείς και το από που έρχεσαι.
Δεν μπορείς να βρίσκεσαι σε ένα χώρο και να σε ρωτήσουν από που έρχεσαι και να μην ξέρεις. Να σε ρωτάνε που πας και να μην ξέρεις. Θα σε θεωρήσουν τρελό ή ανύπαρκτο. Εφόσον λοιπόν υπάρχεις και βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο, σημαίνει ότι έχεις προορισμό. Κάπου να πας και φυσικά έχεις έρθει από κάπου.
Ξέρεις, εγώ έχω σιγουριά ότι ήρθα από την Ουγκάντα, δεν ήρθα από τη Σαχάρα. Είχα χώρο εκκίνησης, αλλά και προορισμού. Άρα ξέρουμε από που ήρθαμε και που θα πάμε.
Οι δυνάμεις μας μεγαλώνουν όταν ξέρουμε που πάμε.
Όταν δεν ξέρουμε που πάμε χάνουμε τον βηματισμό μας. Όπως εγώ μια φορά που είχα πρόβλημα να μπω στην Ελλάδα γιατί δεν είχα βίζα και εκείνο το ταξίδι ήταν μαρτύριο. Άρα όταν δεν προετοιμαζόμαστε για τον προορισμό μας (που είναι ο παράδεισος) υποφέρουμε. Και πεθαίνουμε ενώ είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Άρα ο θάνατος είναι ο προορισμός, ο παράδεισος. Και καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι.
Πάτερ Αντώνιε θα σας κάνω μια ερώτηση που δεν ξέρω πως θα ακουστεί….Αλλά θα ήθελα να ακούσω τη δική σας απάντηση.
Κάποιες φορές, γνωρίζουμε κάποιους ανθρώπους, πχ του αντίθετου φύλου και νιώθουμε ότι οι ψυχές μας έχουν ξαναγνωριστεί. Και είναι τόσο έντονο το συναίσθημα αυτό που μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως έχουμε ξανασυναντηθεί σε μια άλλη ζωή, κάτι βέβαια που η θρησκεία μας δεν ενστερνίζεται (για προηγούμενες ζωές). Σκεφτόμαστε “έχω ξαναζήσει με αυτό τον άνθρωπο γιατί νιώθω τόσο έντονα αυτό το δέσιμο;” και αναρωτιόμαστε γιατί το μυαλό και η καρδιά μας σκέφτεται έτσι.
Και το δεύτερο σκέλος της ερώτησης αυτής είναι: όταν αγαπάμε κάποιον πάρα πολύ, πραγματικά και με ανιδιοτέλεια, θα κουβαλήσουμε αυτή την αγάπη στη ψυχή μας και πέρα από το θάνατο; Θα έρθει μαζί μας η αγάπη και στο θάνατο;
Θα αρχίσω από το τελευταίο, αν έρχεται μαζί μας η αγάπη όταν πεθαίνουμε. Η λέξη “αγάπη” είναι η ακτινοβολία. Είναι η λάμψη. Είναι το φως. Γι αυτό ανάβουμε πάντα και το κεράκι μέσα στην εκκλησία. Έχει αποδειχθεί και επειδή είμαι και γεωπόνος το ξέρω καλά, πως τη λέξη αγάπη τη νιώθουμε στα κύτταρα μας. Παράδειγμα: όταν περνά ένας άνθρωπος και δεν τον αγαπάς, τον αντιπαθείς, νιώθεις κρύο. Τα κύτταρα απωθούν τον άνθρωπο. Όταν νιώθεις αγάπη, νιώθεις μια θέρμη, σηκώνεσαι να πας να τον αγκαλιάσεις, να τον δεχτείς. Ενώ όταν δεν τον θες κλείνεσαι. Όταν τον αγαπάς λες “όταν βλέπω αυτό τον άνθρωπο δεν ελέγχω το μυαλό μου”. Αυτό το “δεν ελέγχω το μυαλό μου” είναι μεγάλη κουβέντα. Ξέρετε και το μυαλό μας είναι πρόνοια του Θεού, δεν ελέγχουμε εμείς το μυαλό μας 100%.
Ναι, η αγάπη μας συνοδεύει και στο θάνατο.
Και όχι μόνο η αγάπη αλλά και όλα τα καλά και συμφέροντα που έκανες στη ζωή σου.
Η αγάπη είναι πιο πάνω από όλα και πάνω από τα υλικά αγαθά.
Όταν έχεις αγάπη και κουκιά να τρως θα είσαι ευτυχισμένος, χωρίς αγάπη και Gourmet να τρως θα είσαι δυστυχισμένος.
Το πρώτο σκέλος της ερώτησης;
Υπάρχει κάτι στην ελληνική γλώσσα, (εγώ αγαπώ πολύ την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό), λένε ότι “οι ψυχές συναντιόνται”. Αφού οι ψυχές συναντιόνται και αναγνωρίζονται είναι πέρα από τις σκέψεις μου πώς μπορεί να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.
Ναι, κάποιες φορές συναντάς ένα άνθρωπο και λες “είναι σαν κάπου τον έχω ξαναδει”, Εφόσον είμαστε ψυχές μπορώ να πω ότι δεν έχουμε ξανασυναντηθεί;
Πολλές φορές με ρωτάνε τι είναι η ψυχή; Πώς μπορώ εγώ να βλέπω τη ψυχή; Αυτό μόνο μέσα από τη πίστη μπορεί να το δεις. Σαν να έχω ένα μπουκάλι νερό και ένα μπουκάλι ζιβανία. Πως μπορώ να σου πω ποιο είναι το νερό και ποιο είναι ζιβανία. Πρέπει να τα γευτώ ή να τα μυριστώ. Το ίδιο και με τις ψυχές, αν δεν τις γευτείς με την πίστη του Χριστού δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις ψυχές.
Μάλιστα…..Πολύ ενδιαφέρον, σας ευχαριστω…. Πάτερ Αντώνιε θα ήθελα να κλείσουμε με το μήνυμα σας στους αναγνώστες μας για το έργο που επιτελείται στην Ουγκάντα.
Το έργο που επιτελείται στην Ουγκάντα είναι έργο της εκκλησίας. Η Ουγκάντα εδώ και 100 χρόνια ευλογήθηκε να γνωρίσει την Ορθοδοξία φτιάχνοντας εκκλησίες μπήκε συμμόρφωση και μορφώθηκαν άνθρωποι. Κι εμένα προσωπικά η εκκλησία με βοήθησε και πήγα στην Κρήτη και σπούδασα, χειροτονήθηκα και πήγα πίσω στην Ουγκάντα.
Βέβαια για να βρίσκομαι σήμερα εδώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μητροπολίτη μας, τον σεβασμιότατο Ιερώνυμο.
Θέλουμε να συνεχιστεί αυτό το έργο, όπου υπάρχει εκκλησία υπάρχει και ο Χριστός. Εφόσον υπάρχουν Ομάδες που μας βοηθάνε, όπως είναι η Ομάδα “Αγάπης Χέρια” απευθύνω το μήνυμα σε όλους όσους επιθυμούν να αποταθούν στην Ομάδα αυτή και όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν όσο και όπως μπορούν.
Επίσης τους προσκαλούμε, όλους όσους μπορούν, να έρθουν στην Ουγκάντα να δουν το έργο που επιτελείται, αλλά και τις δυσκολίες. Έχουμε πολλά παιδιά ορφανά, φτωχά. Μπορεί κάποιος με 200 ευρώ το χρόνο να βοηθήσει ένα παιδί για ένα ολόκληρο χρόνο, να έχει φαγητό, μολύβια, στέγη.
Η Ουγκάντα είναι μια όμορφη πράσινη χώρα που μοιάζει με παράδεισο, αλλά δυστυχώς είναι γεμάτη φτώχεια.
- Περισσότερες πληροφορίες για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε το έργο του Πατρός Αντωνίου στην Ουγκάντα και για την Ομάδα “Αγάπης Χέρια”: http://agapisheria.org/newsgr/ και Facebook Ομάδα Αγάπης Χέρια
