Της Γιώτας Δημητρίου
Σας υποσχέθηκα πως η στήλη θα επέστρεφε με το που θα μας έκανε ντου ο Σεπτέμβρης. Να ‘μαι λοιπόν πιστή στην υπόσχεση μου, όπως συνηθίζω να είμαι πιστή και σε γκόμενους και φιλίες.
Τα επίκαιρα θέματα, αυτά που αξίζει να ασχοληθεί κανείς, αλλά και τα άλλα τα χαζά, είναι πολλά.
Κανένας συνάδελφος δημοσιογράφος δεν πρέπει να έχει παράπονο. Υπάρχουν μια ντουζίνα θέματα για πάσης φύσεως δημοσιογράφους.
Η πολιτική, η οποία διαπλάθει την οικονομία και κατ’ επέκταση τις ζωές μας είναι ίσως το πιο hot θέμα, αφού η πολιτική μας ενδιαφέρει (λίγο, πολύ) όλους. “ Ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό ζώον” έλεγε ο Αριστοτέλης.
Είδαμε την Ζωη Κωνσταντοπούλου να μας ανακοινώνει χθες 31 Αυγούστου την συμπόρευση της πλέον με την Λαϊκή ενότητα και να δηλώνει την πικρία της για τον Αλέξη, το twitter να πνίγεται σε θάλασσα σχολίων για το θέμα και η Ελλάδα να ετοιμάζεται να οδηγηθεί και πάλι στις κάλπες, ενώ η Κύπρος βρίσκεται (λένε) κοντά στη λύση του Κυπριακού περισσότερο από κάθε άλλη φορά, (και μην μπερδεύεστε, οι λόγοι είναι οικονομικοί, βλέπε φυσικό αέριο, και όχι επειδή “41 χρόνια προσφυγιάς και διχοτόμησης είναι πολλά”).
Μου αρέσει η πολιτική. Μου κίνησε το ενδιαφέρον απ’ τον πρώτο χρόνο σπουδών μου στη δημοσιογραφία, τότε που ανακαλύπταμε πως το εγχειρίδιο των πολιτικών είναι ο “Ηγεμόνας” του Νικκολό Μακιαβέλλι, εκείνο το διαχρονικό (λένε) βιβλίο του 1513.
Παρακολουθώ την πολιτική στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, (η δεύτερη μου πτυχιακή στο Λονδίνο είχε θέμα την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, γλέντια τότε με τις ανακαλύψεις που προσέφερε το ταξίδι στη γνώση!).
Υπάρχει κόσμος που πραγματικά τον ενδιαφέρει η πολιτική για ένα καλύτερο αύριο για όλους, για την κοινωνία, για την ανθρωπότητα.
Υπάρχουν και οι άλλοι, που τους ενδιαφέρει η πολιτική για την πάρτη τους. Είναι αυτοί που αγωνίζονται για θέσεις εξουσίας και “τίτλους”, που θέλουν να βολευτούν, που δεν τους ενδιαφέρουν οι άλλοι, αριβίστες με προσωπείο ιδεολόγου, είναι αυτοί που ρητορεύουν μακιαβελικά ποιηματάκια και απαγγέλλουν αγγελικούς στίχους με ψυχή διαβόλου. (Έλα, σκέψου λίγο, κάποιοι θα έρχονται στο μυαλό σου).
Η πολιτική είναι ένα καζάνι που πολλές φορές βράζει μακριά από ιδεολογίες με τις οποίες θα έπρεπε να ταυτίζεται. Η πολιτική, πολλές φορές κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν τον κόσμο και τη ζωή πίσω από πέπλα και ως εκ τούτου να μην βλέπουν καθαρά.
Σε αντίθεση με τις ιδεολογίες. Αυτές χτίζουν οράματα, αλλά δε σε κάνουν κορόιδο σε στημένα παιχνίδια. Δε σε αφήνουν να τρέχεις σε κούρσες χωρίς φινάλε για να εξυπηρετούν δικές τους σκοπιμότητες. Οι ιδεολογίες είναι καθαρές σαν νερό σε πεντακάθαρη πηγή. Σωστές, σαν μαθηματικά.
Τελοσπάντων, μπήκε ο Σεπτέμβρης και η πολιτική θα συνεχίσει να μονοπωλεί το χρόνο στα Δελτία Ειδήσεων, τις στήλες στις εφημερίδες και στα διαδικτυακά ΜΜΕ.
Στις 20 Σεπτεμβρίου θα πάμε στο Β’ κύκλο της φοβερής Ελλαδικής σειράς “Ζητείται Ελπίς”.
Στις 20 Σεπτεμβρίου ο πονεμένος ελληνικός λαός θα οδηγηθεί (και πάλι) στις κάλπες.
Αλλά, πέρα από τις παπαρολογίες, την πολιτική, την οικονομική κρίση και τα χίλια κακά της ανθρωπότητας (ναι είναι πολλά), υπάρχει, ακόμα, μια άπλετη ομορφιά γύρω μας. (Δε θα στο πουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τους βολεύει ο φόβος σου).
Το να αγαπάς, να δημιουργείς και να ζεις αληθινά είναι πιο σημαντικό από τα hot θέματα της επικαιρότητας και της πολιτικής.
Το να πορεύεσαι με όπλα την αγάπη και την γνώση αγναντεύοντας ομορφιές, είναι μεγάλη δύναμη, μη σου πω και σοφία.
“Πώς μπορεί ένας ευσυνείδητος άνθρωπος να κυνηγά την ομορφιά όταν υπάρχει τόσος πόνος και αδικία στον κόσμο; Η απάντηση της Έλεν Τσέρι ήταν ότι αν δεν καλλιεργήσεις την ομορφιά, μετά από λίγο δεν θα μπορείς να αναγνωρίσεις ούτε την ασχήμια. Η επικράτηση της κοινωνικής ασχήμιας κάνει ακόμη πιο απαραίτητη την αφοσίωση του ανθρώπου στην ομορφιά”. (Tom Robbins)
Υ.Γ Αφιερωμένο στον καθηγητή μου Α. ο οποίος εδώ και πολλά – πολλά χρόνια με καθοδηγεί, μου εξηγεί. Κι αν έγινα κάτι, αν έμαθα κάτι, σε αυτόν οφείλω το μεγαλύτερο μερίδιο “ευθύνης”. Στον καθηγητή μου λοιπόν, που μας ενώνει και η ίδια αγάπη για τον συγγραφέα των 7 πέπλων…
