Του Λεόντιου Φιλοθέου
Απρόβλεπτος. Αστείος. Γλεντζές. Χαρούμενος. Μαχητής. Μεζετζής (από τους λίγους). Μάγκας.
Πείτε μου μια λέξη που σας έρχεται στο μυαλό μόλις ακούτε τη λέξη Αλκίνοος τους είχα πει χθες. Και συνέχισαν.
Δύναμη. Ζωή. Χαρά. Τρέλα. Αγάπη. Φως.
Τάτσας. Στοπ! Εκεί πάντα σκάμε στα γέλια. Και σε αυτή τη λέξη, υπάρχει απόλυτη ομογνωμία.
Μια φορά είχαν βάλει μεταξύ τους διαγωνισμό για το ποιος θα λερωνόταν περισσότερο την ώρα που έτρωγαν BBQ spare ribs. Ο Αλκίνοος, η Ιόλη, ο Θώμας, η Αριάδνη, ο Αντρέας, ο Πάρης, ο Δημήτρης, ο Ορέστης. Τα φιλαράκια. Περιττό να πούμε ότι τους κατατρόπωσε. Άλλωστε στο “τάτσωμα” έπαιζε Champions League. Μέρες μετά, βρίσκαμε BBQ sauce σε κάθε γωνιά της κουζίνας.
4 χρόνια μετά, είναι όλα αυτά που μας τον θυμίζουν.
Η μαγκιά του. Τα αστεία του. Η τρέλα του. Οι ατάκες του. Εκείνο το πονηρό βλέμμα που δεν μπορώ να κλείσω μέσα σε λέξεις.
Η όρεξη του για ζωή. Για την παρέα. Για ένα μεζέ. Για τη διασκέδαση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που κάθε μας μάζωξη, έχει μέσα όλα αυτά που γούσταρε. Κι αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο.
Και μετά, η ασύλληπτη δύναμη του. Η αντοχή του. Η μαχητικότητα του. Η γενναιότητα του.
Μέχρι εκείνο το πρωινό στου Δεκέμβρη τις 9, που έγινε αγάπη και φως.
Κι από τότε, έγινε για όλους εμάς, για το σπουδαίο Ίδρυμα που φέρει το όνομα του, μα και για όσα παιδιά δίνουν αυτή τη μάχη, ένας μικρός Φάρος.
Φως μες το σκοτάδι. Σημείο αναφοράς. Πυξίδα. Οδηγός ζωής.
Εις μνήμην.
Αλκίνοος Αρτεμίου
9/2/2012 – 9/12/2020
Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου
