Της Γιώτας Δημητρίου
Αγαπώ την Ευρώπη. Αγαπώ τον καθεδρικό Ναό Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, που το 2011 διαδηλώναμε μαζί με τους Occupy London για τρεις συνεχόμενες μέρες στα σκαλοπάτια του ναού, ήταν τότε που στάθηκε λίγο πιο κάτω ο Julian Assange και μας μίλησε και εγώ έτρεξα να του σφίξω το χέρι.
Αγαπώ την Ευρώπη, τα μνημεία της, τα μουσεία της, τα τρένα της, το κάστρο του Leonardo Da Vindi στο μικρό εκείνο χωριό (Vinci)λίγο έξω απ’ την Φλωρεντία. Το χωριό του τεράστιου αυτού καλλιτέχνη -Leonardo Da Vindi– με την ευφυέστατη προσωπικότητα που επισκέφτηκα όταν ήμουν 19 ετών και το αγάπησα για πάντα, όπως λάτρεψα και ολόκληρη την χώρα του Δάντη Αλιγκέρι.
Αγαπώ την Ευρώπη, τις πλατείες της, τα γαλλικά μικρά χωριουδάκια που είχα την τύχη να τα σεριανίσω όταν πριν χρόνια κάναμε ένα γύρο της Ευρώπης με το αυτοκίνητο (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλογαλλική Ριβιέρα, Ελβετία και μετά ξανά πίσω), σχεδόν τρεις βδομάδες διήρκεσε το ταξίδι στις γειτονιές της Ευρώπης ανακαλύπτοντας τις αμέτρητες ομορφιές της.
Την αγαπώ την Ευρώπη που μας δίνει την ευκαιρία να ταξιδεύουμε ελεύθερα στις γειτονιές της και να εργαζόμαστε σε όποια χώρα γουστάρουμε και μπορούμε.
Την αγαπώ την Ευρώπη που γέννησε μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες, συγγραφείς.
Την μισώ την σημερινή “Ενωμένη Ευρώπη” που κλείνει τις πόρτες στους πρόσφυγες και δείχνει ένα ρατσιστικό και σκληρό πρόσωπο λες και δεν την έμαθε τίποτα ο ναζισμός και o ρατσισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!
Οι συγκλονιστικές εικόνες των προσφύγων που περπατούν εκατοντάδες χιλιόμετρα εξαθλιωμένοι, η φωτογραφία με εκείνο τον άνθρωπο που κουβαλούσε στον ώμο του ένα ηλικιωμένο, τα παιδιά με την απόγνωση στα μάτια, πώς μπορούν να αφήνουν ασυγκίνητη την “Ενωμένη Ευρώπη”!
Η ενωμένη Ευρώπη τιμήθηκε το 2012 με το Νόμπελ Ειρήνης “για τη συνεισφορά επί έξι και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Ποια ενωμένη Ευρώπη; Εγώ βλέπω μια διχασμένη Ευρώπη: των ρατσιστών που κλείνουν τα σύνορα τους και των ανθρωπιστών στα ελληνικά νησιά που μέσα από εθελοντισμό βοηθούν καθημερινά τους πρόσφυγες.
Ποια ανθρώπινα δικαιώματα; Των παιδιών που πεθαίνουν μεσοπέλαγα;
Ποια προαγωγή Ειρήνης όταν με τον Α ή Β τρόπο ενισχύει τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή και ωθεί στην προσφυγιά χιλιάδες παιδιά, οικογένειες, ανθρώπινες ζωές;
Την μισώ αυτή την Ευρώπη που ξεχνά την μυθολογία, ξεχνάει πως κι αυτή “πρόσφυγας” ήταν, που βίαια ο Δίας την αποπλάνησε και την απήγαγε.
Την μισώ αυτή την Ευρώπη που ξέχασε την Προσφυγιά του 1922, την Προσφυγιά του 1940, την Προσφυγιά του 1974.
Την μισώ αυτή την Ευρώπη που στέκεται διχασμένη απέναντι στο προσφυγικό.
Την μισώ αυτή την “Ενωμένη Ευρώπη” που κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι αφού απέναντι απ’ την αλληλεγγύη που δείχνουν τα ελληνικά νησιά στους πρόσφυγες στέκεται με τρισάθλιο πρόσωπο η λεγόμενη “ομάδα του Βίσεγκραντ” που θέλει να κλείσει τα σύνορα, να χτίσει φράκτες και να αφήσει τους πρόσφυγες να πεθαίνουν και να ξεψυχούν απάνθρωπα λες και ζούμε ένα νέο Μεσαίωνα!
Η Ενωμένη Ευρώπη σήμερα γράφει ιστορία αλλά οφείλει να ξέρει πως η ανθρωπότητα ακόμα κοιμάται και ξυπνά με τα φαντάσματα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, τους 55 εκατομμύρια νεκρούς, τους 35 εκατομμύρια τραυματίες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξόντωσης, θανάτου.
Όχι άλλα ολοκαυτώματα.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν κάνουν διακρίσεις, είναι για όλους τους ανθρώπους και μια κοιτίδα πολιτισμού σαν την Ευρώπη θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά αυτό!
Αλλιώς, δεν μας κάνει αυτή η Ευρώπη, δεν την θέλουμε!
