Be my Guest “Η δημόσια υπηρεσία, ο λίμπουρας, ο Ρώσσος και ο Ευαγόρας”

May 13, 2015

Του Χριστόφορου Λάρκου*
(Νομικός)

Το ραντεβού (κλειστό μια εβδομάδα προηγουμένως), ήταν για τις 9 το πρωί.
Ο Ρομαν και η πενταμελής οικογένεια του (σύζυγος και 4 ανήλικα) ήταν εκεί σαν πειθαρχημένοι Ρώσσοι, που δεν τους άγγιξε ακόμα η κυπριακή κουλτούρα, από τις 8.30.
Γεια, καλημέρα σας, το νεογέννητο, δικό σας; είπα εγώ.
Ναι και την ονομάσαμε Ιουστιανή, όπως την Κύπρο μου απάντησε περήφανα σε σπαστά αγγλικά ο Ρομαν.
Συγχαρητήρια, είπα εγώ, θα πρέπει να περιμένουμε λίγο να μας φωνάξουν.

Στις 9.20 μια λειτουργός ήρθε στον προθάλαμο φώναξε το όνομα μου και εγώ απάντησα ότι περιμένουμε μαζί με τους πελάτες, πριν προλάβει να πει κατι, ένας τύπος γύρω στα 55 με σανδαλα μαύρα, κίτρινες κάλτσες, μαύρη βερμούδα και κίτρινη φανέλα μπήκε φουριόζος συνοδευμένος από ένα αλλοδαπό (που μετά κατάλαβα ότι ήταν από την Ινδία) φωνάζοντας και οι 2 για ένα λάθος που είχε γίνει στο έγγραφο της άδειας εργασίας.
Ελάτε μεσα να το δούμε, είπε η λειτουργός.

Εκείνη την στιγμή τον είδα τον λίμπουρα (μυρμήγκι ελληνιστί) για πρώτη φορά,ήταν κοντά στις αγιομένες καρέκλες και πήγαινε προς τα μέσα του γραφείου.
Περιμένετε είπα εγώ, (που αποφάσισα να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου για πρώτη φορά στην δημόσια υπηρεσία), έχουμε ραντεβού, οι πελάτες μου έχουν ανήλικα και σε λίγο θα αρχίσουν να ανησυχούν.
Έχεις δίκαιο μου λέει η λειτουργός, “εσύ να πάεις πουτζιαμέ που σου το εκδόσαν στην χώρα να σου το αλλάξουν”.
“Όι σιορ εν να πάω τωρά στον μάστρο, στέλλει με ο Μίλλας”.
“Ότι θέλεις κάμε , έλα μέσα εσύ Λάρκου, αεις τον μπελλά λείπει ο Γιώρκος που τα κάμνει τούτα,τζιαι εγώ θέλω να φύω η ώρα 11……”

Ξεκίνησε η διαδικασία, εμείς στο όρθιο, πίσω από ένα ξιφτισμένο πάγκο μαζί με τον Ρόμαν, και η λειτουργός να κτυπά τον υπολογιστή με ένα δάκτυλο και να ρωτά κάθε 2 λεπτά εμένα και την συνάδελφο της, (που καθόταν πίσω από ένα άλλο ξιφτισμένο πάγκο, με τόσα κολιέ, βραχιόλια και λοιπά χαϊμαλίκια που μου θύμισε πάγκο στον κατακλυσμό της Λάρνακας), τι είναι τούτο; τι ειναι εκείνο; τι κάνω τώρα; κλπ.

Εν τω μεταξύ ήρθε και το ραντεβού της άλλης λειτουργού,μια οικογένεια πρόσφυγες από το Ιρακ.
“Εκατάλαβες Λάρκου,τούτους ούλλους εν εμείς που τους πληρώνουμε” είπε η λειτουργός.
Το σκέφτηκα λίγο, είπα να μην απαντήσω, λυπήθηκα τον Ρόμαν και τα μικρά του, ήδη είχε περάσει 1 ώρα και είμασταν 12 άτομα σε ένα δωμάτιο 4χ5.

Ξαφνικά ήρθε και ο μάστρος, έπιασε μια φόρμα που τον πάγκο δεν είπε τίποτε και έκλεισε με δύναμη την πόρτα παρόλο που ήταν μισή ψυχή, (“Κολλητήρη του Καραγκιόζη”, θα τον έλεγε ο μακαρίτης ο Λάρκος), εντύπωση όμως μου έκαμε το γκρίζο παντελόνι η παλιά μαύρη ζώνη και το κοντομανικο πουκάμισο στο χρώμα του σκατού, γνήσιος δημόσιος υπάλληλος του ’70..

“Πως σε λένε;” ρώτησε τον πρωτότοκο γιο των Ιρακινών η άλλη λειτουργός.
“Ευαγόρα”, απάντησε αυτός.
Εγώ βούρκωσα, πάντα το όνομα τούτο μου θυμίζει τον Παλληκαρίδη και βουρκώνω ενστικτωδώς.
“Άκου Ευαγόρα!” ,απαντά η λειτουργός. “Πόθε εις τα πόθεν;”
“Έμαθα την ιστορία του φέτος στην πέμπτη τάξη και βαφτίστηκα έτσι”, απάντησε ο μικρός Ευαγόρας.
“Αααα”, απάντησε η λειτουργός. “Δωσμου ξανά την φωτογραφία σου ρε τζιαι εν την βρίσκω”.
“Επιάστηκε στα βραχιόλια σας”, λέω εγω.
“Ου ρε μα δε πράμα!” απαντά εκείνη.

11.28. έτοιμοι για φωτογραφίες. Η Ιουστιανή κλαίει, αδυνατεί φαίνεται να κατανοήσει τις συμπεριφορές της άλλης Ιουστιανής.

Πάω πίσω στον προθάλαμο και περιμένω να τελειώσουν από τις φωτογραφέες, διερωτούμε αν στην ζωη μου και στην καριέρα μου έκανα αρκετά για να αλλάξω όλα αυτά τα σαθρά και παράλογα.
Σκέφτομαι αν τα παιδιά μας μαζί με τον Ευαγόρα και την Ιουστιανή θα τα αλλάξουν….Πριν προλάβω να αποφασίσω,τον βλέπω ξανά τον λίμπουρα. Αυτήν την φορά κινείται προς την έξοδο, με δυσκολία πάνω στα κεραμικά αλλά με σιγουριά.

Τότε μπαίνει στον προθάλαμο μια αγγλίδα με seethrough άσπρο, (όχι μαύρο όπως την Άντρης), κάπου στα 60, εμετό μου προκάλεσε, μου θύμισε και την βασίλισσα τους, που 3 φορές αρνήθηκε την χάρη στον Ευαγόρα….και πριν προλάβω να αντιδράσω πάτησε τον λίμπουρα.